บทที่ 4 ภัทร
2303 คำ
ชายหนุ่มหลังจากทราบว่าหญิงสาวที่เขาแอบคิดถึงมาตลอดหลายปีแม้ไม่มีสิทธิ์เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอมีลูกแล้ว เขาก็อยากจะเห็นหน้าของคนเป็นพ่อเสียจริงว่าจะหล่อเหลาร่ำรวยขนาดไหน เธอถึงได้ยินยอมที่จะเป็นแฟนแต่งงานและมีลูกด้วยกัน โดยที่ไม่ส่งข่าวบอกเพื่อนสนิทอย่างเขาเลย แม้ในอดีตตอนนั้นเขาพร้อมจะรับผิดชอบเธอทุกอย่างแต่เธอก็ยังเลือกที่จะปฎิเสธตนได้ลงคอ ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบตัดสินใจจะเดินทางกลับประเทศไทยทันที
"ทอม เรากำลังจะกลับไทยนะ" ชายหนุ่มต่อสายหาเพื่อนสนิท
"กลับไปเยี่ยมแม่ยูหรอ"
"ป่าวหรอก"
"อย่าบอกนะว่านายจะกลับไทยถาวร" ทอมร้อนใจรีบถามเพื่อนสนิทออกไปเพราะที่ผ่านมาเพื่อนของเขามักกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่เมืองไทย
"เรื่องนั้นเรายังไม่ได้ตัดสินใจ ขอจัดการปัญหาทางนู้นให้ได้ก่อน ยูอย่าเพิ่งตกใจไปเลย"
"โอเคๆยังไงก็บอกละกันนะ แต่ถ้านายกลับไทยถาวรขึ้นมาไอกับเอลลี่คงจะเหงาแย่"
"ยูไม่คิดจะแต่งงานหรือไง อายุก็พอเหมาะแล้ว อีกหน่อยมีลูกก็คงจะลืมเพื่อนคนนี้แน่นอน"
"ไม่มีทางหรอก พวกเรารักยูถ้ามีหลานหลานก็ต้องรักยูมากเช่นกัน"
"ขอบคุณพวกยูมาก"
"แล้วจะไปไทยเมื่อไรละ"
"พรุ่งนี้เช้า"
"แล้วเก็บของทันหรอ"
"เรียบร้อย"
"รวดเร็วดีจริงๆ จะไปนานแค่ไหนละ"
"น่าจะสักหนึ่งเดือน"
"โอเค"
"โอเค บาย"
ประเทศไทย อากาศร้อนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ชายหนุ่มจึงไม่ต้องจัดเตรียมเก็บเสื้อผ้ามามากมาย ใส่ให้น้อยจะได้สบาย วันนี้ชายหนุ่มโทรบอกมารดาแล้วว่าจะกลับมา เพราะกลัวท่านจะตกใจเกินกว่าเหตุเพราะก่อนหน้านี้ท่านเคยร้องขอให้เขากลับบ้านบ้าง นานๆครั้งก็ยังดี ซึ่งเขาเลือกจะกลับเมืองไทยปีละครั้ง ครั้งนึงก็ไม่กี่วัน
"ลมอะไรพัดลูกชายแม่กลับเข้าประเทศได้ละเนี่ย"
"โถว่ๆก็คิดถึงคุณแม่กับคุณพ่อนิครับ"
"จ้า มาถึงก็ปากหวานเลย เข้าบ้านก่อน แม่เตรียมน้ำเย็นๆไว้ให้แล้ว"
"ขอบคุณครับ ชื่นใจที่สุดเลย" ชายหนุ่มหอมแก้มผู้เป็นแม่ให้หายคิดถึง
"ครั้งนี้จะมานานแค่ไหนละตาภัทร" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกชาย
"น่าจะประมาณหนึ่งเดือนครับ"
"นานใช้ได้"
