เล่ห์รักพันธนาการร้าย

“พี่ราเชนทร์คืนนี้จะกลับบ้านหรือเปล่า” เสียงหวานของรดาผู้เป็นน้องสาวเอ่ยถามพี่ชายทันที “ไม่กลับ” ราเชนทร์ตอบกลับมาเพราะเหตุผลเดียวที่ราเชนทร์จะไม่กลับบ้านเป็นอะไรไปไม่ได้เลยนอกจากการแข่งรถ “พี่จะไปแข่งรถอีกแล้วหรอ” รดาถามขึ้นเพราะเธอไม่ชอบเลยสักนิดกับการที่พี่ชายหาเงินด้วยการแข่งรถ “อืม” คำตอบสั้นๆจากราเชนทร์ทำรดาต้องเดินตรงมาหา “เมื่อไหร่จะเลิกปล่อยให้รดาอยู่บ้านคนเดียว” รดาถามออกไปทันที ในหนึ่งอาทิตย์พี่ชายของเธออยู่บ้านแค่ไม่กี่วันหรือบางอาทิตย์ก็ไม่กลับบ้านเลย “รดาต้องเข้าใจพี่ด้วยว่าพี่ทำงาน” แน่นอนว่ารดาเข้าใจแต่การแข่งรถมันอันตราย หากราเชนทร์พี่ชายของเธอพลาดท่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาเธอจะทำยังไง “รดาไม่เซ้าซี้พี่แล้ว รดาไปเรียนก่อนแล้วกัน” รดาพูดขึ้นอีกครั้งเพราะหากพูดเรื่องนี้ต่อไป เธอกับพี่ชายก็จบตรงที่ทะเลาะกันซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ตอนนี้รดามีพี่ชายแค่คนเดียว พ่อแม่เสียชีวิตหมดแล้วทุกอย่างในชีวิตของรดาก็คือราเชนทร์ที่เป็นพี่ชายคนนี้มันจึงไม่แปลกที่รดาจะเป็นห่วงราเชนท์ถึงขนาดนี้ “เดี๋ยวไปส่ง” ราเชนพูดขึ้นมาเพราะตอนนี้เขายังไม่ง่วง การออกไปส่งน้องสาวที่โรงเรียนมันไม่ได้ลำบากอะไร “รดาไปเองได้ พี่ไปนอนเถอะยังไม่นอนมาทั้งคืนไม่ใช่หรอ” เพราะรดารู้ดีว่าพี่ชายของเธอแข่งรถจนไม่หลับไม่ได้นอน เธอจึงอยากให้ราเชนทร์นอนพักผ่อนมากกว่าการไปส่งเธอ “พี่ไปส่งได้” “แต่รดาอยากให้พี่นอนพัก” “อย่าดื้อได้ไหมรดา พี่บอกจะไปส่งก็ให้พี่ไปส่งเถอะเพราะมันไม่บ่อยหรอกนะที่พี่จะกลับมาแล้วรดายังไม่ไปโรงเรียน” ราเชนทร์พูดขึ้นทันที ใจจริงราเชนทร์อยากดูแลน้องสาวให้ดี คอยไปรับไปส่งแต่เขาไม่สามารถทำได้เลยเพราะส่วนใหญ่แล้วกลับมาจากแข่งรถรดาก็ไปโรงเรียนแล้ว ส่วนตอนเย็นรดากลับมาเขาก็ยังไม่ตื่นแต่ละวันก็ได้แต่ตั้งเงินไว้ให้น้องสาวเท่านั้น “ไม่เห็นต้องดุเลย” รดามุ่ยหน้าพร้อมกับพูดขึ้นเพราะราเชนทร์ไม่ใช่พี่ชายที่ใจดีเหมือนคนอื่นเขา ออกจะนิ่งๆ พูดน้อยแต่สายตากลับแฝงไปด้วยความน่ากลัว “ก็รดาไม่ฟังพี่” ราเชนทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนลง เมื่อกี้เขาคงใส่อารมณ์กับน้องสาวมากเกินไป “พี่ขอโทษต่อไปจะไม่ขึ้นเสียงใส่แล้วโอเคไหม” สุดท้ายราเชนทร์ก็ต้องเอ่ยปากพูดขึ้นอีกครั้ง รดาเป็นเด็กน่ารัก อ่อนน้อมและบอบบาง ราเชนทร์ถึงพยายามที่จะทำทุกอย่างให้กับน้องสาวคนนี้ พยายามหาเงินให้ได้เยอะๆเพื่อที่จะส่งน้องสาวให้ได้เรียนดีๆเพราะรดาคือความหวังของเขา หวังว่ารดาจะมีชีวิตที่ดี ไม่ลำบาก ส่วนตัวของเขาจะลำบากหรือทุกข์ยากยังไงก็ไม่เป็นอะไร “โอเค” สุดท้ายรดาก็ซ้อนท้ายรถบิ๊กไบค์แต่งเต็มระบบไปโรงเรียน แน่นอนว่ารถคันนี้เป็นคันเดียวกับรถที่ราเชนทร์ใช้แข่ง ใจจริงก็ไม่อยากเอามาใช้ อยากเก็บไว้แข่งอย่างเดียวแต่นั่นเพราะราเชนท์มีรถคันเดียวจึงเลือกไม่ได้ “รดาเข้าโรงเรียนแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้” รดาพูดขึ้นพร้อมโบกมือลาพี่ชาย ที่พูดแบบนี้เพราะรดารู้ดีว่าเมื่อเธอกลับไปพี่ชายคงนอนและเมื่อเธอนอนพี่ชายก็ออกจากบ้าน