บทที่ 5 เจ้าแผนการ
1821 คำ
บังเอิญว่ามีคนไข้ต้องการจะปรึกษาชายหนุ่มเธอจึงปลีกตัวออกมาได้ "เฮ้อ กว่าจะหลุดพ้นอีตาภัทรมาได้แทบแย่ อุ้ย ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ นะ นี่ลินใช่ไหม"
"ค่ะ คุณคือ.."
"เราบาสไงจำไม่ได้หรอ"
"อ่ออ บาสไอ้คนเจ้าชู้"
"โถว่ นั้นมันฉายาตั้งแต่สมัยไหนยังไม่ลืมอีกหรอลิน"
"ฮ่าๆ ใครจะลืมได้ลงละ ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่หรอ"
"มาหาภัทรไง นั่นไงกำลังเดินมาทางเราเลย"
"ไอ้ภัทรๆ"
"ว่าไง มาถึงนี่มีอะไร"
"จะมาส่งข่าวแกน่ะสิ น้องพิมที่แกเคยกิ๊กกั๊กเขากลับมาแล้วนะเว้ย" เมื่อผู้หญิงเป็นบุคคลที่ชายหนุ่มทั้งสองตั้งเป็นหัวข้อสนทนาเธอจึงหูผึ่งทันที ด้านชายหนุ่มเห็นเธอสนอกสนใจขนาดนั้นจึงอยากจะแกล้งคืน
"จริงหรอวะ แกรู้ได้ยังไง"
"ก็วงในเขาบอกกันว่างั้น แกก็ยังไม่มีใครใช่ไหมละ ลองหาใครคุยเถอะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วเดี๋ยวก็มีลูกไม่ทันใช้พอดี"
"ฮ่าๆ แกนี่พูดเหมือนแม่ฉันเลยระเนี่ย"
"ก็อย่างนี้แหละ ก่อนฉันจะแต่งงานมีลูกแม่ก็พูดกรอกหูฉันทุกวัน ตอนนี้เป็นไง ได้หลานแล้วฉันก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลย"
"ขอบใจที่เป็นห่วงแทนแม่นะเว้ย ฉันจะตัดสินใจอีกที"
"โอเคๆ แค่แวะมาส่งข่าว ขอตัวก่อนละกัน ขอตัวก่อนนะลิน"
หญิงสาวยิ้มน้อยๆกลับไปให้เพื่อนของชายหนุ่ม คำว่าเดี๋ยวตัดสินใจอีกทีนี่คืออะไร ทำไมต้องคิดกลับไปหาแฟนเก่าด้วยนะ หงุดหงิดเว้ยย
"เป็นอะไรไปลินหน้าหงิกเชียว"
"ป่าว ขอตัวก่อน" แล้วหญิงสาวก็สะบัดบ๊อบจากไปทันที ชายหนุ่มยิ้มกับอาการโกรธเล็กๆโดยที่ไม่รู้ตัวของหญิงสาว
"แม่คะ คนเราทำไมต้องกลับไปคบกับแฟนเก่าด้วยละคะ"
"หืมม"
"คือเพื่อนลินค่ะ รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ดีแต่ก็ยังอยากจะกลับไปคบด้วย ลินสงสัยมากเลยค่ะผู้ชายเขาไม่เข็ดบ้างหรอคะ"
"ดูลินจริงจังมากเลยนะเนี่ย"
"ลินอยากรู้นี่คะ" คนไม่เคยมีแฟนเลยไม่รู้และไม่เข้าใจเหตุผลต่างๆของคนมีคู่ เลยรีบหาข้อมูลจากผู้เป็นแม่ที่มีรักแท้และรักเดียวนั่นก็คือคุณพ่อของเธอเอง
"เขาอาจจะมีเหตุผลสำคัญของเขาก็ได้ลูก แต่ที่แน่ๆการกลับไปคบกันทั้งที่รู้ว่าไม่ดีนั่นก็อาจจะเพราะตัวเขานั้นรักใครคนนั้นจนหมดหัวใจ"
"หมดหัวใจเลยหรอคะ"
"ใช่สิลูก ไม่งั้นก็คงไม่ทนกันหรอก"
"ขอบคุณนะคะแม่ หนูเข้าใจแล้ว"
