"ข้าวคิดกับพี่คฑาแค่พี่ชายนะคะ แม่ก็รู้ว่าครอบครัวพี่เขามีบุญคุณกับเรามากแค่ไหน"
[บุญคุณกับความรู้สึกของหัวใจมันต่างกันนะลูก ถ้าคิดเหมือนกับพี่เขาเราอย่าเอาคำว่าบุญคุณมาปิดกั้นตัวเองเลย]
ฉันได้แต่กัดปากแน่นเมื่อไม่มีอะไรจะพูด
ต่อให้แม่พูดแบบนี้อีกกี่ร้อยครั้ง ต่อให้แม่ของพี่คฑาเกลี้ยกล่อมฉันอีกสักพันหน ตอนนี้คนอย่างข้าวฟ่างคงไม่มีโอกาสได้ครองคู่กับหนึ่งในดวงใจอย่างพี่คฑาแล้วล่ะ
เพราะตอนนี้... ฉันไม่เหมาะสมกับคนดี ๆ แบบนั้นแล้ว
"แม่พักผ่อนเถอะนะคะเดี๋ยวข้าวต้องไปทำงานต่อแล้ว" สุดท้ายต้องเลือกหนีความจริง
[เราเองก็พักผ่อนให้เยอะ ๆ นะลูก อย่าหักโหมงานมาก แม่มีลูกสาวแค่คนเดียว]
ความห่วงใยที่ไม่ได้พูดคำว่าเป็นห่วงออกมาตรง ๆ ทำฉันยิ้มแก้มปริ
"ค่ะ ข้าวจะดูแลตัวเองดี ๆ รักแม่นะคะ"
บอกรักผู้ให้กำเนิดเสร็จฉันก็เลือกตัดสายไปเพื่อไม่ให้ท่านชวนคุยจนไม่ได้พักเอาแรง
ทำให้ตอนนี้กลับมาอยู่ตัวคนเดี
