สิ่งที่ได้ยินจากปากของเจ้าอี้เหวินทำให้โจวเจ๋อฮั่นถึงกับมีโทสะ เขาเอ่ยลอดไรฟันออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
"เจ้าว่าอย่างไรนะ"
"กระหม่อมกลับไปก็พบว่าคนของเราต่างโดนหมดสติอยู่ด้านหน้า อีกทั้งคนที่ต่อสู้กับองครักษ์ผู้นั้นต่างบอกว่าเขามีฝีมือร้ายกาจไม่น้อย เป็นกระหม่อมที่ประเมินเขาต่ำไปทำให้เขานำคนออกไปได้ กระหม่อมได้นำคนออกติดตามไปจนทั่วก็ไม่พบร่องรอยของพวกเขาแล้ว แต่กระหม่อมแน่ใจว่าพวกเขาไม่ได้ออกจากเมืองหลวงเป็นแน่ ในยามนั้นประตูเมืองก็ปิดแล้ว อีกทั้งคนของเราก็ไม่พบว่ามีผู้ใดที่มาเข้าใกล้ประตูเมือง เช่นนั้นพวกนางย่อมยังอยู่ในเมืองหลวงเป็นแน่ กระหม่อมบัดนี้ให้คนจับตาดูคนแล้ว หากผู้ใดมีพิรุธย่อมไม่อาจปล่อยไปได้เป็นแน่"
"เจ้าอี้เหวิน เจ้าก็รู้ว่าข้าให้ความสำคัญกับนางยิ่ง นางอาจเป็นสายลับที่ต้องการฆ่าข้า เรื่องหนักหนาเพียงนี้เจ้าเหตุใดจึงไม่รีบมารายงาน"
"โถ่ท่านอ๋อง ฝ่าบาทประทับอยู่กับท่าน เ
