มาวินจับเลน่าแต่งตัวให้เรียบร้อย และเขาดึงเธอเข้ามาโอบกอดไว้ลูบเส้นผมยาวดำสลวยของเธออย่างอ่อนโยน เลน่าเธอจะต้องกลับมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติได้อีกครั้ง มาวินคิดในใจอยู่เงียบๆ
รถตู้จอดสนิทอีกครั้ง ประตูถูกเลื่อนเปิด เลน่าออดอ้อนเหมือนเด็กๆให้มาวินอุ้ม มาวินก็ตามใจอุ้มเธอเข้าสู่อ้อมอกลงจากรถและเดินไปยังลิฟท์
“ถึงบ้านเราแล้ว” มาวินวางร่างเบาบางบนเตียงกว้าง “หิวมั้ย” เลน่าพยักหน้าและยิ้มยั่วยวน แต่เมื่อมาวินจะผละเดินจากไปเพื่อไปเตรียมอาหาร เลน่าก็คว้ามือเขาไว้
“หิวพี่มาวินค่ะ” มาวินยิ้มและอดไม่ได้ที่จะดีดจมูกเธอเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“จะนอนพักหรืออยากจะออกไปช่วยพี่ทำอาหาร” เลน่าลุกจากเตียง เธอไม่เคยปฎิเสธที่จะอยู่ใกล้ร่างอบอุ่นของผู้ชายคนนี้เลยสักครั้ง มาวินผละเข้าห้องน้ำและล้วงโทรศัพท์กดส่งข้อความหาลีโออย่างรวดเร็ว และรีบเปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ
เมื่อเข้ามาในห้องครัวเลน่าก็ยืนรออยู่