"อ้าวแล้วงานทางนู้นละลูก" คนเป็นแม่เริ่มเป็นกังวล ไม่อยากให้ใครมาว่าลูกชายตนว่าทิ้งงาน
"ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ ถือซะว่าเอาวันลามาใช้ล่วงหน้าครับ"
"มาอยู่ตั้งเดือนนึงไม่เบื่อหรอ มีวางแผนจะไปไหนไหม"
"แหม่คุณพี่จะไปไหนไกลทำไม ไปเล่นกับตาภีมดีกว่าค่ะ แม่หลงหลานมากเลย อยากมีหลานเป็นของตัวเองแล้วนะตาภัทร"
"ภะ ภีมน่ะหรอครับ"
"ใช่จ้ะ ลูกหนูลินไง วัยกำลังซนเลยนะ แต่ยังเดินไม่ได้หรอกจ่ะ" คนเป็นแม่เล่าไปยิ้มไปจนชายหนุ่มอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองซะแล้ว
"ยังเล็กอยู่เหรอครับ ดูคุณแม่จะชอบหลานมากนะครับ "
"ชอบสิเหมือนแกตอนเด็กไม่มีผิด หลานน่าจะประมาณขวบนึงนะ ถ้าจำไม่ผิด หนูลินจบปุ๊บก็คงจะตั้งท้องเลย ภัทรไม่รู้บ้างหรอว่าลินคบกับใครอยู่ตอนนั้น ถ้าภัทรมีหลานให้แม่ก็คงจะหน้าตาประมาณนี้แหละ แต่แม่คงฝันลมๆแล้งๆเพราะพวกลูกสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน"
"ผมไม่ทราบเลยครับ" แค่เพื่อนก็จริง แต่มันมีอะไรตื้นลึกหนาบางมากกว่านั้น การที่แม่พูดอย่างนี้ทำให้เขาคิดไปไกลเลยนะงานนี้ต้องพิสูจน์ความจริงให้ได้
"แม่น่ะชอบหนูลินมาก ตัวลูกยิ่งรู้ดีว่าหนูลินทั้งน่ารักและอ่อนโยน เป็นคนดี ตาหนูก็น่ารักเหมือนแม่ไม่มีผิด ใครได้ไปเป็นลูกสะใภ้คงจะเป็นปลื้มมาก แม่ล่ะอิจฉาแทนเลย" คุณหญิงหน้าตาเศร้าสร้อยแสนเสียดาย
"แล้วใครเป็นลูกเขยคุณนายทองหยอดหรอครับ"
"เรื่องนี้เป็นความลับ"
"ความลับอะไรหรอครับ แม่บอกผมหน่อย"
"ก็เพราะว่าความลับไงแม่เลยยังไม่รู้"
"โถว่ ผมก็นึกว่าคุณแม่รู้" ชายหนุ่มแสนเสียดายนึกว่าแม่ของตนพอจะทราบเรื่องบ้าง
"ไม่รู้น่ะสิลูก แต่ก็อยากรู้เหมือนกันนะเนี่ย"
"ผมสืบให้ครับ"
"ลูกว่าอะไรนะ" มารดาของชายหนุ่มดูตื่นเต้นปนประหลาดใจ
"ผมจะสืบเองครับว่าพ่อของเด็กเป็นใคร"
"จะดีหรอลูก เกิดเขามีปัญหากันจะยิ่งแย่ไปใหญ่"
"ผมจะไม่ทำให้เขาต้องเดือดร้อนแน่นอนครับแม่ แม่เชื่อใจผมนะ"
"ถ้าอย่างนั้นแม่ก็เอาใจช่วยนะ แม่เองก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละ"
"ครับ"
"แม่ว่าเราไปหาตาภีมกันเลยไหมจ้ะ อยากเล่นกับหลานแล้ว"
"แล้วแต่คุณแม่เลยครับ ผมพร้อมเสมอ" รวมถึงใจเขาด้วยอยากรู้ว่าถ้าเจอหน้ากันเธอจะมีสีหน้ายังไง ชายหนุ่มคิดในใจ ครอบครัวของชายหนุ่มเดินทางมายังบ้านของคุณนายทองหยอด เมื่อคนรับใช้เห็นก็เปิดประตูเชิญแขกเข้ามารอด้านใน
