จามีลเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องพักของชมพูนุช ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด และก็หันไปมองที่บานประตูไม้ตลอดเวลาจนอัฟนานและชลิตาที่นั่งหมอบอยู่ไม่ไกลแคลงใจแล้วแคลงใจอีก
และทันทีที่หมอหลวงเปิดประตูออกมาจากห้องนอนของชมพูนุช สีหน้าของจามีลก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาหันไปไล่ทุกคนให้ลงไปจากเรือน เพราะเขาต้องการสนทนากับหมอหลวงตามลำพัง
“นางเป็นยังไงบ้าง”
“เอ่อ...”
ท่าทางอึกอักของหมอหลวงทำให้จามีลร้อนใจ “อึกอักอยู่ได้ ตอบเรามาว่านางเป็นยังไงบ้าง ไข้หนักหนาหรือไม่”
“ไม่... ไม่หนักหนาพ่ะย่ะค่ะ”
จามีลเป่าลมออกจากปากเบาๆ อย่างโล่งอก “แล้วนางเป็นไข้เพราะอะไร”
หมอหลวงเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบตอบออกมา “นางพักผ่อนไม่เพียงพอพ่ะย่ะค่ะ”
“ว่าแล้วเชียว ทำตัวเองแท้ๆ” จามีลลืมคิดไปเลยว่าที่ชมพูนุชพักผ่อนไม่เพียงพอเพราะเหตุผล “แล้วนี่เจ้าจ่ายยาให้กับนางแล้วหรือยังล่ะ”
“ยังพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นก็รีบๆ จ่ายยาให้น
