เล่ห์รักพันธนาการร้าย | 2

1402 คำ

“เพื่อนเธอชนฉันเอง แล้วฉันผิดอะไรถ้าจะไม่ช่วย” เทรย์พูดขึ้นพร้อมปรายตามองเด็กผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้า คนหนึ่งดูเรียบร้อยแต่อีกคนดูแข็งก้าวและปากกล้าเหลือเกินและดูจะไม่กลัวอะไรด้วยถึงได้เอ่ยปากพูดกับคนไม่รู้จักแบบนี้ “อย่าไปว่าเขาเลยน้ำหวาน เราผิดเอง” รดาพูดขึ้นทันทีเพราะรดาเดินดูสร้อยจนไม่ทันระวังและมันไม่ผิดที่ผู้ชายคนนี้จะไม่ช่วยเธอเพราะเธอไม่ระวังตัวเอง “ผู้ชายประสาอะไรวะ แล้งน้ำใจกับผู้หญิง” น้ำหวานพูดขึ้นเพราะเธอเกลียดจริงๆกับผู้ชายแบบนี้ “ก็ฉันไม่ผิดทำไมฉันต้องช่วย คนที่ผิดคือเพื่อนเธอหรือเปล่าที่เดินมาชนฉัน” เทรย์ยังคงพูดขึ้นอีกครั้ง ในเมื่อเขาไม่ผิด ทำไมเขาต้องช่วย มันไม่มีเหตุอะไรที่เทรย์ต้องช่วยพยุงผู้หญิงที่เขาไม่รู้จักขึ้นจากพื้น “เกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็น” “ไม่เป็นไรน้ำหวาน คุณคะเราขอโทษที่ชนคุณแล้วก็ขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยที่ต่อว่าคุณ” รดาพูดขึ้นพร้อมดึงน้ำหวานเข้าหาตัว เธอไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่เพราะน้ำหวานอารมณ์ร้อน ไม่ฟังใคร ส่วนอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายหากมีเรื่องเธอคงต้านไม่ไหว “เธอจะรับผิดชอบยังไง เห็นไหมว่าเสื้อฉันยับ” เทรย์พูดขึ้นอีกครั้ง ยิ่งเห็นผู้หญิงคนนี้ดูท่าทางอ่อนๆ ไม่สู้คน ดูจะยอมคนไปหมดเหมาะสำหรับการเอาเปรียบสุดๆ เทรย์ก็นึกสนใจขึ้นมาเพราะหากมีผู้หญิงแบบนี้ไว้เป็นของเล่นบนเตียงคงไม่น่าปวดหัวเท่าไหร่ “ห่ะ ! เสื้อยับต้องรับผิดชอบอีกหรอ” น้ำหวานถามขึ้นด้วยความตกใจ เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เอาตรรกะอะไรคิดที่เสื้อยับต้องรับผิดชอบ “คุณจะให้เรารับผิดชอบยังไงแต่ถ้าเป็นเงินเราไม่มีนะ เราต้องเก็บไว้ซื้อของขวัญวันเกิดให้พี่ชาย” รดาพูดขึ้นทันทีเพราะเงินก้อนนี้เป็นเงินเก็บที่เธออดออมเอาไว้เพื่อต้องการที่จะซื้อของให้พี่ชายอย่างราเชนทร์โดยเฉพาะ “รดาแกอย่าไปตามเกมส์เขาสิ ดูก็รู้ว่าเขาหลอกแกอะ” “ก็เราผิดจริงๆนะน้ำหวาน” รดาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดเพราะเธอผิดที่ไปชนผู้ชายคนนี้ “เห็นแกเพื่อนเธอแล้วกัน