"ใครมากันละเนี่ย"
"คุณพี่สวัสดีค่ะ ตาภัทรกลับมาแล้วค่ะ"
"โอ้โห้ ตาภัทรหรอเนี่ย หล่อจนป้าจำแทบไม่ได้เลย" แม่ของหญิงสาวสะดุดตากับเพื่อนของลูกสาวไม่น้อย เขาดูโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ไม่เหมือนหนุ่มวัยรุ่นคนก่อนแล้ว
"สวัสดีครับคุณป้า สบายดีนะครับ ผมกลับมาก็มาหาคุณป้าเลย"
"สบายดีลูก แหม่ปากหวานเชียว แต่ช่วงนี้ก็จะยุ่งๆเพราะต้องคอยดูหลานชาย นั่นไงมาพอดี มาๆธุจ้าคุณตาคุณยายก่อนเร็ว"
"ใครมาหรอคะป้า" หญิงสาวหันไปถามคนในบ้าน
"คุณหมอณัชณิชาและคุณหมอณัฐพลค่ะคุณลิน เห็นว่าวันนี้พาลูกชายมาด้วย เหมือนเพิ่งมาจากเมืองนอกเลยค่ะ"
"ลูกชายหรอคะ"
"ใช่ค่ะ"
ลูกชายก็ ภัทร! ภัทรมาเธอจะทำยังไงดี แกล้งป่วยจนลงไปไม่ได้เลยจะได้ไหมเนี่ย ฮือออ ไม่อยากเจอหน้าเขาเลยให้ตายสิ
"ยัยลิน ลิน ลินลูก ทำไมยังไม่ลงมาอีกละเนี่ย" เสียงคุณนายทองหยอดตะโกนเรียกลูกสาวของตนให้ลงมา
"ป้าคะ ป้าช่วยไปบอกคุณแม่ให้ลินหน่อยนะคะว่า ลินกำลังเตรียมข้าวให้น้องภีม"
"ได้ค่ะคุณลิน" ป้าแม่บ้านไปบอกคุณนายตามที่คุณลินสั่งไว้ ส่วนตัวลินเองนั้นรีบเดินหนีไปยังห้องครัว
ไม่พร้อมๆ ตอนนี้เธอไม่พร้อมจะเจอหน้าชายหนุ่มจริงๆ เมื่อนึกถึงในอดีตเธอก็ชั่งใจร้ายรีบด่วนตัดความสัมพันธ์แม้คำว่าเพื่อนสนิทก็ยังให้ไม่ได้ ก็คนมันไม่สนิทใจเหมือนเดิมแล้วนี่หนาจะให้ทำไง เธอยื้อเวลาได้อีกประมาณสิบนาที สุดท้ายก็ต้องจำยอมเดินออกมาจากห้องครัวทั้งที่ใจไม่อยากออกมา
"สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า สบายดีนะภัทร" ชายหนุ่มยังคงความหล่อเหลาดูดีไม่มีที่ติ แต่ที่แน่ๆเหมือนเขาจะหล่อขึ้นกว่าเดิมมาก เพราะดูโตและมีภูมิฐานกว่าเมื่อก่อน
"ไหว้พระเถอะลูก วันนี้ป้ามาทันป้อนข้าวน้องภีมเสียด้วย"
"หม่ำๆ" เจ้าตัวน้อยพอเห็นผู้เป็นแม่ถือถ้วยข้าวของตนเข้ามาก็ร้องอยากจะกินทันที
"เราสบายดี ลินละ"
"อะ เอ่อ ยุ่งๆน่ะ" หญิงสาวส่งสายตาไปหาลูกชาย ชายหนุ่มก็เข้าใจในทันที
"ลูกลินน่ารักจังนะ กี่ขวบแล้วหรอ"
"กะ ก็ ขวบนิดๆแล้วละ"
"กำลังซนเลยละสิ"
"ต้องใช้คำว่าซนมากตั้งหาก"
"พวกลูกสองคนนี่ยังดูสนิทเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะ"
"ไม่จริงหรอกครับแม่ ลินเขาคงไม่ค่อยอยากสนิทกับผมเหมือนเดิมแล้ว"
