ใบหน้าของเขาจึงระบายไปด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ชุ่ยหลินรู้สึกดีขึ้นหลายส่วน
"ได้เจ้าค่ะ พาบ่าวไปไม่ว่าที่ใดบ่าวไม่กลัวขอเพียงช่วยคุณหนูได้เจ้าค่ะ"
"แล้วเจ้าจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าเหตุใดคุณหนูของเจ้าจึงมาปรากฏกายในวัดร้างแห่งนี้"
ดวงตาของเขาเปล่งประกายเจิดจ้า เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างยิ่ง
"ข้าเป็นเพียงบ่าว ไม่ว่านายจะให้ติดตามไปที่ใดย่อมปฏิบัติตาม ข้าจึงไม่รู้เจ้าค่ะ"
"อ้อเช่นนั้นหรือ เจ้าช่างเป็นบ่าวที่ภักดีและซื่อสัตย์ยิ่ง เอาล่ะข้าตัดสินใจแล้วว่าข้าชอบคนเช่นเจ้าดังนั้นต่อไปเราถือเป็นเพื่อนกันมีสิ่งใดเจ้าบอกข้าได้"
ชุ่ยหลินเลิกคิ้ว มึนงงกับคำพูดของคนผู้นี้ แม้ท่วงท่าของเขาจะดูโดดเด่นอีกทั้งสง่างามแต่แววตาขี้เล่นของเขาทำให้ชุ่ยหลินเห็นว่าขัดแย้งกันยิ่ง นางจึงเพียงแต่เอ่ยถึงความตั้งใจออกมาไม่สนใจเรื่องอื่นแล้ว
"นายท่านบอกข้าว่าจะพาไปหานายท่านผู้นั้น เพื่อขอร้องเขาให้ปล่อยคน นายท
