“องค์รัชทายาทเสด็จ”
เสียงทหารตะโกนกึกก้องดังเข้ามาในเรือน และนั่นก็ทำให้อัฟนานกับชลิตาต้องรีบหอบร่างที่ยังบอบช้ำไม่จางหายลงมาจากชั้นบนเพื่อมารับเสด็จเจ้าชายผู้สูงศักดิ์
“ท่านพี่... องค์รัชทายาทจะมาจับพวกเราไปลงโทษอีกแล้วใช่ไหมคะ”
ชลิตาละล่ำละลักถามสามีอย่างหวาดกลัว หน้าตาซีดเผือดไร้สีเลือด
“คงจะอย่างนั้นแหละ เพราะถ้าไม่ได้มาจับตัวพวกเรา องค์ รัชทายาทจะเสด็จมาที่นี่ทำไม”
คำตอบของสามีทำให้ชลิตาน้ำตาไหลทะลัก และก็อดเป็นห่วงลูกสาวไม่ได้
“แล้วชมพูนุชล่ะท่านพี่ องค์รัชทายาทจะทรงจับไปขังคุกพร้อมกับพวกเราไหม ฉันสงสารลูก ลูกกำลังไม่สบายอยู่ด้วย”
“เราคงต้องขอความเมตตาจากพระองค์”
สองสามีภรรยาสนทนากันด้วยความหวาดหวั่น จนกระทั่งองค์ รัชทายาทเสด็จมาถึง
“ถวาย... บังคมพ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท”
“ถวาย... บังคม... เพคะ... องค์รัชาทยาท”
จามีลปรายตามองสองผัวเมียที่หมอบตัวสั่นเทาอยู่ที่พื้น