"ทำไมละลูก มีปัญหาอะไรกันหรือป่าว" หญิงสาวหน้าเครียดกลัวชายหนุ่มจะเอาเรื่องในอดีตมาพูด จนความกังวลฉายชัดในดวงตาคู่คมของเธอ
"อย่าคิดมากสิครับคุณแม่ คุณป้า ผมหมายถึงคนที่ลินต้องการสนิทมากกว่าก็คือหลานชายคนนี้ไงครับ"
"เฮ้อ โล่งอกไปที" โล่งอกกันไปทุกฝ่ายเลยทีเดียว หญิงสาวคิดว่าเวลาที่ผ่านมาทำให้เขาเป็นคนชั่งพูดยิ่งกว่าเดิมเยอะเลย เล่นเอาใจหายใจคว่ำ น้องภีมหม่ำๆแปบเดียวก็หมดถ้วย ทุกคนไม่สงสัยเลยว่าทำไมตัวถึงได้อ้วนตันขนาดนี้ก็เพราะกินเก่งมากแบบนี้ไงละ
"น้ำหนักของน้องภีมอยู่ในเกณฑ์หรือป่าวหนูลิน ป้าว่าหลานป้าดูจะอวบกว่าปกตินะ"
"แหะๆ เกินมานิดหน่อยค่ะ"
"รีบลดหน่อยนะลูก เดี๋ยวจะลดยาก"
"ค่ะคุณป้า"
เมื่ออยู่กันตามลำพังชายหนุ่มก็ชวนหญิงสาวพูดคุยเรื่องทั่วๆไปก่อนที่จะสืบความลับต่างๆที่ตนอยากจะทราบ
"ลินสบายดีจริงๆใช่ไหม"
"จริงสิ วันๆก็คิดถึงแต่ลูกนี่ละ"
"น้องภีมน่ารัก ใครๆก็คงจะหลงรักแกทั้งนั้น รวมถึงภัทรกับคุณพ่อคุณแม่ด้วย"
"ขอบคุณที่เอ็นดูหลานนะ"
"แล้วพ่อของน้องภีมไม่อยู่หรอลิน" ชายหนุ่มถามออกไปอย่างจงใจ ทำเอาคนทั้งบ้านไปต่อไม่ได้
"ลินเลิกกับเขาไปแล้วน่ะ" เธอตอบเป็นขอไปทีไม่มีรายละเอียดทำให้ชายหนุ่มนึกขัดใจไม่น้อย
"มีปัญหาอะไรกันหรอลิน ระบายกับภัทรได้นะ" เขาพยายามให้เธออธิบายเพิ่มเติม
"เรื่องมันก็นานมาแล้ว ลินไปอยากไปรื้อฟื้น อย่าไปพูดถึงมันเลยดีกว่านะภัทร ลินขอ"
"ลิน ลินมีอะไรจะบอกภัทรหรือป่าว"
"ปะ ป่าว ไม่มีอะไร" สีหน้าเธอดูแตกตื่นเล็กน้อย
"ลินโกหก" เขาพูดเสียงดุจนเธอสะดุ้ง
"โกหกยังไง" เธอพยายามข่มเสียงสู้
"ภัทรรู้เวลาลินโกหกลินจะก้มหน้าลง" เขาพยายามจับผิดเธอ
"กะ ก็ๆ เรื่องนี้เรื่องส่วนตัวของลินภัทรไม่ต้องมายุ่งหรอก ลูกก็ลูกของลิน"
"ภัทรเป็นห่วงลินนะ แต่ลินหาว่าภัทรวุ่นวายอย่างนั้นเหรอ งั้นภัทรขอโทษด้วยละกัน" หญิงสาวยอมรับว่าเธอพูดแรงไปจึงอยากจะขอโทษเขา
"ภัทร ละ ลิน"
"ภัทรขอตัวกลับก่อนละกันนะ"
"ภัทร ภัทร" ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องรับแขกตรงไปหาพ่อแม่ของตนและขอตัวกลับทันที
"ทำไมปุ๊บบั๊บกลับเลยละลูก"
"ผมรู้สึกไม่ค่อยดีครับ สงสัยจะนอนไม่ค่อยพอ"
"ไม่สบายหรอลูก มีไข้ไหม"
"กายสบายครับ แต่ใจผมไม่เลย" ชายหนุ่มพูดเป็นนัย
