ลู่เทียนหยางกลับมาถึงตำหนักท่านแม่ทัพ เท้าเปลี่ยนทิศทางไปยังเรือนด้านใน วันนี้เข้าถึงวันที่เจ็ดแล้วแต่นางกลับยังไม่ยอมฟื้น ร่างกายของนางพลังชี่และพลังปราณพันกันยุ่งเหยิงราวกับมีบางสิ่งเข้ามาสกัดกั้นทำให้นางไม่สามารถใช้วรยุทธ์ได้ เขายังนึกแปลกใจ เหตุใดบุตรีท่านแม่ทัพถึงไม่อาจจะใช้วรยุทธ์จึงได้รู้ว่านางป่วยจากภายใน หากไม่ได้รับการรักษาก็ยังคงใช้พลังปราณไม่ได้
ร่างสูงเดินตัดผ่านสวนดอกไม้ด้านหน้า สายลมพัดผ่านพาดอกไม้บนต้นร่วงโรยกลีบดอกไม้ลอยลิ่วตามลม ลู่เทียนหยางหยุดก่อนจะมองภาพเบื้องหน้าที่ให้ความรู้สึกสงบและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาเอื้อมมือรับกลีบดอกไม้สีชมพูสดไว้ในมือพลางนึกถึงใบหน้าของสตรีผู้หนึ่ง
‘สิ่งนี้น่าจะเหมาะกับนาง’ …หากนางฟื้นตัวดีแล้วเขาคงต้องเร่งออกไปจากเมืองนี้เสียที
เขาคิดเช่นนั้นก่อนจะเก็บกลีบดอกไม้ไว้ในเสื้อแล้วเร่งฝีเท้าตรงไปยังเรือนข้างใน
“ท่านพี่!!” เสียงเล็กหวานใสเรีย
