ดั่งพรหมลิขิตรัก

คุณหนูการะเกด EP.2

รสิกามองผู้มาใหม่อย่างขำๆ อ้อ คนนี้ชื่อจันทร์ ตั้งชื่อกันง่ายๆ ดีจริงแฮะ ขณะกำลังจะก้าวขาตามจวงไปยังห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่อีกฝ่ายบอก ก็ต้องตกตะลึงจังงังชะงักเท้าในฉับพลัน เมื่อเห็นภาพถ่ายที่ติดเรียงรายอยู่บนฝาผนัง ซึ่งในจำนวนนั้นมีภาพของสตรีสาววัยเดียวกับเธอแต่งกายเต็มยศในชุดโจงกระเบน เสื้อผ้าลูกไม้กรุยกรายมีโบเล็กๆ ผูกที่คอ ติดระบายเป็นปีกที่ไหล่ทั้งสองข้าง แล้วไล่ลงมาบรรจบกันเป็นสามเหลี่ยมตรงช่วงหน้าอก สิ่งที่ทำให้หญิงสาวตะลึงไม่ใช่แค่เครื่องแต่งกายอันสวยงามเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่เป็นเพราะใบหน้าของเจ้าของภาพต่างหาก ที่ช่างไม่ผิดเพี้ยนไปจากใบหน้าของเธอแม้แต่นิดเดียว ราวกับเธอเป็นเจ้าของภาพนั่นเลยทีเดียว

‘นี่มันอะไรกัน’ รสิกาอุทานอยู่ในใจ ยืนตาเบิกโพลงมองภาพที่ฝาผนังด้วยอาการมึนตึ้บ หรือนี่คือคุณหนูการะเกดอะไรนั่นที่เธอถูกจวงเรียกขาน ทำไมถึงได้เหมือนเธอราวกับคนคนเดียวกันเช่นนี้ แล้วการะเกดตัวจริงหายไปไหนกัน...ไฉนจึงกลายมาเป็นตัวเธอได้!

รสิกาพร่ำถามตัวเองในใจอย่างมึนงงสงสัย แต่ก็ก้าวตามหลังจวงไปด้วยอาการเบลอๆ จนมาถึงห้องนอนห้องหนึ่ง กระทั่งทรุดนั่งลงบนเตียงถึงได้รู้สึกตัว หญิงสาวกวาดสายตาที่กำลังอยู่ในอาการสับสนมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนดวงตาคู่สวยจะเปลี่ยนเป็นทอประกายชื่นชม เพราะทั่วทั้งห้องทาเป็นสีเขียวอ่อนๆ ซึ่งเป็นสีโปรดของเธอ เตียงไม้สีน้ำตาลเข้มที่ตัวเองนั่งอยู่เป็นแบบโบราณมีสี่เสา ลวดลายอ่อนช้อยสวยงามที่หัวเตียง รวมทั้งปลายเตียงที่ทำเป็นลูกกรงถี่ๆ นั้นเป็นลวดลายเฉกเช่นเดียวกัน ที่นอนหนาเรียบตึงจนสงสัยว่าตอนนอนไม่ปวดหลังแย่หรือ หมอนนุ่มสีขาวสะอาดตาพร้อมปลอก เห็นแล้วแทบอยากจะล้มตัวนอนลงเดี๋ยวนั้นเลย

สิ่งที่ถูกอกถูกใจเธอที่สุดคงไม่พ้นมุ้งผ้าลูกไม้สีขาว ซึ่งเวลานี้ผูกไว้เป็นสี่มุมราวกับม่าน แต่นอกจากโต๊ะเครื่องแป้งสีเข้าชุดกับเตียงนอนแล้ว ก็แทบจะไม่มีเฟอร์นิเจอร์อื่นใดอีกเลย ทุกอย่างที่เห็นในขณะนี้ล้วนแล้วแต่เคยดูมาจากละครย้อนยุคทั้งสิ้น ไม่นึกฝันว่าจะมาพบของจริงด้วยตัวเองเช่นนี้ ที่สำคัญทั่วทั้งห้องสะอาดหมดจดไร้ซึ่งฝุ่นละออง

