จามีลกระตุกเกร็งราวกับจะสิ้นใจอยู่เหนือร่างอวบอัดชุ่มเหงื่อของชมพูนุชอยู่นานเกือบนาทีจึงรู้สึกตัว และทิ้งตัวลงมานอนทาบทับร่างนุ่มนิ่มแสนหวานเอาไว้ พร้อมกับกอดแนบแน่น
“เราจะยังไม่ส่งต่อเจ้าให้กับทหารคนไหน...” เขาครางเสียงกระเส่าอยู่ข้างหู “เราจะนอนกับเจ้าจนกว่าจะเบื่อเสียก่อน” ซึ่งเขายังไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่กันตัวเองถึงจะรู้สึกเบื่อหน่ายผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่หวานฉ่ำไปทั้งเนื้อทั้งตัว
ความต้องการที่มีต่อตัวของหล่อนในยามเช้าของวันนี้ช่างรุนแรงยิ่งนัก มันรุนแรงกว่าเมื่อคืนนี้เสียอีก จนเขาอดที่จะหวั่นเกรงกับความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้ของตัวเองเป็นที่สุด
“หม่อมฉัน... กลับได้แล้วใช่ไหมเพคะ”
คนที่เพิ่งหลุดออกมาจากไฟสวาทเปล่งเสียงสั่นเครือออกมา และนั่นก็ทำให้จามีลได้สติ เขาพลิกตัวลงจากร่างอวบอัด และผุดลุกขึ้นนั่ง
ชมพูนุชผุดลุกขึ้นนั่งตาม แต่ก็รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกายสาวบอบช้ำเอาไว้ทั้งน้ำตา
“
