Chapter 2
2009 คำ
ภาพหน้าจอทำเอาเธอชะงักเพราะมันเป็นภาพของเขาที่กำลังหลับเปลือยอกโดยมีปรายนอนทับอกแล้วถ่ายรูป
(นายครับ!!!)
(เอ่อออ ตอนนี้อยู่ตรงถนนใหญ่ใกล้กับไนท์บาซาร์ กำลังถูกคนไล่ยิง)
ปัง!!!!
(เดี๋ยวพวกผมรีบไปครับ!!!!)
“เขต ลูกน้องเขตกำลังมา” ซาเนียร์เอ่ย
“มานี่มา”
อาณาเขตยืนหลบมุมตึกมืดๆ ก่อนรั้งซาเนียร์มากอดไว้ ลำพังเขาคนเดียวตอนนี้สู้ไปก็มีแต่จะเจ็บตัว เพราะพวกนั้นมากันเยอะมากๆ
“ขอโทษทีที่ทำให้เธออันตรายไปด้วย” อาณาเขตเอ่ย
“มะ…ไม่เป็นไร เขตไม่ได้ตั้งใจนิ”
“อืม อย่าบอกปรายเรื่องนี้นะ ฉันไม่อยากให้ปรายตกใจ”
“อืม”
ซาเนียร์หน้าแดงอย่างหนัก แต่ในใจกลับมีน้ำตา ตอนนี้อ้อมกอดนี้เธอจะได้สัมผัสมันเพียงสั้นๆเท่านั้น
“เฮ้ย!!!”
“แม่งเอ้ย!!!”
และแล้วอริพวกนั้นก็เจอเขา ก่อนที่เสียงคนหลายคนจะวิ่งเข้ามา
“เขต!! กรี๊ดดดดด”
“เนียร์!!!!”
ผลั่ก!!!! ไม้ท่อนใหญ่ถูกฟาดเขามา ซาเนียร์วิ่งไปกอดอาณาเขตจนถูกฟาดเข้าเต็มแรง เธอล้มลงก่อนที่อาณาเขตจะพยุงเธอไว้แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เนียร์!!! ยัยบ้าเอ้ย!! มารับแทนทำไม!!”
“เจ็บ…..”
อาณาเขตพุ่งเข้าใส่คนตรงหน้าก่อนคว้าปืนขึ้น แต่ก็กลับถูกปัดจนหลุดมือ
เมื่อฝีมือการต่อสู้ของเขามันมีอยู่พอตัว ทำให้เริ่มจัดการคนเหล่านั้นได้หมด ก่อนที่จะเห็นคนสุดท้ายที่วิ่งตามมายกปืนขึ้นจ่อไปทางซาเนียร์ที่นั่งพิงกำแพง
“เนียร์!!!!!”
ปัง!!! ปังๆๆๆๆๆๆ
อาณาเขตที่วิ่งไปรั้งซาเนียร์มากอด ก่อนเสียงปืนนัดแรกจะส่งกระสุนเข้าใส่ร่างของอาณาเขตที่บังตัวเองไม่ให้ถูกซาเนียร์
และเสียงปืนหลังจากนั้นเป็นของลูกน้องเขาที่มาได้ทันเวลา
“ขะ…เขต”
ทั้งคู่ถูกพาตัวส่งโรงพยาบาล แต่อาณาเขตที่ถูกยิงดูจะสาหัสกว่าซาเนียร์อยู่มาก
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ที่ซาเนียร์โดหกปรายว่าอยู่เที่ยวต่อ ทั้งที่เธอยังไม่หายจากการบาดเจ็บ และวันนี้เธอจะได้ออกจากโรงพยาบาล
“ไหล่ข้างที่ถูกทำร้าย อาจจะส่งผลระยะยาว ยังไงผมอยากให้คุณรักษาก่อนที่มันจะส่งผลต่อการเคลื่อนไหว”
หมอที่เอ่ยเป็นภาษาอังกฤษทำเอาซาเนียร์ตกใจ เพราะตอนนี้เธอก็รู้สึกว่าไหลข้างซ้ายมันเจ็บและขยับได้ไม่ปกติ
“ค่ะ”
หลังจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้ไปเยี่ยมอาณาเขตเลยเพราะเขาถูกดูแลคุ้มกันอย่างดี จนกระทั่งเธอบินกลับเมืองไทย
“โอ๊ย!”
อาการเจ็บไหล่อย่างหนักของซาเนียร์ ทำให้เธอยกแม้แต่ของที่น้ำหนักไม่มากแทบจะไม่ได้
“เนียร์ เป็นอะไร”
ปรายที่มาหาพอดีเอยขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของซาเนียร์
“อ่อ มะ..ไม่เป็นอะไรปราย แล้ว…”
“มากับเขตน่ะ แวะมาให้เนียร์ทำมื้อกลางวันให้ไง”
ไม่นานอาณาเขตก็เดินเข้ามา ร่างกายเขาดูแข็งแรงขึ้น แสดงว่าหายดีแล้วซินะ ซาเนียร์มองด้วยความโล่งใจ
“ไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวเนียร์ทำให้”
ตลอดเวลาอาณาเขตสังเกตว่าซาเนียร์แทบไม่ยกกระทะกระดกทำอาหารเหมือนที่เคยเห็น
จนกระทั่งผ่านไปถึงเวลาปิดร้านช่วงค่ำ ซาเนียร์ที่กำลังจะดึงประตูร้านปิด แต่กลับเจ็บไหล่จนยกแขนไม่ขึ้น
“หลบซิ เดี๋ยวทำให้”
“เขต”
"หลบก่อน เดี๋ยวปิดให้"
อาณาเขตช่วยซาเนียร์ปิดประตูร้าน ก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้น เพราะกำลังสงสัยว่าเขามาหาเธอทำไม
"เขตมานี่มีอะไรหรือเปล่า"
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย ไปคอนโดเธอได้มั้ย ฉันไม่สะดวกยืนคุยตรงนี้" อาณาเขตเอ่ย
"อ่อ ได้"
"เธอขับรถมามั้ย เดี๋ยวฉันขับตามไป"
"ไม่ได้ขับมาหรอก"
ซาเนียร์ไม่ได้ขับรถมา เพราะเธอเริ่มรู้สึกว่าไหล่ข้างซ้ายมันเจ็บ จนไม่สามารถเกร็งจับพวงมาลัยรถนานๆได้ จึงเลือกจะนั่งแท็กซี่มาที่ร้านแทน
สุดท้าย ซาเนีย์ก็นั่งรถมาพร้อมอาณาเขต ก่อนที่จะนั่งลงคุยกันที่โซฟาห้องรับแขกในคอนโดของเธอ
"เขตมีอะไรจะคุยกับเนียร์เหรอ"
"ฉันจะมาขอบใจ ที่เธอไม่ได้เล่าเรื่องที่ไต้หวันให้ปรายฟัง"
"อ่อ เขตบอกไม่ให้เล่า เนียร์กลัวจะทะเลาะกันน่ะ"
"แล้วเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รักษาตัววันนั้นหมอว่าเป็นยังไงบ้าง" อาณาเขตเอ่ย เพราะเขาจำได้ว่าเธอเองก็เจ็บหนักเพราะเอาตัวเองรับไม้แทนเขา
"อ่อ ก็หายแล้วล่ะ กลับมาสักพักแล้ว พอดีว่าจะไปเยี่ยมเขต แต่ลูกน้องเขตเฝ้าแน่นหนามาก เนียร์เลยไม่ได้ไปน่ะ ขอโทษทีนะ" ซาเนียร์เอ่ย
"อืม เธอทำอะไรให้กินหน่อยได้มั้ย หิวมากเลย" อาณาเขตเอ่ย
"อ่อ ได้ซิ เขตนั่งรอก่อนนะ"
ซาเนียร์เข้าครัวก่อนจะเริ่มลงมือปรุงอาหาร เธอรู้ว่าอาณาเขตชอบอะไรไม่ชอบอะไร ซึ่งหลายคนคงไม่รู้ว่ารายละเอียดเล็กๆน้อยๆแบบนี้ซาเนียร์กลับสังเกตุมันจนจำได้ ก็คงไม่แปลก เพราะอาณาเขต คือ รักเดียวของเธอตลอดมาตั้งแต่รู้จักกัน
"อ๊ะ!"
จู่ๆมีดก็หลุดออกจากมือของซาเนียร์ทั้งที่เธอไม่ได้ตั้งใจ เมื่อหญิงสาวหน้าหวานคนนี้ใช้มือซ้ายในการทำสิ่งต่างๆเพราะเป็นข้างที่เธอถนัด เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆบังคับมือให้ถือมีดอีกครั้งแล้วหั่นผักที่ไม่ได้ต้องออกแรงอะไรแม้แต่น้อย
"ทะ..ทำไมกัน"
เธอกลับทำมันไม่ได้เพราะอาการเจ็บที่กำลังเล่นงาน เธอจึงเลือกที่จะใช้มือขวาข้างที่ไม่ได้ถนัดสักนิดทำต่อ ซึ่งมันค่อนข้างลำบาก และไม่ได้ออกมาดีเท่าที่ควรจนกระทั่งเสร็จ
"หืม??"
