ตอนที่ 4 ยอมจำนน (2)
2189 คำ
ร่างสูงปิดประตูห้องก่อนที่จะเดินไปที่เตียงแล้วทุ่มหญิงสาวจากอ้อมกอดลงไปบนเตียงอย่างแรง ทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
“ที่นี่ที่ไหน”มัฑนาถามทันทีที่มองไปรอบๆ รู้สึกเจ็บแปลบตรงบั้นท้ายจากการถูกทุ่มเมื่อครู่นี้
“ตื่นมาก็แหกปากเลยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงราบเรียบ
“ฉันถามว่าที่นี่ไหน!!” คนตัวเล็กตะโกนถามอีกครั้งเมื่อเห็นชายหนุ่มตอบไม่ตรงคำถาม
“เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะมาสั่งหรือถามอะไรจากฉัน อย่าลืมสิว่าเธอเป็นอะไร…ไปอาบน้ำซะ”
“ไม่!!”คนตัวเล็กตอบแค่เพียงสั้นแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นไม่สนใจที่จะทำตามคำสั่งคนที่เพิ่งขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าหนี้ของเธออีกแล้ว
“ทำไมเธอถึงดื้อด้านนักฮะ” ภัทรรินถลาขึ้นไปนั่งบนเตียงอย่างรวดเร็วด้วยความโมโหที่ถูกหญิงสาวตรงหน้าขัดใจ มือหนายกขึ้นบีบแก้มเล็กๆนั้นไว้อีกครั้ง ทั้งที่มันยังเป็นรอยแดงเถือกจากฝีมือเขาเมื่อเช้านี้
“ฉันเจ็บนะ ปล่อย!!” ถึงแม้จะรู้ว่าไม่มีทางจะสู้แรงของเขาได้ แต่มัฑนาก็ยังคงแผลงฤทธิ์ไม่หยุด
“ดื้อด้านนัก เดี๋ยวฉันอาบให้เอง”
“กรี๊ด นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ”
แคว่กกก
เสียงเสื้อยืดของหญิงสาวถูกกระชากออกจากกันจนขาดวิ่นเผยให้เห็นบราเซียตัวน้อยที่ปกปิกอกอูมไว้แค่ปลายถันออก จนหญิงสาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างสูงจะออกแรงอีกครั้งเพื่ออุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ
ก๊อก ๆ ๆ
หญิงสาวรู้สึกโล่งใจที่เสียงประตูดังขึ้นช่วยชีวิตเธอแบบเฉียดฉิว
“นั่งตรงนี้ นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ภัทรรินจำใจต้องวางหญิงสาวลงบนเตียงดังเดิมพร้อมกับออกคำสั่งกำชับไม่ให้ทำตัววุ่นวายอีก
ร่างสูงของภัทรรินเดินไปปิดไฟตรงมุมห้อง เพื่อกันไม่ให้คนที่มาเยือนสังเกตเห็นอีกคนที่อยู่ด้านใน ก่อนจะอาศัยเงาจากแสงจันทร์ภายนอกเดินไปเปิดประตูในสภาพที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงจากการปะทะกันกับคนตัวเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงเมื่อครู่นี้
“คุณหนูกลับมาจากกรุงเทพแล้วเหรอคะ”
ทันทีที่เปิดประตู สายใจผู้เป็นแม่นมของภัทรรินเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเธอเป็นคนเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็กเพราะพ่อกับแม่ของชายหนุ่มมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานจึงไม่ค่อยมีเวลาให้เขามากนัก
“เพิ่งกลับมาถึงครับ” ร่างสูงตอบเสียงราบเรียบใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนเช่นวัยเด็กทุกครั้งในสายตาของสายใจ
“จะนอนแล้วเหรอคะ เห็นปิดไฟ”แม้จะพยายามมองฝ่าความมืดเข้าไปในห้อง แต่ด้วยวัยที่อายุมากขึ้นจึงยากที่จะเพ่งเล็งให้ปวดตาเสียเปล่าๆ
“ครับ”ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ
“หิวมั้ย ป้าจะได้ลงหาอะไรมาให้กิน”
“ไม่เป็นไรครับ นม ผมว่านมไปพักผ่อนเถอะครับนี่ก็ดึกมากแล้ว” ภัทรรินว่าพร้อมกับมือหนาค่อยๆปิดประตู เพราะเขากลัวว่าสายใจจะเหลือบไปเห็นอีกคนในห้อง
“ป้าขอเข้าไปในห้องหน่อยได้ไหม จะได้ไปเตรียมน้ำอุ่นๆให้อาบด้วย จะนอนทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำได้ไงกัน” หญิงสูงวัยกล่าวเพื่อลองเชิงชายหนุ่มว่าจะบอกเธอหรือไม่ เป็นเพราะสายป่านผู้เป็นหลานบอกเธอจึงไม่เชื่อเลยต้องขึ้นมาดูด้วยตาตัวเอง
“เอ่อ….ไม่เป็นไรครับ ผมเตรียมเองได้ ”ชายหนุ่มตอบท่าทีมีพิรุธเหมือนกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง
ร่างบางระหงของมัฑนาได้ยินทุกการสนทนาของคนที่ขึ้นมาเคาะประตูก่อนจะแอบย่องลงจากเตียงแล้วตรงไปยังประตูที่ถูกแย้มไว้เล็กน้อยราวกับว่ามันเป็นทางออกที่จะนำเธอไปจากเขาสักที
“ป้าคะ ช่วยหนูด้วย เขาจับตัวหนูมาค่ะ” หญิงสาวพยายามที่เปิดประตูห้องออกให้กว้างกว่าเดิมเพื่อที่เธอจะออกไปจากห้องนี้ได้โดยมีร่างสูงของภัทรรินขวางไว้ มัฑนาจึงได้แต่ผลักเขาออกไปให้พ้นทางด้วยมือน้อยๆ แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันบอกแล้วไง ว่าให้อยู่เงียบๆ”ชายหนุ่มหันมาดุคนตัวเล็กที่เอาแต่ทุบตีแผ่นหลังเขาพัลวัน
“นี่มันอะไรกันคะ คุณหนู ยัยหนูนั่นเป็นใคร” เสียงหญิงสูงวัยหน้าห้องเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจที่เห็นผู้หญิงรูปร่างหน้าตาดีอยู่ในห้องในสภาพที่เสื้อผ้าขาดวิ่นผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่แพ้กัน
“เขาจับหนูมาค่ะป้า ช่วยพาหนูออกไปที” มัฑนายังไม่ยอมทิ้งความหวัง พยายามเขย่งเท้าให้สูงขึ้นกว่าคนที่กำลังยืนขวางประตูอยู่เพื่อที่จะอ้อนวอนให้สายใจช่วยเธอ
“ไว้ผมจะเล่าให้นมฟังทีหลังนะครับ เรื่องมันยาว”ร่างสูงกัดฟันพูด อดกลั้นความโกรธเอาไว้ไม่ให้พุ่งออกมาที่คนตัวเล็กไม่ยอมฟังคำสั่งเขา
มือหนาตวัดร่างบางมากอดเอาไว้แล้วใช้อีกมือปิดปากเล็กนั่นเสียด้วยความรำคาญ ทั้งที่ตัวพยายามดันประตูเอาไว้ไม่ให้สายใจเข้ามาได้
“อื้อ อ่อย อั้น อ๊ะ”
“แต่คุณหนูคะ ป้าว่ามันไม่เหมาะที่จะ….”
“โธ่นม.. ผมยอมเชื่อฟังนมทุกเรื่องนะครับ แต่ผมขอสักครั้งนะครับ”ใบหน้าหล่อเหลาพยายามอ้อนวอนสายใจสุดฤทธิ์ ทำให้ร่างบางที่ดิ้นไปมาในอ้อมกอดอดขำไม่ได้ที่คนใจร้ายทำทีเป็นกร่างต่อหน้าเธอ แต่กลับมาแพ้พ่ายหญิงสูงวัยที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าคุณหนูมีอะไรให้นมช่วยก็บอกนะคะ”ในที่สุดสายใจก็ต้องยอมใจอ่อนให้กับคุณหนูของเธอ
“ครับป้า” ชายหนุ่มตอบรับก่อนจะละมือที่ปิดปากคนตัวเล็กออกแล้วเอื้อมมือเพื่อจะปิดประตู
“ไม่นะ ป้า ป้า อย่าเพิ่งไป ช่วยหนูก่อน ป้า!!!!”