ฉันจะไม่เอาเรื่องอะไร” เทรย์พูดขึ้นพร้อมกับเดินออกไปทันที ถ้าตอนนี้ไม่มีเด็กผู้หญิงที่ชื่อน้ำหวาน เทรย์รับรองเลยว่าเขาต้องได้ยัยเด็กรดามาเป็นของเล่น วันนี้ที่ปล่อยไปง่ายๆแบบนี้นั่นเพราะมีมารผจญแบบน้ำหวานคอยกันท่าแต่บอกเลยว่าถ้าเจอกันครั้งต่อไป เทรย์จะไม่ปล่อยให้ของเล่นที่แสนเรียบร้อยอย่างยัยเด็กรดาหลุดมือไปแน่ๆ “ฉันอยากจะทุบแกจริงๆรดา คราวหน้าคราวหลังอย่าไปยอมนะคนแบบนี้” น้ำหวานพูดขึ้นด้วยท่าทางหงุดหงิด เธอดูก็รู้ว่าผู้ชายแล้งน้ำใจคนนั้นคิดอะไรอยู่ “ก็เราผิด” แน่นอนว่าน้ำหวานเอื่อมเหลือเกินกับเพื่อนอย่างรดา คอยบอกคอยสอนอยู่ตลอดแต่รดาก็เป็นแบบนี้อยู่เสมอและเปลี่ยนไม่ได้เลย “ฉันยอมแล้ว แกไปเลือกสร้อยเถอะรดา” หลังจากน้ำหวานพูดจบ รดาก็ไปเลือกสร้อยเพื่อเป็นของขวัญให้กับพี่ชายก่อนที่ทั้งสองคนจะแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้ว “ทำไมกลับมืดแบบนี้ล่ะรดา” ราเชนทร์ถามขึ้นทันทีเพราะปกติแล้วน้องสาวของเขาไม่กลับบ้านมืดแบบนี้และเวลาแบบนี้น้องสาวของเขาก็อาบน้ำเข้าห้องไปแล้ว “รดาไปซื้อของมา” รดาตอบกลับไปตามตรง “พี่จะไปแข่งรถแล้ว อยู่บ้านดีๆมีอะไรก็โทรมาเข้าใจไหม” ราเชนทร์พูดขึ้นเพราะเขาเองก็เป็นห่วงน้องสาวไม่น้อยที่ต้องทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะต้องหาเงินเลยได้แต่ล็อกบ้านดีๆให้น้องสาวเท่านั้น “กลับมาปลอดภัยห้ามเกิดอุบัติเหตุนะ” ราเชนทร์พยักหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเดินออกจากบ้านไป รดาที่ยืนมองพี่ชายเดินออกจากบ้านก็ได้แต่ภาวนาในใจขอให้พี่ชายแข่งรถได้อย่างราบรื่นไม่มีอุบัติเหตุอะไรเพราะเธอกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย พ่อกับแม่ของเธอก็เสียชีวิตจากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถ เธอกลัวเหลือเกินเพราะพี่ชายของเธอก็ทำงานด้านนี้ “คราวนี้กูต้องแข่งกับใคร” น้ำเสียงเรียบนิ่งของเทรย์เอ่ยปากถามเพื่อนสนิทของตัวเอง “เลือกเองดีไหม คนท้ามึงเยอะจนกูเลือกให้ไม่ถูก” กรณ์เพื่อนสนิทของเทรย์พูดขึ้นพร้อมส่งรายชื่อคนที่ท้าแข่งรถให้กับเทรย์ ไม่แปลกที่หลายๆคนต่างมาท้าเทรย์แข่งรถเพราะเทรย์คือเจ้าของสนามแข่งรถที่ใหญ่ที่สุดในประเทศซึ่งตั้งอยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างได้ยินชื่อเสียงของเจ้าของสนามแข่งเป็นอย่างดี