รู้สึกแปลกๆ
1031 คำ
“นั่นเขาจะทำอะไรคะ”
คุณไฟกำลังเทน้ำใส่แก้วใสและให้ลูกศิษย์เอานิ้วของผู้หญิงคนนั้นจุ่มลงไปในแก้ว การสวดที่ทำให้เธอร้องโหยหวนลมพายุที่พัดเข้ามาจนหน้าต่างปิดเองทำให้แพรไหมต้องขยับเข้าไปหาคุณยิว
“คุณหนูแพรดูที่แก้วสิครับ”
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!!” จากน้ำที่ใสสะอาดกลายเป็นน้ำสีดำผู้หญิงคนนั้นเหมือนกำลังจะขาดใจตายเลย
กรี๊ดดดดด
เธอหมดสติแล้วคุณไฟให้คนจับเธอนอนลงก่อนจะทำพิธีต่อ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มกลัวแล้วสิ
“เดี๋ยวพอเธอฟื้นพวกเราจะพาเธอไปอาบน้ำมนต์กลางแจ้งกันครับ”
เมื่อหญิงสาวคนนั้นฟื้นขึ้นมาฉันก็เดินตามมาลานหน้าบ้าน นี่คงเป็นพิธีอาบน้ำมนต์กลางแจ้งสินะ ที่มันแปลกก็คงเป็นน้ำที่ไหลลงมาจากตัวผู้หญิงคนนั้น มันเป็นน้ำสีดำ มีกลิ่นคาวจนฉันต้องเอามือปิดจมูก
เมื่อเสร็จพิธีฉันก็เดินมานั่งอยู่ที่ศาลาด้านหลังคนเดียว มานั่งตรงนี้ทีไรมันเหงาทุกทีเลย เหงาจนฉันรู้สึกเศร้า
[ทอไหมใยเจ้าถึงได้ดื้อเพียงนี้ พี่เหนื่อยแล้วหนา]
[คุณพระเจ้าขา น้องไม่ได้ดื้อเลยนะเจ้าคะ เพียงแต่น้องอยากให้คุณพระสนใจข้าบ้าง]
[ใยเจ้าถึงคิดว่าพี่นั้นไม่สนใจเจ้า แม่ทอไหมหัวใจพี่มีเพียงเจ้า]
“มานั่งคนเดียวไม่เหงาหรือไง” ผมเดินเข้ามาหาหนูแพร เธอกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว เหมือนกับผมที่รู้สึกเหงาทุกครั้งที่มานั่งศาลา
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างคะ”
“พรุ่งนี้ต้องมาอาบน้ำมนต์ใหม่”
“ทำไมคะยังไม่หายเหรอ”
“ของยังออกไม่หมด คุณกลัวไหม”
แพรไหมพยักหน้าเป็นคำตอบ ไฟเลยหยิบช็อกโกแลตในกระเป๋าให้เธอหนึ่งชิ้น การได้ทานช็อกโกแลตมันทำให้รู้สึกดีขึ้นแปลกๆ
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นเมียหลวงของนายทหารท่านนึง แต่ว่าสามีเธอมีชู้ เธอจับได้ก็เลยฟ้องชู้ แต่ชู้ทำของใส่มาช้ากว่านี้ก็คงไม่รอด พ่อของเธอไปเห็นตอนที่เธอเดินขึ้นไปที่ดาดฟ้าเลยตามไป ถ้าเธอฆ่าตัวตายก็จบ”
“ไม่มีเมียหลวงก็ไม่มีการฟ้องใช่ไหมคะ เพราะถือว่าการเป็นสามีภรรยาได้สิ้นสุดลงแล้ว”
“ประมาณนั้น ผมจะรับแต่เคสที่ถูกต้องขาวสะอาด ง่ายๆไม่รับเคสพวกเมียน้อย สายดำนี่ผมไม่ทำเลยมันบาป”
“ฉันได้เล่นละครเรื่องพิษรักรอยอดีต ฉันกลัวว่าจะทำไม่ได้กลัวจริงๆ”
ฉันตัดพ้อถึงงานนี้ให้คุณไฟได้ฟัง เค้าเป็นผู้รับฟังที่ดีนะฟังทุกอย่างที่ฉันพูด ให้คำแนะนำในแบบของเขาแม้ฉันจะไม่ค่อยเข้าใจ
“ผมเชื่อว่าคุณต้องทำได้ บ่ายโมงแล้วไปหาอะไรทานกันเถอะ ช่วงบ่ายผมจะพาคุณไปวัด ไปไหม”
“ไปๆ ตั้งแต่กลับมาฉันไม่ได้ไปไหนเลย รบกวนคุณไฟด้วยนะคะ”
