“คุณหนูไปวัดทำบุญตั้งแต่เช้าตรู่แล้วเจ้าค่ะท่าน” แม่แช่มที่นั่งพับเพียบอยู่กับพื้นเป็นผู้ตอบ
“อ้อ...ไปวัดทำบุญนี่เอง” ท่านเจ้าคุณเอ่ยพึมพำ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่บุตรสาวมานั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วย แม้จะแปลกใจแต่ความดีใจนั้นมีมากกว่า เสมือนท่านได้บุตรสาวคนเดียวกลับคืนมา แม้จะดูเปลี่ยนไปจากเดิมราวคนละคนก็ตาม หลังจากที่ห่างเหินกันด้วยเหตุผลหลายประการ ซึ่งท่านสัญญากับตัวเองแล้วว่าต่อไปนี้จะเอาใจใส่บุตรสาวให้มากกว่าแต่ก่อน
คำถามดังกล่าวสร้างความขุ่นเคืองแกมริษยาให้เกิดแก่คุณบุษรินไม่น้อย เพราะช่วงที่ผ่านมาคนที่มักจะถูกถามถึงมักจะเป็นบุษยา ที่พาตัวเองเข้ามาประจบประแจงเอาอกเอาใจจนท่านเจ้าพระยารามณรงค์เดชเอ็นดู กระทั่งหลงลืมบุตรสาวอย่างการะเกดไป แต่เวลานี้คนที่ถูกถามถึงกลับเป็นการะเกด ลูกเลี้ยงของเธอ ที่หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปรไปจากเดิมราวกับคนละคน ความริษยาทำให้คุณบุษรินลืมเลือนไปว่าการะเกดคื