จึงไม่แปลกที่จะท้าแข่งเพราะเงินเดินพันมันสูงมากและไม่ใช่เงินที่จะเดิมพันได้อย่างเดียวแต่เป็นสิ่งของทุกอย่างที่มีค่าไม่เว้นแม้แต่อะไรทั้งนั้น “รายชื่อน่าสนใจเยอะแต่ทำไมครั้งนี้มีแต่ตัวตึง” เทรย์ถามขึ้นอีกครั้งเพราะส่วนตัวแล้วเทรย์ก็มีฝีมือพอสมควรแต่ถ้าถามว่าคนเก่งกว่ามีไหม ก็บอกเลยว่ามีเพราะเทรย์ก็เคยแพ้มาเหมือนกัน “เพราะทุกคนรู้ว่าเงินเดิมพันของมึงมันคุ้มค่า ทุกคนเลยอยากล้มมึงให้ได้” ภัทรเพื่อนสนิทอีกคนของเทรย์ตอบกลับมาทันที เพื่อนสนิททั้งสองคนของเทรย์ก็มีหุ้นในสนามแข่งรถแห่งนี้แต่คนที่ถือหุ้นสูงสุดเป็นเทรย์ “คนนี้น่าสนใจ กวาดรางวัลมาหลายสนาม” เทรย์พูดขึ้นพร้อมเปิดรายชื่อของนักแข่งคนหนึ่ง “คนนี้ชื่อราเชนทร์เจนสนามมากและไม่เคยแพ้” กรณ์พูดขึ้นทันที สำหรับนักแข่งที่ชื่อราเชนทร์ ไม่มีสังกัด แข่งรถภายใต้ชื่อของตัวเองและลงสมัครเองทุกอย่างและจะลงเฉพาะรายการใหญ่ๆเงินรางวัลสูงๆ “มึงว่ากูกับมันใครฝีมือดีกว่ากัน” เทรย์ถามขึ้นเพราะยิ่งเขาได้ยินคำว่าไม่เคยแพ้ของราเชนทร์ เขาก็อยากทำให้คนคนนี้แพ้ขึ้นมา “ถ้าให้ตอบแบบไม่เข้าข้างก็มัน” “งั้นจัดการแข่งขันแบบห้าคัน มีกู ไอ้ราเชนทร์ ส่วนอีกสามคนมึงจะเอาใครมาก็ได้แต่ไอ้ราเชนทร์ต้องชนะการแข่งครั้งนี้” เพราะเทรย์รู้ว่าว่านักแข่งที่ชื่อราเชนทร์คนนี้จะลงแข่งเฉพาะเกมส์ที่มีเงินรางวัลสูงๆ แบบนี้ดูก็รู้ว่ามีเรื่องต้องใช้เงิน “ทำไม” แน่นอนว่าเพื่อนทั้งสองคนถามขึ้นพร้อมกันเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เทรย์พูดออกมา “กูคิดว่าไอ้ราเชนทร์คงมีเรื่องต้องใช้เงินเพราะฉะนั้นหากมันชนะ ครั้งต่อไปกูจะตั้งเงินรางวัลให้สูงขึ้นเพราะอาจจะสนใจและกลับมาลงแข่งอีกครั้ง” ส่วนตัวแล้วเทรย์เป็นคนเจ้าเล่ห์และที่ธุรกิจสนามแข่งรถอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้นั่นเพราะความเจ้าเลห์และความฉลาดเกมส์โกงของเทรย์ “ถ้ามันไม่เป็นแบบที่มึงคิดล่ะ” ภัทรถามขึ้นเพราะมันไม่มีอะไรแน่นอน หากชนะไปหนึ่งครั้งไอ้นักแข่งราเชนทร์คนนี้อาจจะหายหัวไปเลยก็ได้ “ก็ถือว่าทำบุญเพราะเงินน้อยแค่นั้นกูไม่เสียดาย” “กูแค่อยากทำให้คนที่ไม่เคยแพ้ แพ้ให้กับสนามของกูและแลกสิ่งของเดิมพันที่มีค่ากับกูก็แค่นั้น” ❤️ ร้ายมาก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more