แค่มาทานข้าวถึงกับต้องเหมาร้านเลยเหรอ ฉันมองไปรอบๆไม่มีคนเลย หน้าร้านก็มีคนของคุณไฟยืนอยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมมองคุณหนูแพรที่มองซ้ายมองขวา
“ทำไมต้องเหมาร้านคะ”
“คุณไม่กลัวเป็นข่าวหรือไง ผมกำลังเซฟคุณอยู่นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย ว่าแต่วัดที่คุณจะพาไปอยู่ที่ไหนคะไกลไหม”
“คุณมีธุระเหรอ”
“วันนี้ไม่มีค่ะ พรุ่งนี้มีสัมภาษณ์ตอน10โมง”
“อยู่ชาญเมือง ไม่ไกลหรอก”
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จพวกเราก็มุ่งหน้ามาที่วัดโบราณแห่งหนึ่ง เพียงแค่เข้าประตูวัดมาฉันก็อยากจะร้องไห้ มือของฉันทาบไว้ที่หน้าอก หัวใจกำลังเต้นรัวๆ
[คุณพระ!!!]
[ฮือออ ]
แพรไหมนั่งหลับตามือของเธอคว้ามือของคุณไฟไว้เสียงร้องไห้ค่อยๆดังขึ้น ไฟเองก็หลับตาถึงได้เห็นภาพบางอย่างและรับรู้ถึงความรู้สึกของแพรไหม
“คุณหนูแพรครับ”
“ฮะ คะ?” ฉันรีบปล่อยมือคุณไฟแล้วเช็ดน้ำตา นี่ฉันเป็นอะไรไปทำไมถึงได้ร้องไห้ แล้วทำไมถึงได้ยินเสียงแปลกอยู่ในหัวตลอดเวลาเลย
“ทำใจให้สบายๆ ไปครับผมจะพาคุณไปไหว้พระจะได้สบายใจขึ้น”
ฉันเดินตามคุณไฟมาที่โบสถ์เก่าแก่ เหมือนฉันเคยฝันเห็นเลย เราสองคนกราบพระประธานไม่นานก็มีหลวงตาเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มให้คุณไฟและฉัน
“มาแล้วหรือ”
“ครับ”
“อย่าคิดฟุ้งซ่านเลยโยม ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมันถึงเวลาโยมก็จักรู้เอง”
“หนูไม่เข้าใจค่ะ หนูไม่เข้าใจ”
“โยมปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามกรรมเถิดหนา โยมไฟหากโยมสีการู้เรื่องแล้ว โยมต้องเตรียมตัวให้ดีหนา ภัยมักจะมาตอนที่โยมไม่รู้ตัว”
“ครับ”
และฉันก็ไม่เข้าใจนี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันมาทำอะไรที่นี่ ฉันเดินออกมารอคุณไฟด้านนอก ดอกลีลาวดีสวยจัง ต้นใหญ่ด้วย เดินมาอีกนิดก็เจอต้นไทรแต่เพียงก้าวขาเข้ามาฉันก็รู้สึกผิดปกติ มันเจ็บในใจ เจ็บจนอยากร้องไห้
“คุณหนูแพรครับ” เธออย่าเพิ่งรับรู้อะไรได้ไหมหนูแพร ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
“คุณไฟคะรบกวนส่งฉันที่คอนโดเลยได้ไหม วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยมากเลย”
“ได้ครับเดี๋ยวผมให้คนขับรถเลยไปคอนโดคุณเลย”
ระหว่างทางฉันไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ตอนนี้รู้สึกเหนื่อยข้างในแถมยังปวดหัวมากๆ กว่าจะถึงคอนโดก็อีกเป็นชั่วโมง ฉันค่อยๆปล่อยกายให้นอนหลับใหลไปช้าๆ วันนี้ฉันรับรู้ความรู้สึกบางอย่างแต่มันหนักหนาเกินไป ฉันรับมันไม่ไหว
- ผู้เขียน