"มีอะไรก็ระบายกับแม่ได้นะลูก แม่อยู่ข้างลูกเสมอนะรู้ใช่ไหมภัทร"
"ครับ ขอบคุณครับแม่ ผมรักแม่ครับ" ชายหนุ่มยอมรับว่าเสียความรู้สึกเล็กน้อยแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาล้มเลือกความตั้งใจที่มีมาแต่ต้น เขาแอบดึงดราม่าเล็กๆให้เธอเป็นกังวลใจสุดท้ายเธอก็ต้องมาง้อเขาแน่นอนเหมือนอย่างในอดีต
"ภีมครับ แม่พูดแรงๆกับพ่อของหนูออกไปแม่จะทำยังไงดีละลูก" เธอขอคำปรึกษาจากเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน
"แอ๊ๆ"
"ลูกชายแม่ไม่สนใจแม่เลยนะครับ อย่างนี้ต้องถูกลงโทษ"
"คิกๆ" หญิงสาวก้มลงกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนคนตัวน้อยหัวเราะเอิ้ออ้ากออกมาอย่างมีความสุข เช้าวันต่อมาหญิงสาวจึงคิดหาวิธีง้อชายหนุ่ม เธอจึงเดินทางมายังโรงพยาบาลที่ชายหนุ่มทำงานอยู่ ซึ่งก็คือโรงพยาบาลในเครือของครอบครัว แม่จะมาแค่เดือนเดียวแต่เขาก็อยากทำงานเก็บประสบการณ์
"เหนื่อยไหมคะ ขออนุญาตค่ะ" พยาบาลสาวสวยสุดฮอตประจำแผนก บริการเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้เขาทันทีทั้งที่เขายังไม่ได้เอ่ยอนุญาต ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับลินเดินมาถึงแผนกและเห็นเต็มๆตา หญิงสาวรู้สึกเซ็งที่ไม่น่าเสียเวลามาที่แห่งนี้เลย เพราะเขาคงจะมีสาวๆสวยๆคอยบริการอยู่ไม่ขาดสาย และคงไม่ได้นึกถึงเรื่องที่เธอพูดไม่ดีด้วย
"ลิน" ชายหนุ่มเมื่อมองเห็นว่าใครก็รีบขอตัวและตามหญิงสาวออกไป
".."
"ลินหยุดก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างที่ลินคิดนะ"
"ลินคิดอะไรหรอภัทร ลินไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ"
"อย่าบอกนะว่าลินหึงภัทร"
"พูดไปเรื่อย ลินไม่อยากคุยด้วยแล้ว" เธอทำท่าจะเดินหนีไปอีกทาง เขาเบี่ยงตัวมาขวางไว้
"อ้าว อย่าเพิ่งรีบไปสิ ลินใจเย็นๆนะ ลินมาที่โรงพยาบาลทำไมหรอ ใครป่วยหรือเปล่าลิน หรือว่าหลานป่วย"
"ไม่มีใครป่วยทั้งนั้นแหละ"
"แล้วลินมาที่นี่ทำไมละ"
"มาหาเพื่อน"
"เพื่อน? ใครเหรอ ลินมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วยหรอ"
"มีสิ ลินคนรู้จักเยอะจะตายไป จะมีเพื่อนที่นี่สักคนก็คงจะไม่แปลก"
"จริงหรอ" ชายหนุ่มส่งสายตากวนๆกลับมาให้เธอ ถ้าเป็นสาวๆคนอื่นคงแทบละลายแต่สำหรับเธอเขาหน้าตีจริงๆ ไอ้คนหน้ามึน
- ผู้เขียน
