ตอนที่ 7
(เวนิส)
นึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นแล้วก็อดแค้นไม่ได้ ฝนอะตกแค่ปรอยๆ ฉันไม่มีร่มก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอกแต่พอมีร่มอะ ลำบากเลยทีนี้
ฉันต้องแบกของมากมายมหาศาลไปหาลินินโดยมีร่มบ้าๆนั่นของจอมทัพเป็นภาระเพิ่มอีก
“แกเป็นไรรึเปล่า นั่งมองร่มแล้วยิ้ม”
“ปะ...เปล่า”
ลินินมองฉันด้วยสายตาจับผิด เธอเดินเข้ามาฉันเรื่อยๆเหมือนกำลังเค้นความจริงจากนักโทษ
“อะไรของแก”
ฉันรีบลุกออกจากเก้าอี้ หนีลินินไปอีกทาง
ปัง!
“ลินินน้องรัก เจ๊มีปัญหาาาาาาา!!!”
ฉันและลินินสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตกใจเสียงแปดหลอดของสาวสวยหุ่นนางแบบที่พึ่งเดินเข้ามา
“อ้าว เวนิสคนสวยของเจ๊ มาอยู่นี่ได้ไงจ๊ะ”
พี่เลนินเดินเข้ามากอดทักทายฉันเมื่อเธอหันมาเห็นฉันยืนหน้าเอ๋ออยู่
“สวัสดีค่ะ พี่เลนิน”
ผู้หญิงผมสีควันบุหรี่ สาวสวยตรงหน้าฉันมีชื่อว่าเลนินเป็นพี่สาวของลินิน
“พอดีเลยวันนี้เราอยู่ เจ๊มีเรื่องให้ช่วย”
ฉันมองรอยยิ้มบนหน้าพี่เ