"เศร้าทำไมละลูก เรื่องของเพื่อนไม่ใช่หรอ"
"อะ เอ่อ มันอินค่ะแม่ ลินขอตัวไปดูแลน้องภีมก่อนนะคะ"
"น้องภีมลูก ถ้าพ่อเขาไม่รักก็ไม่เป็นไรเนาะ แม่จะรักและดูแลลูกอย่างดี ลูกจะไม่ขาดความอบอุ่นแน่นอน แม่รับรอง"
"แอ้ๆ"
"เข้าใจใช่ไหมลูก เก่งมากจ้ะ แม่รักหนูนะลูก" หญิงสางเริ่มรู้สึกเป็นทุกข์เพราะความมโนเก่งของตนเอง งานนี้เลยไม่รู้ว่าความกังวลในใจของเธอจะคลายลงเมื่อไร
"แม่ครับ"
"ว่าไงลูก"
"เรามีวิธีทดสอบไหมครับว่าเขามีใจให้เราบ้างหรือป่าว"
"ฮั่นแน่ นี่ลูกกำลังแอบชอบใครอยู่หรือป่าวเนี่ย"
"ครับ"
"ตายจริง แม่จะได้มีลูกสะใภ้เหมือนกับคนอื่นเขาบ้างแล้วหรอเนี่ย" แม่ของชายหนุ่มตื่นเต้นไม่น้อย
"แม่คร๊าบบบ บอกผมหน่อย"
"ฮ่าๆ โอเคจ้ะ เขาคนนั้นก็ต้องแคร์ความรู้สึกของเราไงลูก ยอมรับในแบบที่เราเป็น ดูแลเอาใจใส่เรารวมถึงอาจจะหึงหวงถ้ามีใครมายุ่งวุ่นวายกับเรา"
"หึงหรอครับ"
"แน่นอนสิลูก ความหึงเนี่ยมันรุนแรงมากเลยนะ"
"ครับๆ ผมเข้าใจแล้ว"
ชายหนุ่มตัดสินใจจะพิสูจน์ด้วยการไปทานข้าวกับพิมซึ่งมีสถานะแฟนเก่าที่คบกันตอนใกล้เรียนจบ แต่ก็ต้องเลิกกันเพราะพิมเองไม่ซื่อสัตย์แอบคบกับคนอื่น ทำให้ความสัมพันธ์ต้องจบลง คนแบบนี้เขาก็คงไม่กลับมาคบด้วยจริงๆหรอก แค่อยากจะทดสอบเท่านั้นเองแหละ เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอมีใจให้เขาบ้างไหม ถ้าไม่มีเขาจะได้พยายามตัดใจทั้งที่เคยพยายามมาตลอดแต่ก็ไม่สำเร็จเลยสักครั้ง
ลินได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทอย่างลินว่าจะมาหาที่กรุงเทพหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเดือนแล้ว ที่สำคัญงานนี้เพื่อนของเธอยังหนีบคุณหมอหนุ่มรุ่นพี่ติดมาด้วย งานนี้ต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆละ ย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ก่อน ปั๊บเดินทางไปหาหนิงที่คลินิกในตัวเมือง ชายหนุ่มอ้างว่ามีธุระสำคัญจะคุยเกี่ยวกับเรื่องของลิน พอหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ตอบตกลงและพากันไปยังร้านอาหารแห่งหนึ่ง ด้านในร้านเงียบสงบมีลูกค้าเพียงสองถึงสามโต๊ะเท่านั้น
"พี่ปั๊บคะทำไมคนน้อยจังคะ"
"พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ชั่งเถอะ เรามาสั่งอาหารก่อนดีกว่า"
"ค่ะ แล้วก็รีบคุยเรื่องลินมาเถอะนะคะ"
เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยชายหนุ่มก็เข้าเรื่องธุระสำคัญ เขาพูดไปเรื่อยๆแต่หญิงสาวก็เห็นว่ามันยังไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรจนเธอต้องขอย้ำอีกที
"เข้าเรื่องเถอะค่ะ"
"อาทิตย์หน้าพี่จะเข้ากรุงเทพ พี่อยากให้หนิงไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้ไหมครับ"
"หนิงเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับลินเรื่องน้องภีมค่ะ"
"มีอะไรหรอครับ"
"เรื่องอาการป่วยครั้งนั้นไงคะ ผลออกมาแล้วว่าน้องภีมแพ้ถั่วเหลืองค่ะ แต่หนิงยังไม่มีเวลาคุยกับลินเลยค่ะ"
"งั้นตกลงไปกับพี่ไหมครับ"
"ไปก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่ชวนไปด้วยนะคะ ค่าน้ำมันฟรีหรือป่าวคะเนี่ย"
"สำหรับหนิงฟรีตลอดการเดินทางครับ"
"หยอดเก่งค่ะ ฮ่าๆ"
ปัจจุบัน
"โอ้ยยคิดถึงหนิงมากเลย"
"หลานละลิน ไม่ได้พามาด้วยหรอ"
"พามาสิจ้ะ นั่งอยู่ที่โต๊ะนั่นไง พี่ปั๊บสบายดีนะคะ"หญิงสาวหันไปถามรุ่นพี่บ้างเพราะยังไม่ได้ทักทายกันเลย
"สบายดีครับ คิดถึงตาภีมอยู่เหมือนกันครับ"
"มาเลยค่ะ คิดถึงก็มาพาไปเลี้ยงได้เลย"
"ให้แล้วไม่คืนนะครับ"
"ฮ่าๆ กลัวจะยังไม่ทันข้ามวันแล้วจะเอามาคืนมากกว่าค่ะพี่ปั๊บ"
"ฮ่าๆ"
"น้องภีมครับ สวัสดีคุณลุงคุณป้าก่อนเร็วลูก จำได้ไหมเอ่ย"
"ธุจ้าา" หนุ่มน้อยยกมือกลมๆยกขึ้นพนม แต่เพราะยังเล็กเลยดูไม่เหมือนไหว้สักเท่าไร
"พูดเก่งขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย"
"ฟอดดด"
"ตอนนี้น้องภีมเริ่มจะอยากกินอะไรเหมือนผู้ใหญ่แล้วละ เห็นแม่กินอะไรก็อยากจะกินด้วย"
"ลินก็ต้องระวังหน่อยแล้วละ หนิงสงสารหลาน ดูสิแค่นี้ยังตาละห้อยเลย นั่นถั่วเหลืองนิลิน"
"ใช่ ทำไมหรอ"
"เอาแอบๆไว้ให้ดีเลยนะ หนิงมีเรื่องจะคุยกับลินเรื่องน้องภีมพอดี สรุปผลตรวจที่ไม่สบายครั้งนั้นเป็นเพราะน้องภีมแพ้ถั่วเหลืองนะ"
"จริงหรอ แย่จริงเกือบไปแล้ว"
"ดีที่เตือนทัน"
เมื่อทั้งหมดรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่อยู่ฟังดนตรีและพูดคุยกันต่อ ระหว่างนั้นก็มีนักดนตรีเดินมายังโต๊ะของพวกเธอ ชายหนุ่มรับดอกไม้มาจากมือของผู้ช่วยนักดนตรี ทุกคนดูจะตื่นๆจากเหตุการณ์ตรงหน้า
"นะ นี่มันอะไรคะ" และดูคนที่จะงงเป็นไก่ตาแตกหนีไม่พ้นหนิงนั่นเอง
"เป็นแฟนกับพี่ได้ไหมครับ"
"ฮิ้วว ยัยหนิงแกรีบตกลงเลยนะก่อนที่พี่ปั๊บจะเปลี่ยนใจ ฮ่าๆ"
