ทัตพลมองประตูห้องทำงานของประธานบริหารด้วยความหนักใจลึก ๆ เมื่อวานเขาทำตัวแย่ใส่คุณเจน วันนี้ต้องขอโทษคุณเจน เขาไม่อยากเห็นคุณเจนโกรธและเฉยชาใส่ เขาอยากเห็นคุณเจนยิ้มและหัวเราะให้มากกว่า
ทัตพลยกมือผลักประตูไม้บานหนาหนักเข้าไปในห้อง และจัดการเก็บกวาดทำความสะอาดตามปกติของเขาพลางถอนหายใจไปด้วย ความคิดหลายหลากมากมายอยู่เต็มหัว ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งนานวันก็ยิ่งอัดอั้น หัวใจอึดอัดจนแทบจะระเบิดออกมา คนที่เฝ้ามองคนที่ตัวเองรักอยู่ไกล ๆ ได้นานหลายปีเขาทำยังไงกันนะ หรือเพราะอยู่ห่างเลยไม่เป็นไร ถ้ามาอยู่ใกล้ชิดแบบนี้ เจอหน้ากันทุกวันแบบนี้จะทำยังไงนะ
อกหักทั้งที่ไม่ได้บอกรัก มันโคตรทรมานเลยว่ะ
"ทัตพล" เสียงเรียกไม่ดังนัก แต่ทำให้คนใจลอยสะดุ้งและรีบหันกลับไป
"คุณเจน" ทัตพลหน้าเจื่อนลง เขาหลุบตาลงไม่กล้ามองหน้าคมเข้มที่กำลังเดินเข้าห้องมานั่นเลย
"นายจะเช็ดโต๊ะตรงนั้นอีกนานไหม? เห็นเช็ดอยู่
