ฉูฉิงเฟยตื่นขึ้นมาในสภาพอิดโรยนางถูกย้ายมาไว้บนเตียงภายในเรือนของนาง หัวหนักอึ้งเหมือนมีใครเอาค้อนมาทุบ แต่แล้วภาพในความทรงจำแรกที่ผุดขึ้นมานั่นคือภาพของท่านพี่ลู่กับแม่นางบัวขาวกอดรัดฟัดเหวี่ยงกัน นางกวาดสายตามองไปจนทั่วกับไม่พบตัวของคนที่นางตามหา
“ลีมี่!!”
“เจ้าค่ะคุณหนู” เสียงเรียกของฉูฉิงเฟยปลุกให้ลีมี่ที่นอนเฝ้าอยู่หน้าเรือนให้ตื่นขึ้น ลีมี่รีบตรงปรี่ไปหาคุณหนูของนางด้วยสายตาเป็นห่วง
“มะ แม่บัวขาวนั่นกับท่านพี่”
“หลังจากที่คุณหนูเป็นลม คุณชายลู่ก็เป็นคนอุ้มพาคุณหนูมาส่งภายในเรือนด้วยสีหน้าไม่สู้ดี เห็นคุณหนูหมดสติไปก็รีบร้อนออกไปตั้งแต่คืนก่อนแล้วเจ้าค่ะ” ลีมี่นึกถึงอาการตกใจยามที่คุณชายลู่เห็นคุณหนูเป็นลมหมดสติไป
“ท่านพี่ได้บอกหรือไม่ว่าจะไปที่ใด”
“ไม่ได้บอกเจ้าค่ะ ก่อนไปคุณชายลู่เพียงกำชับให้คุณหนูกินยาให้ตรงเวลา ..คุณหนูหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ ”
ไอ้ร่างกายเต้าหู้เปียกนี่มันจะอ่อ