เวลาของสองพี่น้องไม่เคยจะตรงกันและการเจอกันมันก็ไม่บ่อยถึงจะอยู่ในบ้านหลังเดียวกันก็เถอะ “คนเม้าส์กันให้ทั่วว่าแกมีผู้ชายมาส่งหรอรดา” เสียงของน้ำหวานเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของรดาถามขึ้นทันที “คนนั้นพี่ชายของเราเอง” รดาตอบกลับไปตามตรง “พี่ราเชนทร์หรอ” น้ำหวานที่ได้ยินก็ถามขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้น “ใช่แล้ว วันนี้พี่ราเชนทร์กลับบ้านเร็วเลยแวะมาส่งเรา” รดาพูดขึ้นอีกครั้ง “อิจฉามากๆ พี่ชายแกทั้งหล่อและแสนดี” น้ำหวานพูดขึ้นเพราะส่วนตัวแล้วเธอแอบปลื้มพี่ชายของเพื่อนอยู่ไม่น้อย ไม่ได้ปลื้มในทางชู้สาวแต่เธอปลื้มปริ่มเพราะอยากมีพี่ชายดีๆแบบนี้สักคน “อาจจะเพราะเรากับพี่ราเชนทร์เหลือกันแค่สองคนแล้วก็เลยต้องรักกันมากๆ” เพราะรดาก็รู้ดีว่าทุกวันนี้ที่พี่ชายของเธอต้องแข่งรถอย่างหนัก นั่นเพราะหาเงินมาเลี้ยงดูและส่งเสียเธอเรียนและเธอก็จะตอบแทนพี่ชายด้วยการตั้งใจเรียน เอาผลการเรียนดีๆไปฝาก “แกยังมีฉันอีกคนนะรดา” น้ำหวานพูดขึ้นพร้อมสวมกอดรดาไว้ น้ำหวานเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่ชั้นประถมอยู่กับรดามาในหลายๆเหตุการณ์ในชีวิตของรดาก็ว่าได้ “เราไม่ลืมหรอกเพื่อนสนิทของเราทั้งคนเลยนะ” รดาพูดขึ้นพร้อมสวมกอดน้ำหวานไว้เช่นกัน “ไปเรียนกันเถอะ สายกว่านี้คงโดนเช็คสายแน่ๆ” เป็นน้ำหวานที่พูดขึ้นเพราะตอนนี้ก็เกือบจะแปดโมงครึ่งแล้ว “ตอนเย็นเราจะไปห้าง น้ำหวานสนใจไปกับเราหรือเปล่า” เพราะใกล้จะถึงวันเกิดราเชนทร์แล้ว รดาจึงตั้งใจว่าอยากจะหาของขวัญสักชิ้นให้กับพี่ชาย “สนใจสิ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนแกเอง” ตกเย็น “แกจะซื้ออะไรรดา” น้ำหวานถามขึ้นทันทีเพราะตอนนี้รดาพาเธอเดินวนไม่รู้กี่รอบแล้ว “อยากหาของขวัญวันเกิดให้พี่ราเชนทร์สักชิ้นเพราะใกล้จะถึงวันเกิดพี่ราเชนทร์แล้ว” รดาตอบกลับไปทันที เธอเดินมาหลายรอบแล้วแต่เธอยังไม่เห็นอะไรเข้าตาเลย “เป็นสร้อยคอดีไหม พี่ราเชนทร์จะได้ใส่ติดตัวได้” น้ำหวานเสนอความคิดขึ้นเพราะไม่งั้นรดาคงพาเธอเดินวนอีกเป็นแน่ “ความคิดดีมากน้ำหวาน” แน่นอนว่ารดาก็เห็นด้วยกับการซื้อสร้อยคอเพราะถ้าไม่เป็นสร้อยคอก็คงไม่รู้ว่าจะมีอะไรเหมาะกับพี่ชายของเธออีกหรือเปล่า “ฉันมีร้านที่รู้จัก ตามมาฉันจะพาไป” น้ำหวานพูดขึ้นพร้อมกับจับมือของรดาทันที “บอกให้ตามมาแล้วน้ำหวานจับมือเราทำไม” รดาถามขึ้นด้วยความสงสัย “ฉันกลัวแกหลงไงรดา นี่ร้านนี้เลยสร้อยสำหรับผู้ชาย” น้ำหวานพูดขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ที่ร้านสร้อยซึ่งเป็นร้านสำหรับผู้ชายโดยเฉพาะ รดาที่เดินดูสร้อยก็ไม่ทันระวังบังเอิญชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างรดาก็ล้มลงอย่างไม่เป็นท่า ตุบ ! “อ๊ะ…โอ๊ย” เสียงหวานของรดาร้องขึ้นเพราะการล้มคะมำลงกับพื้นมันเจ็บมาก “รดาเป็นยังไงบ้าง” น้ำหวานที่เห็นก็รีบเดินตรงเข้ามาหารดาพร้อมกับช่วยพยุงขึ้น ต่างกับผู้ชายคนนี้ที่ยืนเฉยและคอยมอง “ใจดำเกินไปหรือเปล่าคุณ ทำไมไม่มีน้ำใจช่วยคนล้ม” น้ำหวานพูดขึ้นทันที ถึงแม้รดาจะผิดที่เดินชนแต่อีกคนก็เป็นผู้ชายควรจะช่วยกันบ้าง “เพื่อนเธอชนฉันเอง แล้วฉันผิดอะไรถ้าจะไม่ช่วย” ❤️ เปิดมาก็ปากแซ่บเลยน้า