คิ้วเข้มหนาดกของเจ้าชายเซรีมเลิกสูง ก่อนจะถามพี่ชายออกไปด้วยความสงสัย
“ใครกันพ่ะย่ะค่ะ”
ดวงตาคมกริบของจามีลวาววับเป็นประกาย ขณะสบประสานสายตากับน้องชาย
“น้องสาวขององครักษ์ฟีรัสยังไงล่ะ”
“ชมพูนุชหรือพ่ะย่ะค่ะ?!” เจ้าชายเซรีมอุทานออกมาด้วยความเหลือเชื่อ
“ใช่”
“แต่หม่อมฉันคิดว่าไม่มีทางที่ชมพูนุชจะเป็นตัวการของเรื่องนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน” เจ้าชายเซรีมกางปีกปกป้องคนสนิทของชายา แต่จามีลไม่สนใจ เขาแค่นยิ้มหยัน
“นางเป็นคนสารภาพออกมาด้วยตัวเอง ไม่มีใครบังคับ”
“หม่อมฉันไม่อยากเชื่อเลยพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายเซรีมเผยอปากค้างกับคำยืนยันของพี่ชาย
“นางบอกกับพี่ว่านางสมรู้ร่วมคิดกับพี่ชายลักพาตัวมัสรานีออกไปจากซาเรีย”
“นางจะทำอย่างนั้นทำไมพ่ะย่ะค่ะ ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด”
“เพราะนางมักใหญ่ใฝ่สูงยังไงล่ะ”
คำพูดของพี่ชาย ทำให้เจ้าชายเซรีมถึงกับอึ้งพูดไม่ออกอีก ดังนั้นจามีลจึ
