ชีวิตของข้าถูกผูกมัดด้วยการตายของท่านแม่ กลับมาเยือนสถานที่ที่บัดซบนี่อีกครั้ง ตอกย้ำให้นึกถึงความสะอิดสะเอียนและความทรมานราวกับมันเพิ่งผ่านไปเมื่อวาน แซ่ที่ฟาดลงบนผิวที่เกรอะกรังด้วยเลือดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดเป็นบาดแผลสดใหม่ไหลอาบร่างกายราวกับต้องการตอกย้ำความผิดที่หาใช่ของเขาไม่ กลิ่นสาบและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งดั่งมิใช่สถานที่สวยงามของภาพฝันภายในราชวัง ที่นั่นทั้งมืดสนิท ไม่มีแม้แต่แสงของตะวันหรือพระจันทร์สาดส่อง เด็กชายผู้หนึ่งขดตัวอยู่ในมุมมืดแววตาหาใช่คนที่กำลังจะตายหรือพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา แต่กลับเป็นแววตาที่จงเกลียดจงชังโลกใบนี้ สายตาที่ราวกับมิใช่เด็กน้อยวัย 8 หนาวมองผ่านไปยังช่องรูเล็กๆ ใต้ประตู เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้
ปัง!
ประตูถูกเปิดออกกระทบผนังดังก้อง สตรีผู้มาใหม่มีรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว เด็กน้อยเกิดความกลัวขึ้นมาจับใจ
‘ลูกรักเจ้าเจ็บมากหรือไม่ แม่ขอโทษ… วันนี้เสด็จพ่อของเจ้าไปห