ปัง
เสียงประตูถูกปิดลงพร้อมกับความหวังของมัฑนาที่ดับวูบจนหมดสิ้น
หญิงสาวถอยกรูดทันที่เห็นใบหน้าโกรธเกรี้ยวของคนตรงหน้า เธอไม่น่าดื้อด้านกับเขาเลยจริงๆ
“ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ย ว่าให้อยู่เงียบๆ!”เสียงตะคอกของร่างสูงทำให้หญิงสาวถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก นึกถึงบทลงโทษที่กำลังได้รับในไม่ช้า
“ใครมันอยากไปอยู่กับหมาบ้าอย่างคุณล่ะ ฉันยอมให้คุณพามาที่นี่เพื่อทำงานใช้หนี้ ไม่จำเป็นที่ฉันต้องนอนเตียงเดียวกับคุณนี่”คำพูดทิ่มแทงใจหลุดออกมาจากปากเรียวเล็กนั่นอย่างลืมตัว เธอเองก็โมโหเกรี้ยวกราดไม่ต่างจากเขา
“ก็งานบนเตียง เธอถนัดนักไม่ใช่รึไง” ชายหนุ่มที่กำลังเดือดจนเลือดขึ้นหน้าเอ่ยลอดไรฟัน
“คุณจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ…คุณภัทรริน” มัฑนาพยายามอดกั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ทั้งๆที่รู้สึกจุกจากคำพูดของคนใจร้ายจนพูดไม่ออก
“ทำไม!! พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้รึไง”
“กรุณาให้เกียรติฉันด้วยค่ะ…ฉันไม่ได้ทำงานอย่างที่คุณว่านะคะ”
“คนอย่างเธอมีเกียรติกับเขาด้วยเหรอ…อย่าทำมาเป็นรักศักดิ์ศรีเพื่ออัพคุณค่าให้ตัวเองเลย มันไม่ทันแล้ว คนอย่างเธอมันมีค่าน้อยกว่ากองขยะเน่าๆด้วยซ้ำ!!”
เพี๊ยะ!!
เร็วกว่าความคิด ฝ่ามือเรียวเล็กของหญิงสาวฟาดไปบนใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มนั้นเข้าอย่างจัง พร้อมกับความอดทนของหญิงสาวที่ขาดสะบั้นลงเช่นเดียวกับภัทรริน
ร่างสูงของชายหนุ่มผลักหญิงสาวลงบนเตียงหนานุ่มนั้นทันที หมายจะลงโทษคนตัวเล็กให้สาสม เขาจะไม่ยอมเจ็บตัวฟรีเด็ดขาด
“ไหนฉันขอดูศักดิ์ศรีเธอหน่อยสิ ว่าหน้าตาเป็นยังไง ”หญิงสาวชะงักเมื่อเห็นภัทรรินลงมาคร่อมตัวเธอไว้ด้วยความรวดเร็ว ร่างบางพยายามถอยหนีมือเรียวเล็กยังคงจับเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยเอาไว้ในแน่น เธอเองก็ไม่ยอมให้เขาข่มเหงรังแกอีกเช่นกัน
ร่างสูงยิ่งได้ใจในชัยชนะเพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีวันหนีเขาพ้น มือหนากระชากเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นอยู่แล้วออกอย่างขัดใจ ก่อนจะคร่อมร่างงามนั้นเอาไว้เพื่อที่จัดการปราการชั้นต่อไป ไม่รู้ว่าเธอจะเล่นตัวอะไรหนักหนาทั้งๆที่เจนจัดด้านนี้อยู่แล้ว
“อย่านะ นี่คุณจะทำอะไร”
“ทำที่เคยทำไงล่ะ แต่คราวนี้เธอไม่รอดแน่”
“ไม่นะ อย่าทำอะไรฉันนะ” หญิงสาวพยายามขัดขืนอย่างสุดชีวิตเพื่อเอาตัวรอด แต่มันกลับสร้างความหฤหรรษ์ให้กับชายหนุ่มแทน
“ไหนบอกเธอจะชดใช้ไง นึกถึงที่ทำกับน้องสาวฉันไว้สิ” ร่างสูงมองใบหน้าเล็กๆตรงหน้าด้วยความเคียดแค้นไฟในใจกำลังสุมขึ้นมาอีกครั้ง
ร่างบางชะงักไปชั่วขณะเมื่อคิดถึง แพรผกาหญิงสาวที่แสนดี ภาพในหัวถูกฉายขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต่อให้เธอพร่ำบอกเขาว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนั้นสักกี่พันครั้ง เขาก็ไม่มีทางเชื่อ เธอจึงต้องพยักหน้าตอบรับคนใจร้ายอย่างไม่มีทางเลี่ยง