"มีอะไรเหรอเขต"
"ของโปรดฉันเลย แต่วันนี้เธอหันผักแปลกๆนะ ปกติเธอทำอาหารเก่งนิ สไตล์ใหม่เหรอ" อาณาเขตมองผักในจานที่หน้าตามันเหมือนกับคนเพิ่งหัดทำอาหารไม่มีผิด แต่รสชาติกับกลิ่นคือมืออาชีพ
"อ่อ เนียร์รีบน่ะ กลัวเขตรอนาน เลยหั่นแปลกไปหน่อย พอกินได้มั้ย"
"ได้ดิ หิวมาก เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกินแบบนี้"
"เขตลืมเหรอว่าเนียร์..."
".................."
"เอ่ออ..."
"ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันกินก่อนนะ มีธุระต่อด้วย"
อาณาเขตเริ่มกินอาหารตรงหน้า ซึ่งซาเนียร์ก็เลือกจะหันหลังเดินเข้าห้องน้ำ เธอนั่งลงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ด้วยความรู้สึกที่ไม่มีใครเข้าใจ ไม่นานหลังจากล้างหน้า เธอเดินออกมาเห็นอาณาเขตกำลังจะกลับจึงเอ่ยขึ้น
"เนียร์ขอโทษนะ ที่รู้สึกแบบนั้นกับเขต"
"อืม..."
"................."
เพียงเท่านั้น อาณาเขตก็เดินออกจากห้องไป ซาเนียร์ได้แต่มองตามเมื่อเธอรู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดกับเขามากกว่าคำว่าเพื่อนหรือแฟนเพื่อนเท่านั้น
โรงพยาบาล
ในตอนเช้าวันถัดมา ซาเนียร์มาหาหมอที่โรงพยาบาลเมื่อเธอรู้สึกว่าไหล่ของเธอมันเจ็บหนักขึ้น เมื่อใช้เวลาตรวจนานนับชั่วโมง ผลการวินิจฉัยที่ค่อนข้างกระทบจิตใจของเธอมากก็บังเกิดขึ้น
"ตามที่หมออธิบายไป ไหล่ด้านซ้ายจะไม่สามารถรับแรงกดหรือการออกแรงหนักได้อีกตลอดชีวิต นั่นหมายความว่าคนไข้จะต้องเลี่ยงทุกอย่างที่ต้องใช้แรง ตอนนี้อาการบาดเจ็บมันรุนแรงขึ้นจนเราต้องขอให้คนไข้หลีกเลี่ยงไปพร้อมการทำกายภาพและทานยานะครับ"
สิ่งที่ได้ยินทำเอาซาเนียร์เหมือนโลกมืดไปหมด เธอจะไม่สามารถจับมีดทำอาหารที่เธอรักมากที่สุดในชีวิตได้อีกแล้ว น้ำตาหยดเล็กๆค่อยๆไหลอาบสองแก้มขาวด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เสียใจ ความฝันของเธอ ตอนนั้มันนจบลงแล้ว
บ้านซาเนียร์
บ้านที่ไม่ได้กลับมาหลายปีเพราะแม่ของเธอแต่งงานใหม่กับผู้ชายที่เธอไม่ชอบเพราะเขาหยาบคายและลุ่มล่ามลามกมากๆ
“เป็นอะไรวันนี้ถึงยอมกลับบ้านมาหาแม่”
“เปล่า เนียร์แค่เหนื่อยๆ”
“เหนื่อยก็พักก่อน ไหวค่อยทำใหม่” แม่ของเธอเอ่ย
“ค่ะ”
“อยู่กินข้าวกับแม่นะวันนี้”
เมื่อแม่ของเธอเข้าครัวไปทำอาหาร ซาเนียร์ที่นั่งเล่นที่ห้องรับแขกกลับต้องไม่สบอารมณ์เมื่อพ่อเลี้ยงที่เธอแสนจะเกลียดเดินเข้ามา
“กลับบ้านได้แล้วเหรอ”
“ปล่อย!!!!”
