พยศรักดวงใจมาเฟีย

บทที่3.ดิ้นหนีสุดฤทธิ์

พอขึ้นมาบนฝั่งได้ เคลวินกระโชกเสียงก้อง เพราะเสื้อทิชากรสวมนั้นสีขาว เวลาที่มันเปียกน้ำจนชุ่ม เนื้อผ้าแนบลำตัวและบางจนเห็นบราเซียสีเนื้ออ่อนๆ ที่ห่อหุ้มทรวงอกอวบอิ่มของทิชากรไว้ รูปทรงเหมือนอย่างที่เขาคะเนเป๊ะ!! เพราะเต้าทรวงพุ่งชูชันเตะตา

เคลวินครางงึมงำ ชายหนุ่มรีบกระชับร่างบอบบางให้แน่นขึ้น เขาอุ้มเธอขึ้นในวงแขนและเดินดุ่มๆ ตรงไปยังวิลล่าซาเดโต้หลังงาม โดยมีบอดี้การ์ดวิ่งตามเป็นพรวน

“ไปไหนก็ไปปะ ที่เหลือฉันจัดการเอง”

เขาตวาดเสียงเคร่ง หัวคิ้วขมวดมุ่นเริ่มรำคาญลูกสมุนขึ้นมาติดหมัดก็วันนี้เอง

หลุยส์บอดี้การ์ดหน้าเหี้ยมเกาศีรษะแกร๊กๆ พวกเขาพากันแปลกใจที่เคลวินไม่ต้องการความช่วยเหลือ หากเรื่องนั้นเกี่ยวกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เจ้านายหอบหิ้วขึ้นไปยังห้องพัก!! เห้ย!! ห้องพัก ในรอบสิบปีที่ติดตามรับใช้เคลวินมา เขาไม่เคยเห็นเจ้านายพาผู้หญิงคนไหนมาที่วิลล่าซาเดโต้นี้ และยิ่งไม่เคยเห็นเจ้านายพาใครขึ้นไปบนห้องนอน...สงสัยผู้หญิงคนนั้นคงจะเป็นแม่มด!! เหลือไม่ก็นางฟ้าจำแลงแปลงร่างลงมาเพื่อกลั่นแกล้งเจ้านายหนุ่มเป็นแน่

“ตุ๊บ!”

ชายหนุ่มโยนร่างเปียกชุ่มของทิชากรบนเตียงนอนแบบกระแทกกระทั้น ยัยบ้านี่!! กล้ากระโดดลงไปในแม่น้ำไทเบอร์ตอนตีหนึ่ง เพื่อให้พ้นกรงเล็บของจอมมารอย่างเคลวิน แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเธอ เพราะเธอหนีไม่สำเร็จ เธอถูกเขาลากกลับมาที่เดิมและหมดสติ!! ให้เขาต้องหอบหิ้วขึ้นมาด้วยซ้ำ

ชายหนุ่มชะโงกหน้ามองทิชากร ริมฝีปากของเธอเริ่มเขียวคล้ำ เขาจึงรีบปลดเสื้อผ้าเปียกชุ่มออกโดยเร็ว เสื้อบนตัวหลุดออกมาชิ้นแรก ตามด้วยกางเกงผ้าหลวมโพรก ร่างกายขาวโพลนเหลือแค่ซับในตัวกระจิริดที่ปกปิดสิ่งสำคัญเอาไว้ เฮ้อ!! กรรมของตรู! เคลวินบ่นในใจ เขามองเต้าทรวงอวบอัดที่ถูกปิดด้วย บราเซียสีเนื้ออ่อนๆ ตาเป็นมัน ใช่ว่าไม่เคยเห็นผู้หญิงเปลือยเสียเมื่อไร แต่ที่อยู่ตรงหน้านี่ เหมือนประติมากรรมชั้นเลิศ โค้งเอวอ่อนช้อย แผ่นท้องแบนเรียบ สะโพกผายกลมกลึง และแอ่งสะดือบุ๋มยวนตา ผิวกายของเธอออกสีเหลืองนวลเหมือนฉาบทาด้วยทองคำสุกปลั่ง มันเปล่งแสงสว่างแยงนัยน์ตาเขาจนพร่ามัว ผมสีดำสนิทยาวสยายเต็มที่หมอน เหมือนกับปะการังกลางทะเลลึกที่แผ่กระจายอวดความงดงาม เรียวแขนงามเสลาวางสงบนิ่งข้างตัว เขาสูดลมหายใจลึกๆ ร่างกายปวดหนึบและมันเริ่มขยับขยาย มีปฏิกิริยาอย่างที่เขายังไม่ต้องการ

“ใจเย็นไอ้หนู!! เธอสลบเพราะสำลักน้ำ รอก่อนใจเย็นๆ...”

