“ทิม ที่เราเห็นข้างหน้าใช่ต้นกาแฟไหมจ๊ะ”
ความเขียวชอุ่มของต้นไม้ใบไม้ที่โบกพัดไหวตามกระแสคลื่นลมที่มาพร้อมกับความหอมอ่อนๆ สดชื่นใจของกลิ่นดอกไม้ป่า กลิ่นดิน กลิ่นหญ้าสดๆ ได้ช่วยขจัดพัดพาความเคียดแค้นให้จางหายบางเบาจากหัวใจดวงน้อยได้บ้างเล็กน้อย
ทิมหันไปมองตามปลายนิ้วเรียวยาวที่ชี้ไปยังต้นไม้ที่อยู่ตรงหน้าและสองข้างก่อนจะเอ่ยตอบพร้อมกับทำหน้าที่เป็นไกด์เอ่ยแนะนำกิจการภายในไร่ชิดารัณ
“ใช่แล้วครับ กาแฟที่ปลูกที่ไร่ชิดารัณขึ้นชื่ออันดับหนึ่งถึงความหอมกรุ่นรสชาติดีเลิศ คอกาแฟทั้งในและนอกต่างก็ยกนิ้วให้กับกาแฟที่ปลูกจากไร่ของเรา”
รัณชิดาขมวดคิ้วโก่งงามเข้าหากันให้ยุ่งไปหมดรู้สึกสะดุดหูตรงชื่อไร่เอามาก ตอนที่อ่านป้ายชื่อไร่ไม่ค่อยสะดุดหูเท่ากับได้ยินคนงานหนุ่มผู้ที่กำลังทำหน้าที่เป็นสารถีได้เอ่ยออกมา
“ไร่ชิดารัณ ชื่อแปลกจังเลยหมายถึงอะไรคะทิม”
ทิมส่ายหน้าดิกก่อนจะเอ่ยตอบ “ไม่รู้สิครับไม่เคย