พ่อเลี้ยงที่อายุมากกว่าเธอไม่ถึงสิบปีคนนี้ ชอบทำลามกใส่เธอตั้งแต่วันแรกๆที่มาอยู่ เขาโอบกอดเธอจนเธอต้องรีบผลักเขาออกแล้วลุกขึ้น
“มาเป็นเมียสักทีจะคิดใจเหมือนแม่เธอไง”
“ไอ้ทุเรศ!!”
สุดท้าย ซาเนียร์ก็ไม่ได้กินข้าวที่บ้านเพราะทนพ่อเลี้ยงที่อายุห่างเธอไม่มากคนนี้ไม่ไหว ก่อนที่เธอจะออกมาอยู่ที่คอนโดลำพัง เธอต้องหวาดกลัวสาระพัดว่าเขาจะบุกเข้าห้องเธอวันไหน หากวันที่เขาเมามากๆกลับมา เขาก็จะชอบมาแอบเคาะประตูห้องเธอบ่อยๆ ซึ่งเธอนอนไม่เคยหลับสนิทแม้แต่ครั้งเดียว จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย ซาเนียร์ตัดสินใจออกมาอยู่ที่คอนโดที่แม่เธอซื้อไว้จะปล่อยเช่า แต่เธอขอมาอยู่เองซะก่อน โดยที่ไม่ได้บอกพ่อเลี้ยงเธอว่านี่เป็นคอนโดของใคร
สองวันต่อมา ซาเนียร์เริ่มไปทำกายภาพที่โรงพยาบาล หมอบอกกับเธอว่าให้มาทำสม่ำเสมอ อาการหนักจะได้เบาลง ไม่เช่นนั้นแขนของเธออาจจะทรุดลงมากกว่านี้ และผลที่ตามมามันจะยิ่งแย่ เหตุการณ์ที่ไต้หวันครั้งนี้ สงผลกับเธอไปตลอดชีวิต ซึ่งที่เธอทำมันมาจากสัญชาติญานของเธอล้วนๆที่พยายามปกป้องคนที่เธอรัก โดยลืมไปว่าตัวเองอ่อนแอกว่าเขามากและเขาไม่ได้รับรู้ถึงสิ่งนี้แม้แต่น้อย
"แล้วมาตามใบนัดสม่ำเสมอนะครับ" หมอหนุ่มเอ่ยขึ้น
"ขอบคุณค่ะ"
"ผมเจอเคสแบบนี้อยู่บ่อยๆ บางเคสก็ดีขึ้นจนกลับมาใช้ชีวิตปกติได้นะครับ" หมอเอ่ย
"คุณหมอปลอบใจเหรอค่ะ ฉันก็อยากให้สิ่งที่หมอพูดเป็นจริงค่ะ" ซาเนียร์เอ่ย
"ผมชื่ออัย เรียกผมหมออัยก็ได้นะครับ"
"ค่ะคุณหมอ ฉันชื่อซาเนียร์ ชื่อเดียวกับชื่อจริงเลยค่ะ"
"จำง่ายดีนะครับ ไว้ครั้งหน้าเจอกันนะครับ"
ซาเนียร์เอ่ยลาหมอหนุ่มที่เป็นหมอเจ้าของเคสเธอ ก่อนจะออกจากโรงพยาบาลมา เมื่อมาถึงที่ร้านอาหาร เธอกลับเอาแต่มองมันอย่างเสียใจ ตอนนี้มีเพียงลูกน้องสองคนที่ทำหน้าที่ปรุงอาหาร ส่วนเธอตอนนี้ไม่สามารถทำมันได้อีกแล้ว
จนกระทั่งเวลาปิดร้าน แต่กลับมีออร์เดอร์เข้ามาก่อนจะปิดเพียงไม่ถึงสิบนาที ต้นทางสั่งมาจากที่คาสิโนของอาณาเขต ซึ่งชื่อคนสั่งเธอไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ก็เป็นทางผ่านกลับคอนโดอยู่แล้ว เธอจึงเลือกที่จะไปส่งออร์เดอร์นี้ด้วยตัวเอง
ไม่นานหลังอาหารเสร็จครบทุกอย่าง ซาเนียร์ถือมันลงจากแท็กซี่ก่อนเดินตรงเข้าไปในคาสิโนก่อนไปติดต่อที่ล็อบบี้ว่าเธอนำอาหารมาส่งให้กันคนนี้ซึ่งเธอโชว์กระดาษออเดอร์ให้ดู
- ผู้เขียน
