จวงซึ่งกำลังหาโอกาสเหมาะอยู่รีบคลานปราดๆ เข้ามา เพราะถ้าขืนยังพูดกันต่อไป กลัวว่าคุณหนูของนางอาจหลุดคำพูดแปลกๆ ออกไปอีก “ท่านเจ้าคุณเจ้าคะ แม่แช่มให้บ่าวมาเรียนว่าเชิญรับประทานอาหารค่ำที่โต๊ะได้แล้วเจ้าค่ะ”
“ดีเหมือนกัน ฉันก็กำลังหิวอยู่พอดี” เจ้าพระยามรามณรงค์เดชพูดพลางมองนาฬิกาที่ผนัง “นี่ก็เย็นมากแล้ว แม่บุษรินกับลูกสาวไม่อยู่บ้านกันดอกรึ”
“เห็นนังจันทร์บอกว่าออกไปงานวันเกิดคุณหญิงอะไรนี่แหละเจ้าค่ะ บ่าวก็จำชื่อไม่ได้เจ้าค่ะ”
ชรินทร์ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปบอกกับผู้เป็นบิดา
“คงจะเป็นงานวันเกิดของคุณหญิงวิไลเลขากระมังขอรับเจ้าคุณพ่อ กระผมได้ยินหลายคนที่กระทรวงพูดถึงงานนี้กันว่าคงจัดยิ่งใหญ่ไม่แพ้งานแซยิด”
รสิกาฟังแล้วหูผึ่งขึ้นมาทันที ตามที่เคยอ่านหนังสือผ่านตามา จำได้ว่างานวันเกิดสมัยก่อนไม่ค่อยมีใครนิยมจัดกันนัก เพราะถือกันว่างานวันเกิดเป็นงานสำคัญสำหรับเจ้าฟ้าเจ้าแผ่น