"ถ้าจะเปลี่ยนใจง่ายขนาดนั้นฉันจะตอบตกลงได้ยังไงละลิน"
"พี่ไม่เปลี่ยนใจแน่นอนครับ ตกลงว่าเป็นแฟนกันนะครับ"
"ค่ะ"
ในขณะนั้นเองภัทรก็เดินเข้ามาในร้านอาหารแห่งนี้พร้อมด้วยแฟนเก่าของตน แต่เขาสังเกตเห็นว่าในร้านดูวุ่นๆจึงลองเพ่งมองไปยังโต๊ะๆหนึ่ง ซึ่งก็พบว่ามีลินนั่งอยู่ด้วย ถัดกันคือผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาไม่คุ้นหน้ากำลังนั่งคุกเข่า ส่วนผู้หญิงอีกคนที่โดนขอเป็นแฟนจริงๆนั้นมองในมุมของชายหนุ่มเธอโดนนักดนตรียื่นบังเสียหมด เมื่อเห็นดังนั้นสติที่เคยมีก็กระเจิงไปหมด เขารีบตรงไปยังโต๊ะที่ว่านั้น
"ลิน!"
"ภัทร มาได้ยังไงเนี่ย"
"ลินทำอย่างนี้ได้ยังไงนี่ลินจะหาพ่อใหม่ให้น้องภีมหรอ"
"ภัทรพูดบ้าอะไร ดูเหตุการณ์ด้วยสิ"
"..."
"ผมมาขอน้องหนิงเป็นแฟนครับ คุณคือ..."
"เพื่อนเก่าลินเองค่ะพี่ปั๊บ" หน้าแตกแล้วไหมละไอ้ภัทรเอ้ยทำไงดีละงานเนี่ย
"ว่าแต่นายเถอะ มากับแฟนแล้วจะมายุ่งกับลินทำไมไม่ทราบ"
"อะ เอ่อ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะลิน"
"เดี๋ยวก่อนนะคะทุกคน อย่าเพิ่งทะเลาะกัน ถั่วบดในถ้วยไปไหนแล้วละคะ อย่าบอกนะว่า.."
"คิกๆ"
"น้องภีมมม"
"น้องภีมทานถั่วเข้าไปแล้วแน่ๆเลย น้องภีมแพ้ถั่วเหลืองจะมีอาการตัวบวมอยากจะอาเจียน ผิวหนังมีผื่นขึ้นหรือเป็นสีแดง เห็นไหมมันเริ่มแดงแล้ว"
"รีบไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่านะครับ อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย"
"ครับ/ค่ะ"
แล้วทุกคนก็พากันไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด คุณหมอเตือนว่าถ้ามาช้ากว่านี้อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิต แต่โชคยังเข้าข้างเมื่อทุกอย่างมันทันการณ์พอดี ทุกคนจึงพากันโล่งใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"แปลกจังเลยลิน ทำไมน้องภีมแพ้ถั่วเหมือนภัทรเลย"
"จะไปรู้ได้ยังไงละ ภัทรกลับไปเถอะนะ พาแฟนของภัทรกลับไปด้วย"
"ภัทรยังไม่อยากกลับ"
"แต่พิมอยากกลับแล้วนะคะพี่ภัทร เรายืนมาเป็นชั่วโมงแล้วด้วย"
"พี่ขอโทษนะครับ พี่คงไปส่งเราไม่ได้ เดินทางกลับให้ปลอดภัยนะครับ"
"พี่ภัทร ทำไมทำอย่างนี้คะ"
"..." หญิงสาวหงุดหงิดชายหนุ่มมากที่นัดมาทานข้าวแต่จนแล้วจนรอดข้าวยังไม่ตกถึงท้องเธอสักเม็ด เธอจึงไม่รีรอกลับบ้านทันที
- ผู้เขียน
