หัวหน้าองครักษ์อัฟนานตำหนิลูกสาว
“เจ้าก็รู้ใช่ไหมว่าพวกเราเป็นข้ารองพระบาท ดังนั้นหากทำผิดก็ต้องรับโทษ”
“แต่ว่า... ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย”
“พ่อกับแม่ผิดสิ ผิดที่อบรมพี่ชายของเจ้าไม่ดียังไงล่ะ ทำให้พี่ชายของเจ้าไปก่อเรื่องใหญ่แบบนี้ ดีแค่ไหนแล้วที่องค์รัชทายาทไม่สั่งตัดหัวพ่อกับแม่”
“ที่พ่อพูดน่ะถูกแล้วละชมพูนุช เจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อและแม่นะเข้าใจไหม”
“ค่ะท่านแม่” หล่อนยกมือขึ้นป้ายน้ำตาจากแก้มนวล ทั้งเจ็บปวดทั้งเป็นห่วงในสุขภาพของบิดามารดา
“ท่านพ่อกับท่านแม่เจ็บมากไหมคะ ขอฉันดูแผลหน่อยได้ไหม”
“ไม่เจ็บนักหรอก เมื่อกี้ก็เพิ่งให้คาฟิลามาทำแผลให้” แม่ของหล่อนเป็นคนตอบ
“แล้วเจ้าล่ะหายไปไหนมา แม่กับพ่อกลับมาที่เรือนตั้งแต่เช้าตรู่ แต่ไม่พบเจ้าเลย”
“ฉัน...” หล่อนอึกอักหน้าแดงระเรื่อโดยอัตโนมัติ “คือฉัน... ไปพักที่ตำหนักของพระชายาจัสมินน่ะค่ะ”
มารดาของหล่อนพยักห