กลิ่นของดอกมะลิที่ลอยฟุ้งอยู่จนทั่วห้อง ทำให้หญิงสาวต้องเหลียวมองหาที่มาของกลิ่น และก็เห็นว่าตรงมุมห้องเป็นที่ตั้งของหิ้งพระ มีพานทองวางพวงมาลัยดอกมะลิอยู่ตรงหน้าพระพุทธรูปองค์เล็ก จึงค่อยๆ ก้าวตรงไปยังหิ้งพระนั้น ด้วยรูปร่างสูงเกินมาตรฐานหญิงไทย ทำให้เห็นพวงมาลัยพวงน้อยที่ร้อยอย่างวิจิตรงดงาม คาดเดาว่าคนร้อยคงไม่พ้นแม่หญิงการะเกด ทำให้รสิกาต้องก้มลงมองมือของตัวเอง ถ้าให้มานั่งร้อยพวงมาลัยแบบนี้คงต้องใช้เวลาเป็นวัน และคงไม่ได้สวยเพียงเสี้ยวหนึ่งของพวงนี้อย่างแน่นอน หญิงสาวไม่เคยคิดมาก่อนว่าดอกมะลิจะหอมได้ถึงเพียงนี้ เพราะที่เธอเคยซื้อมาบูชาพระมักจะสวยเพียงอย่างเดียวเท่านั้น แต่ความหอมหาได้หอมดังเช่นที่เห็นอยู่ในขณะนี้ไม่

หลังจากมองสำรวจจนทั่วห้อง เจ้าของดวงหน้าสวยแปลกตาที่จู่ๆ หลงยุคเข้ามาก็เอ่ยถามหญิงร่างใหญ่ที่นั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“จวง ฉัน...เอ่อ ชื่อการะเกดจริงๆ หรือ” เธอถามเพราะงงจริงๆ นอกจากจะหลงเข้ามาในสถานที่ไม่เคยคุ้น ยังถูกเรียกชื่อเป็นการะเกดอีก เธอจำได้อย่างเดียวว่าการะเกดเป็นชื่อของดอกไม้ชนิดหนึ่งที่มีสีเหลือง กลิ่นหอมชื่นใจ นอกจากนั้นยังเป็นชื่อนางเอกในหนังสือนวนิยายที่เธอโปรดปราน

ส่วนชื่อรสิกาของเธอแปลว่าผู้ซาบซึ้งในรสกวี ผู้มีรสนิยม คงจะมีแค่คำว่า กา คำเดียวเท่านั้นที่เหมือนกัน แต่จะว่าไปแล้ว ชื่อเล่นของเธอก็เป็นดอกไม้เหมือนกัน ดอกกุหลาบยังไงล่ะ!

จวงบ้วนน้ำหมากใส่กระโถนเล็กแล้วใช้ผ้าเช็ดปากตาม จ้องมองคุณหนูของตัวเองด้วยความแปลกใจอีกครั้ง ก่อนเอื้อมมือขึ้นคลำหน้าผากเบาๆ แล้วบ่นพึมพำ “เอ...หรือเป็นหวัดแดด แต่ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”

คนถูกลูบคลำหน้าผากเอามือจับหน้าผากตัวเองบ้างก่อนถามอย่างสงสัย “ตัวร้อน...ทำไมฉันต้องตัวร้อนด้วยล่ะ”

จวงหัวเราะเสียงดังจนน้ำหมากกระเซ็น “ก็คุณหนูถามบ่าวแปลกๆ นี่เจ้าคะ ทำเหมือนจำชื่อตัวเองไม่ได้อย่างนั้นแหละ”

รสิกานั่งเงียบงัน เริ่มคิดใคร่ครวญอยู่ในใจ ในเมื่อตอนนี้เธอหลุดเข้ามาอยู่ในยุคที่ไม่เคยคุ้น มิหนำซ้ำยังหาหนทางกลับบ้านไม่ได้ ไหนๆ ก็ถูกเรียกขานเป็นคุณหนูการะเกดแล้ว คงต้องทำเนียนสวมบทบาทไปก่อน แม้จะยังไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงกลายมาเป็นคุณหนูการะเกดอะไรนี่ได้ แถมหน้าตายังเหมือนกันเปี๊ยบราวกับฝาแฝดก็ไม่ปาน ทว่าเธอยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวของการะเกดสักอย่าง คงจะต้องตะล่อมถามเอาจากจวงนี่แหละ ฉับพลันสายตาก็เหลือบเห็นกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงจึงหยิบขึ้นมาดู สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาคือภาพของบุรุษหน้าตาคมสันหล่อเหลาในชุดโจงกระเบนพร้อมเสื้อราชปะแตน ข้างๆ มีสตรีใบหน้างดงามแต่งตัวเต็มยศด้วยชุดโจงกระเบนกับเสื้อลูกไม้กรุยกรายแขนพอง เค้าหน้าของบุรุษผู้นี้คล้ายคลึงกับเธออย่างน่าประหลาด จึงถามออกไปอย่างสงสัย

“ภาพของใครเหรอจ๊ะ”