ค่ำคืนที่มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟเล็กๆ ทำให้ดวงตาที่พึ่งเปิดขึ้นปรับเข้ากับสภาวะแวดล้อมได้เร็วขึ้น เลน่ารับรู้ถึงไออุ่นที่ร่างกายได้รับเมื่อหันไปเขาก็คือมาวิน ที่นอนหลับอยู่ เธอจำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทำไมเธอต้องมาจำได้เฉพาะตอนตื่นขึ้นมาจากเตียงนี้และผู้ชายข้างกายทุกทีนะ โชคดีที่เธอจำได้ว่าเขาชื่อมาวิน และอีกคน เอ๊ะ! แล้วลีโอ เขายังมีตัวตนหรือเปล่า หรือเป็นเพียงความฝันอันลามกของตัวเธอกัน..
เลน่าลุกลงจากเตียง เธอกระหายน้ำ เธอมายืนอยู่หน้าตู้เย็น ดื่มน้ำเข้าไปไม่น้อย เมื่อดื่มจนพอแล้วร่างกายและสมองก็เกิดการผ่อนคลาย สายตามองไปที่ประตูทางออก หนี! จู่ๆความคิดนี้ก็เกิดขึ้น เธออยากหนีไปให้พ้นแต่..
ผลั๊วะ แต่จู่ๆประตูก็ถูกผลัก สกัดความคิดเธอไปในทันที ลีโอนั่นเอง อ่อ เขามีตัวตนสินะ ดวงตาของทั้งสองสบประสานกัน
“เลน่า” เสียงเขาอ้อแอ้ เมามาสินะ เลน่ายืนอยู่กับที่มองเขาที่ถอดรองเท้าออกอย่างทุลักทุเล ผลุบ!