“งั้นก็เอาเลยสิ ถ้ามันจะลบล้างความผิดที่ฉันทำได้ ไหนๆฉันก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่”
ใบหน้าหวานมองร่างสูงอย่างคนยอมแพ้ ในที่สุดเธอก็ต้องยอมรับชะตาชีวิตที่แสนอัปยศนี้ไว้สินะ
“งั้นเธอเริ่มสิ ฉันจะได้รู้ว่าเธอเต็มใจจะชดใช้มันจริงๆ” พูดจบภัทรรินก็ผละออกจากร่างงามลุกขึ้นมานั่งแทน
มัฑนาลุกขึ้นตาม ความคิดมากมายกำลังตีกันมั่วไปหมดถ้าเธอหายตัวไปได้เธอคงไม่อยากกลับมาเจอกับคนใจร้ายตรงหน้าอีกแน่ๆ
“เอาสิ เริ่มเลย” ชายหนุ่มท้าทายพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความสะใจที่ได้กำชัยชนะ
มือน้อยๆสั่นระริกถูกยกขึ้นเพื่อปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มของคนตรงหน้าออกทีละเม็ดพร้อมกับน้ำตาที่เธอไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้อีกพรั่งพรูลงมาอย่างไม่ขาดสาย
ร่างกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง แผงอกที่มีไรขนอ่อนๆปรากฎแก่สายตาหญิงสาวหลังจากที่เธอจัดการถอดเสื้อเชิ้ตให้เขาออกจนพ้นตัว จนร่างบางหน้าแดงด้วยความเขินอายหัวใจสั่นเร็วขึ้นอย่างผิดจังหวะ
“แล้วไงต่อล่ะ”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงราบเรียบเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กตรงหน้าหยุดการกระทำไว้แค่นั้น แล้วเอาแต่ก้มหน้าอย่างคนกำลังใช้ความคิด
“......”
เกิดความเงียบชั่วขณะก่อนที่หญิงสาวตัดสินใจใช้มือเล็กเกี่ยวรั้งต้นคอหนาเอาไว้แล้วกดริมฝีปากลงจูบคนใจร้ายด้วยประสบการณ์ที่น้อยนิดทำให้จูบของเธอไร้เดียงสาเกินไปที่จะทำให้ชายหนุ่มพอใจได้
ภัทรรินผลักหญิงสาวออกอย่างขัดใจแล้วล้มตัวลงไปนอนแน่นิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนหญิงสาวมองตามด้วยความไม่เข้าใจ
“นี่คุณจะเอายังไงกันแน่”
“ทำให้ฉันพอใจสิ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างใจเย็นทั้งที่อารมณ์ข้างในเดือดพล่านเต็มที่
หญิงสาวกัดฟันข่มอารมณ์ความอ่อนแอไว้ภายในใจ พยายามห้ามตัวเองไม่ให้น้ำตาไหลออกมาให้คนใจร้ายตรงหน้าเห็นซึ่งนั่นมันยากเสียเหลือเกิน
มือน้อยๆค่อยๆเอื้อมไปทางด้านหลังปลดตะขอบราเซียออกอย่างช้า โดยมีสายตาจากอีกคนมองมาด้วยความพอใจ ซึ่งมันไม่ต่างจากเสือร้ายหมายจะตะครุบเหยื่อเลยแม้แต่น้อย
พรึ่บ
บราเซียถูกถอดทิ้งไว้ข้างเตียงเผยให้เห็นอกอวบอูมขาวเนียน ที่ยามต้องกับแสงจันทร์ข้างนอกมันยิ่งขับให้ผิวกายนั้นน่าหลงใหลแม้ว่าหญิงสาวจะใช้มือเล็กๆนั้นปกปิดเอาไว้ก็ตาม ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างลืมตัวบัดนี้ไฟในตัวของเขาลุกโชนยากที่จะดับได้อีกแล้ว
“อ้ะ”
หญิงสาวสะดุ้งโหยงเมื่อมือหนาเข้ามาตวัดเอวเธอให้ล้มลงก่อนที่ตัวเขาจะทาบทับเข้ามาด้วยความรวดเร็ว อารมณ์ปรารถนาในตัวเดือดพล่านทำให้ชายหนุ่มอดใจรอให้หญิงสาวเริ่มเกมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
- ผู้เขียน