เขาพึมพำเสียงแผ่วๆ กระชากผ้าคลุมเตียง โยนขึ้นไปปิดความงามเย้ายวนกลางเตียง ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเปียกชุ่มของตัวเองกองบนพื้น และจึงเดินสบายอารมณ์เข้าห้องน้ำกว้าง เพื่อชำระล้างคราบโคลนคราบฝุ่นบนตัว

“อื้อ...”

ทิชากรครางเสียงแห้ง เธอแสบร้าวไปทั้งลำคอ ขนตางอนงามกระพือปริบๆ ทะลึ่งพรวดเมื่อเปิดเปลือกตามาเห็นเพดานห้องหรูหรา “อ้ายยย...หะ หายไปไหนหมด ใครๆ ใคร!! ถอดเสื้อผ้านกกันน่ะ” มือเล็กๆ ตะครุบผ้าผืนใหญ่ ที่หล่นไปกองที่ช่วงเอว ดึงขึ้นมาคลุมตัวจนมิด และรีบสำรวจเนื้อตัวของตัวเองเป็นการใหญ่ อย่างละเอียดถี่ถ้วนด้วย... สิ่งที่หายไปคือเสื้อกับกางเกง แต่ซับในยังค้างบนตัวแต่มันเปียกชุ่ม ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือเธอกำลังจมดิ่งในอ้อมกอดของสายน้ำที่เย็นจับขั้วหัวใจ แต่มีมือแข็งแรงกระชากเธอขึ้นมาก่อนที่สติจะดับวูบ

“อีกแล้วน่ะนก เป็นลม... ปล่อยให้หมอนั่นทำตามอำเภอใจ สบาย!!”

เธอกระแทกเสียงฉุนๆ มองหาเสื้อผ้ามาสวมทับร่างกายเปล่าเปลือย “หะ!!” ไอ้กองผ้าขยุกขยุยนั่นมันไม่ใช่เสื้อผ้าของเธอ เพราะมันดูดีแม้จะกองแอ้งแม้งอยู่บนพื้น เธอหมุนตัวเลิ่กลัก มองหาตัวช่วย มันคงไม่ปลอดภัยนักถ้าจะนั่งอยู่เฉยๆ โดยมีเสื้อผ้าติดกายแค่สองชิ้นเล็กๆ

ทันทีที่กางเกงหลวมโพรกถูกสวมบนลำตัวช่วงล่าง ประตูห้องน้ำก็เปิดออกมา บุรุษรูปงามที่ออร่าเปล่งประกายวิบวับออกจากตัวจนเธอเองยังตาค้าง เขาเดินเอื่อยๆ ออกมาจากประตู สองมือยกผ้าเช็ดตัวขึ้นขยี้ผมเปียกโชกบนศีรษะ ช่วงล่างมีเพียงผ้าเช็ดตัวคาดไว้แบบน่าหวาดเสียว มันเกาะเกี่ยวสะโพกแกร่งแบบหมิ่นแหม่ และน่ากลัวว่ามันจะหลุดร่วงเพราะผืนผ้าเล็กเกินไป จนปิดช่วงขาเรียวไว้ไม่มิด

“คุณ!!”

เธอกระโดดหย่องแหย็ง เพราะขากางเกงยาวกว่าขาตัวเอง ถอยหลังกรูดๆ ไปหลบหลังโซฟาตัวใหญ่ โผล่หน้าออกมามองชายหนุ่มแบบกลัวๆ

“หืม...ฟื้นแล้วรึ เธอทำบ้าๆ อะไรหะ กระโดดลงไปในแม่น้ำกลางดึก เดือดร้อนคนอื่นเขาไปหมด ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้” ชายหนุ่มสะบัดผ้าเช็ดตัวผืนเท่าฝ่ามือขึ้นไปคล้องอยู่บนบ่า และเดินเข้าไปใกล้ๆ ทิชากร เขายืนค้ำศีรษะเธอกางสองขาออกโดยไม่กลัวว่าผ้าจะหลุด

“อี๋ๆ...ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนสิคะ คุณอยู่ในสภาพแบบนี้ฉันไม่คุยกับคุณนะ มันสั่นประสาท”

เธอยกสองมือขึ้นปิดดวงตา ป้องกันการเห็นสิ่งที่น่ากลัว เคลวินขมวดคิ้ว จนหน้าย่น ยัยคนนี้ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นโจรบ้ากามที่จ้องจะพรากพรหมจรรย์จากเธอตลอดเวลา ทุกทีมีแต่สาวๆ ที่กระโจนเข้าใส่เขาจนเกิดความเบื่อ แต่...เธอคนนี้กลับวิ่งหนี แค่หนีไม่พอ หล่อนยังกระโดดลงไปในแม่น้ำไทเบอร์เพื่อหนีให้ไกลเขาอีกด้วยซ้ำ แปลก!!

“ก็คนพึ่งอาบน้ำเสร็จ เธอคิดว่าฉันควรจะใส่ชุดอะไรดีล่ะ อีกอย่าง...นี่ห้องส่วนตัวฉัน!! ฉันจะถอด จะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉันนี่”

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟากว้าง วาดสองแขนสองขากางเต็มพื้นที่โดยที่คนเจ้าปัญหาส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดไม่หยุด

“หยุดเสียทีเถอะน่า จะร้องทำไมนักหนา!! ไม่ได้แก้ผ้าเสียหน่อย ยังมีผ้าปิดอยู่ หรือว่า...ไอ้ที่ร้องๆ อยู่นี่เพราะยังไม่ได้เห็น จะได้จัดให้เป็นบุญตาเสียเลย”

ชายหนุ่มตวาดเสียงขุ่น น้ำเสียงเริ่มจะหงุดหงิดเล็กน้อย

“อี๋ๆ อย่านะ...อย่านะ!! ไม่เห็นอยากจะดูหนอนสกปรกน่าเกลียดของคุณให้เสียสายตาหรอกค่ะ เชิญคุณไปเปิดให้ผู้หญิงของคุณดูโน้นไป!!”

ทิชากรกระถดตัวถอยหลังลุกลน เธอแอบซุกตัวตรงซอกโซฟา ยกมือขึ้นปิดนัยน์ตาและโวยวายเสียงดังลั่น

“หนอนสกปรก!! เธอคิดว่าลูกชายของฉันน่ารังเกียจและเป็นแค่หนอนอย่างนั้นเหรอ”

ชายหนุ่มถามเสียงหลง พญามังกรจอมอหังการถูกเปรียบเปรยเป็นแค่หนอนน้อยตัวกระจิริดแถมสกปรกน่ารังเกียจจนเธอไม่อยากจะเห็น...

เคลวินอยากจะจับยัยนั่นทุ่มลงกับพื้น ที่เธอบังอาจดูหมิ่นร่างกายส่วนสำคัญที่เป็นความภูมิใจของเขา เปรียบเปรยเสียมันหมดราคา ดูไม่มีค่าและน่าทุเรศ เอาเถอะๆ เอาเถอะน่า วันหนึ่งเขาจะทำให้เธอครางกระเส่า เรียกร้องไอ้สิ่งที่เธอบอกว่าเกลียด และอยากให้มันฝังแน่นอยู่ในตัวเธอนานๆ เขาสัญญา มุมปากเคลวินกระตุกยิ้ม เขาหรี่เปลือกตาลงและวาดแผนการในอากาศ โดยมีทิชากรเป็นเป้าหมายสำคัญ

“ว้าย!!”

เธอร้องเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขากระตุกชายผ้าเช็ดตัวที่เกาะเกี่ยวสะโพกสอบของเขาเอาไว้ และตวัดมันขึ้นพาดบ่าปล่อยให้ร่างกายช่วงล่างเปลือย!! อวดบั้นท้ายตึงแน่นและปลีขาเรียวยาวแข็งแรงให้เธอเห็นเต็มสองตา ทิชากรยกสองมือปิดหน้าแน่นๆ รอยแยกระหว่างนิ้วทำให้เธอเห็นประติมากรรมสง่างาม ใครว่ารูปปั้นเดวิดที่ตั้งอยู่ในกรุงฟลอเรนซ์ งดงามที่สุดนั้น!! ทิชากรขอเถียงในเวลานี้มีอีกหนึ่งบุรุษที่พอฟัดพอเหวี่ยงกับรูปปั้นหินอ่อนที่ยืนตระหง่านอวดสรีระของร่างกายที่กำยำและแข็งแกร่งทรงพลัง เคลวิน โดม!! บุรุษที่เธออยากยกให้เขาเป็นหนึ่งในหนุ่มรูปงาม บั้นท้ายตึงตัวขยับส่ายไหวเมื่อ เขาเดินย้ายก้นพาตัวออกไปไกลๆ ที่เธอซ่อนตัวอยู่ เสียดาย! อ้ายยย!&#@ เธอคิดอะไรอยู่นี่ถึงไปเสียดายที่ไม่ได้ยลโฉมส่วนหน้ าเพราะเขาเดินหันหลังให้กับเธอ...