ความลับ รักเลว

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติสิขสิทธิ์ปี พ.ศ.2537 ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ ตัดแปลง ส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายต้นฉบับนี้ โดยไม่ใด้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์ ซึ่งเป็นของ นามปากกา MaNIE-STORY 2 ปีก่อน… “ไอ้เขต ทำหน้าทำตาให้มันสมกับเป็นประธานรุ่นหน่อย ประชุมนะเนี้ย” เพื่อนของอาณาเขตเอ่ย “เรื่องของหน้ากูมั้ย จะประชุมก็รีบๆประชุม เลิกยุ่งกับหน้ากูได้แล้ว” อาณาเขต “มึงต้องเปิดประชุมมั้ยวะ??” “มึงนัด มึงเปิด” “ไอ้เวรเอ้ย เอาล่ะน้องๆ มากันครบแล้วนะครับ พี่นัดมาวันนี้ เพราะมีเรื่องจะแจ้งเกี่ยวกับค่ายที่จะมีขึ้นอาทิตย์หน้า” การประชุมดำเนินต่อไปเรื่อยๆในขณะที่อาณาเขตซึ่งเป็นประธานรุ่นนั่งกดแต่โทรศัพท์ตลอดเวลาจนกระทั่งจบการประชุม “วันนี้เรามีสมาชิกใหม่เหรอ ชื่ออะไรครับไม่ค่อยคุ้นหน้าเลย” “ชื่อปรายค่ะ พอดีเพิ่งเข้ามากลางเทอมค่ะ” หญิงสาวตาโตน่าตาน่ารักคนนึงเอ่ยขึ้น เพราะเธอเพิ่งเข้ามากลางคันจริงๆ และเพิ่งได้มาร่วมกับพี่ๆเพื่อนๆทำงานให้กับคณะ “ซาเนียร์ เพื่อนเธอใช่มั้ย” เพื่อนอาณาเขตเอ่ย “ค่ะ ปรายมากับเนียร์เองค่ะ” สายตาคมกริบของอาณาเขตมองหญิงสาวตาโตที่นั่งยิ้มหวานฝั่งตรงข้าม ก่อนจะกระตุกยิ้มบางๆ “ไอ้เขต สายตามึงน่ะ เบาๆหน่อย” ท็อปเอ่ย “กูก็ปกติมั้ย” อาณาเขตเอ่ย จนกระทั่งจบประชุม อาณาเขตเอ่ยทักปรายขึ้นก่อนเดินออกไป เมื่อทั้งหมดแยกย้าย ก็ได้เวลากลับเข้าคลาสเรียน ซึ่งปรายก็เอ่ยกับซาเนียร์ขึ้น “เขตหล่อจริงๆอย่างที่เนียร์พูดเลย เมื่อกี้เขามาขอเบอร์ปรายด้วย เนียร์ชอบเขตอยู่หรือเปล่า ปรายจะได้ไม่ยุ่งกับเขา” “เอ่ออ เปล่าสักหน่อย เนียร์..ไม่ได้ชอบเขตหรอก ก็เขาหล่อใครๆก็พูดถึงไง ปรายเพิ่งมาเลยเล่าให้ฟังเฉยๆ” ซาเนียร์เอ่ย “อ่อ งั้นเราไปเข้าเรียนกัน” สิ่งที่ซาเนียร์ไม่เคยบอกใคร คือเธอแอบรักอาณาเขตมาตั้งเข้าปี1 ซึ่งไม่เคยมีใครสังเกตุอาการออก เพราะทั้งคู่เป็นเหมือนเพื่อนร่วมคณะกันทั่วๆไป แต่ก่อนจะขึ้นปี3 ซาเนียร์เผลอพูดความในใจออกมาจนอาณาเขตรู้เข้า ทุกอย่างก็ดูเปลี่ยนไป อาณาเขตรักษาระยะห่างจากเธอมากขึ้นราวกับว่าจะคงความเป็นเพื่อนกันไว้ จนถึงวันนี้ ซาเนียร์ก็ได้แต่ทำตัวตามปกติเหมือนเป็นเพื่อนของเขา “ซาเนียร์” “อ้าวเขต มีอะไรเหรอ” “ปรายล่ะ” “อ่อ…ปรายกลับไปแล้ว เลิกเรียนปรายก็กลับบ้านเลย” ซาเนียร์เอ่ยในขณะที่เจออาณาเขตที่หน้าตึกคณะ เขาเดินมาทักเธอเพราะอยากถามหาเพื่อนเธอเท่านั้น “อืม” “เขต เสื้อเขตไปโดนอะไรมาเปื้อนรอยดำๆ” “ไหน?” “อ่ะ ชายเสื้อน่ะ เช็ดซิ เดี๋ยวมันเปื้อนเยอะขึ้น” ซาเนียร์ส่งกระดาษให้อาณาเขตเช็ดรอยเปื้อน ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกัน หลังจากวันนั้น อาณาเขตกับปรายก็ไปมาหาสู้กันจนกระทั่งคบเป็นแฟน ซึ่งซาเนียร์เองได้แต่ยิ้มทั้งที่น้ำตาตกใน แต่อาณาเขตไม่ได้ชอบเธอ ซึ่งเธอรู้มันมาตลอด ผ่านไป2ปีทั้งหมดเรียนจบ อาณาเขตกับปรายก็ยังคงคบกัน เธอเปิดร้านเสื้อผ้าของตัวเอง อาณาเขตดูแลธุรกิจของครอบครัว ส่วนซาเนียร์ก็ทำตามฝันเปิดร้านอาหารคลีนเล็กๆของตัวเอง “ไม่คิดจะกลับไปอยู่บ้านบ้างเหรอไงเนียร์” “ไม่ค่ะ หนูไม่อยากไปทะเลาะกับแฟนใหม่แม่หรอกค่ะ” ซาเนียร์เอ่ยในขณะที่คุยกับผู้เป็นแม่ที่ร้านของเธอ แม่ของเธอมีแฟนใหม่ที่อายุน้อยกว่า เธอไม่เคยถูกกับเขาสักนิด แฟนใหม่แม่เธอค่อนข้างหยาบคาย ซึ่งซาเนียร์ไม่กลับเข้าบ้านตั้งแต่เรียนปีหนึ่งที่แม่ของเธออยู่กับผู้ชายคนนี้ “ตามใจ ไว้แม่แวะมาใหม่” ไม่นานผู้เป็นแม่ก็ออกไป และคนที่สวนเข้ามาก็คือปราย เพื่อนสนิทของเธอ “ว่าไงจ๊ะเจ้าของร้าน ยุ่งมั้ย” ปรายเอ่ย “นิดหน่อย ว่าแต่กินอะไรหรือยังปราย” “ยังเลย แวะมาซื้ออาหารคลีนร้านเนียร์นี่แหละ เอาสองที่ จะเข้าไปหาเขตน่ะ” “อ่อ…งั้นรอแปปนะ” เมื่อได้ยินชื่อของเขา หัวใจเธอกลับกระตุกวูบ ปรายไม่ได้เลือกเมนู แต่เป็นซาเนียร์เองที่รู้ว่าเขาชอบอะไร ซึ่งอาณาเขตเองก็ไม่รู้ว่าซาเนียร์เป็นคนเลือกเช่นกัน ซาเนียร์ปรุงอาหารของอาณาเขตอย่างใส่ใจทุกขั้นตอน เธอรู้ดีว่าการที่คิดแบบนี้กับคนที่มีเจ้าของ มันเป็นเรื่องที่ผิด และเขาคนนั้น ยังเป็นแฟนของเพื่อนเธออีกด้วย ตลอดเวลา ทั้งคู่ดูรักกันมาก อาณาเขตตามใจปรายทุกๆอย่าง ดูทะนุถนอมเธอ เอาใจใส่เธอตลอดมา และดูจะรักปรายเอามากๆ "เนียร์ พรุ่งนี้วันเกิดเขต ไปด้วยกันนะ" ปรายเอ่ย "อ่อ ไม่ไปฉลองกันสองคนเหรอ เนียร์จะไปเป็นก้างนะปราย" "บ้าเหรอ พรุ่งนี้นัดดื่มกันที่บ้านเขตน่ะ ไปด้วยกันนะ ปรายทำตัวไม่ถูก" ปรายเอ่ย "ปกติไปบ้านเขตอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมทำตัวไม่ถูกล่ะ เนียร์กลัวเขตจะหาว่าไปเป็นก้าง" "ไม่ได้ไปหรอก ปรายไม่ค่อยกล้าไปเท่าไหร่" "อ้าว งั้นเนียร์ไปเป็นเพื่อนก็ได้" ANAKAT TALK ชายหนุ่มที่กำลังนั่งเครียงานอยู่ที่คาสิโน ก่อนที่เสียงหวานๆจะมาพร้อมร่างเล็กของแฟนสาวของเขา "มาแล้วค่ะ" "ทำไมวันนี้มาช้าจังที่รัก" อาณาเขตเอ่ย "นี่ไง มื้อกลางวันของเขต ปล่อยปรายก่อน เดี๋ยวปรายจัดให้นะ" "ฟ่อดดด เธอรู้ใจฉันเสมอเลยนะ" อาณาเขตเอ่ยพร้อมหอมแก้มแฟนสาวฟ่อดใหญ่ ก่อนที่จะนั่งมองเธอเตรียมอาหารอยู่แบบนั้น CONDO ANAKAT “เขต อื้ออ ปรายเจ็บ” “เจ็บมากเหรอ ฉันจะทำเบาๆ” อาณาเขตจับเอวบางของแฟนสาวก่อนค่อยๆกระแทกความเป็นชายทำรักให้เธออยู่แบบนั้น ทั้งคู่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่จะเป็นการไปๆมาๆระหว่างคอนโดของกันและกันเสียมากกว่า และวันนี้ก็เป็นวันที่ตกลงกันว่าจะนอนที่คอนโดของอาณาเขตแทน ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงของบทรัก ปรายนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงพร้อมกับใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ของชายหนุ่ม ส่วนตัวเขาเองก็เอาแต่มองเธอแล้วยิ้มออกมา แต่จู่ๆในห้วงความคิดกับมีเสียงของใครบางคนดังขึ้น ซึ่งเป็นแบบนี้บ่อยๆ จนอาณาเขตเองต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดนั่น “ทำไม…” วันเกิดอาณาเขต วันนี้เป็นวันเกิดของอาณาเขต จัดขึ้นที่บ้านหลังใหญ่ รายล้อมไปด้วยครอบครัวและบอดี้การ์ด ปรายและซาเนียร์ค่อยๆเข้ามาท่ามกลางสายตาที่กำลังจดจ้องของการ์ดในบ้าน “จะไปรับก็ไม่ยอม” “เขต สุขสันต์วันเกิดนะ” อาณาเขตเดินออกมารับพร้อมโอบกอดแฟนสาวต่อหน้าซาเนียร์ ซึ่งเธอก็รีบเบือนหน้าหนีทันที “เข้าข้างในกัน” งานดำเนินต่อไปจนถึงเวลาเป่าเค้ก ซึ่งวันนี้ดูอาณาเขตมีความสุขมากไม่น้อย “ทำไมเธอมานั่งนี่คนเดียว ไม่ไปนั่งกับปรายล่ะ” อาณาเขตที่เดินออกมาเจอซาเนียร์นั่งถือเบียร์ขวดเล็กอยู่ด้านนอกส่วนคนเดียว “อ่อ เนียร์แค่มาสูดอากาศน่ะ อ่อ! สุขสันต์วันเกิดนะ” ซาเนียร์ยื่นกล่องของขวัญใบเล็กให้อาณาเขต เขารับไปนิ่งๆ ใจเขารู้อยู่เต็มอกว่าซาเนียร์คิดยังไงกับเขา แต่เธอก็เก็บมันไว้เพียงคนเดียว ไม่เคยแสดงออกให้ใครรู้มาก่อน “ขอบใจ เธอซื้ออะไรให้ฉัน” อาณาเขตแกะกล่องออกก่อนจะเปิดมันขึ้นช้าๆ พบกับด้ายสีแดงเส้นไม่ใหญ่นัก “ด้ายนำโชคน่ะ เนียร์ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ เนียร์เห็นเขตชอบขับรถเร็ว พกไว้เผื่อจะช่วยให้เขตเจอแต่เรื่องดีๆไง” “เธอเชื่อเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ” อาณาเขตเอ่ย “ก็…เชื่อ” “เคยขอแล้วเป็นจริงมั้ย” “ก็…ยังหรอก แต่เนียร์เชื่อว่าสักวันมันคงจะเป็นจริง” “ใส่ให้หน่อย” อาณาเขตยื่นข้อมือให้ซาเนียร์เพื่อให้เธอใส่ด้ายแดงเส้นนั้นให้กับเขา “อ่ะ เขตจะใส่มันไว้จริงๆเหรอ ดูไม่ค่อยเข้ากับลุคเขตเท่าไหร่น่ะ” “เธอให้ฉัน ไม่ให้ฉันใส่ แล้วจะให้ทำไม ถูกมั้ย ขอบใจ ฉันเข้าข้างในล่ะ” อาณาเขตเดินกลับเข้าไปในบ้าน ซาเนียร์เผยยิ้มบางๆออกมาเมื่อเขายังสนใจของขวัญไม่ได้มีราคาหวือหวาอะไรจองเธอ (นอนกับฉันที่นี่แหละ หรือให้ฉันไปนอนกับเธอ) เสียงของอาณาเขตที่กำลังออดอ้อนปรายแฟนสาวในขณะที่ทั้งคู่อยู่ในห้องรับแขกซึ่งไม่มีคน ปรายถูกอุ้มนั่งอยู่บนโต๊ะ โดยมีอาณาเขตยืนโอบเธอจากด้านหน้า ซาเนียร์รีบเดินหมุนตัวกลับออกไปทันทีเพราะก็ไม่ได้อยากเห็นอะไรแบบนี้ “เนียร์!!” ปรายเอ่ยเรียกเมื่อเห็นซาเนียร์เดินออกไป จนเธอต้องชะงักฝีเท้า “ปรายกลับคอนโดดีกว่า วันนี้เขตอยู่กับครอบครัวเถอะ วันเกิดเขตนะ ปรายกลับกับเนียร์ได้” “เธอมันดื้อจริงๆ เดี๋ยวฉันไปส่งดีกว่า ดึกแล้ว” อาณาเขตเอ่ย ซาเนียร์ต้องมาอยู่ในสถานการณ์ที่เหมือนเป็นส่วนเกินอีกครั้ง “เฮ้อ” ตลอดเวลาที่นั่งรถมาพร้อมอาณาเขตและปราย ซาเนียร์แทบอยากจะขอลงจากรถซะตอนนั้น ทั้งคู่หยอกล้อเล่นกันสนุกสนานเหมือนกับว่าบนรถคันนี้ไม่ได้มีเธออยู่ อาณาเขตคือคนที่เธอแอบรักมาตลอดแต่ไม่เคยได้ใกล้ชิด ปรายก็เป็นเพื่อนรักของเธอเช่นกัน สถานะกับความรู้สึกแบบนี้มันค่อนข้างแย่มากๆสำหรับเธอ "อาทิตย์หน้าฉันต้องไปดูงานให้พ่อ คงจะไม่อยู่เป็นอาทิตย์นะปราย" อาณาเขตเอ่ย "ไม่ต้องห่วงปรายหรอกเขต เขตไปทำงานเถอะ รีบทำรีบกลับนะ" ปรายเอ่ย "เธอไม่คิดถึงฉันเลยหรือไงกัน" "คิดถึงซิ ก็เขตไปทำงานนิ จะให้ปรายทำยังไงล่ะ ก็ได้แต่รอให้เขตกลับไง" "เธอมันน่ารักแบบนี้ไง" สุดท้ายก็กลับถึงคอนโด ซาเนียร์เหมือนวิญญานสำหรับทั้งคู่จริงๆ ไม่มีปากมีเสียงจนถึงที่หมาย จนกระทั่งวันที่อาณาเขตบินไปต่างประเทศ ซาเนียร์ก็ได้แต่นั่งมองประตูร้านเพราะในรอบหลายวัน นี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอไม่ได้ทำอาหารให้อาณาเขตกินเป็นมื้อกลางวัน ถึงแม้เขาจะไม่รู้ก็ตามว่าเป็นเธอที่ทำมัน แต่เธอกลับใส่ใจทุกเมนู "เนียร์ ที่ไต้หวันมีงานอาหาร เนียร์ไม่ไปเหรอ เห็นเคยบอกว่าอยากไป" ปรายเอ่ยในขณะที่มาหาซาเนียร์ที่ร้าน "ก็คิดจะไป แต่ไม่รู้ซิ งานจะมีในอีกสองวันแล้ว เนียร์ไม่ได้เตรียมตัวเลย" "ไต้หวันแค่นี้ื บินไปได้เลยนิ ไปเถอะปรายว่า มันความชอบของเนียร์นะ" "ปรายไปกับเนียร์มั้ย" "เอ่อ..ไปไม่ได้อ่ะ ปรายมีนัดส่งแบบเสื้อให้ลูกค้า" ปรายเอ่ย "แล้วเขตไปนานเลยเหรอปราย" "อืม เห็นบอกนานมาก แต่ไม่ได้บอกว่าไปไหน" "อ่อ" ซาเนียร์ตัดสินใจบินไปไต้หวันเพื่อไปร่วมงานอาหารระดับโลก งานจัดขึ้น10วัน ซาเนียร์บินไปถึงก็ปาไปวันที่6แล้ว ซึ่งเธอรีบแล้วแต่กว่าจะจองอะไรหลายๆอย่างได้ก็วุ่นวายไปหมด ไต้หวัน ซาเนียร์เช็คอินที่โรงแรม ก่อนจะพักผ่อนแล้วตื่นเช้าเพื่อไปร่วมงาน ตลอดทั้งวันเธออยู่แต่ที่งาน เหงาบ้างอยากให้ปรายเพื่อนสนิทมาด้วย แต่ปรายก็บอกติดลูกค้ารายสำคัญ เลื่อนนัดไม่ได้ ทำให้มาเป็นเพื่อนครั้งนี้ไม่ได้เช่นกัน "ปวดขาชะมัดเลย" ซาเนียร์นั่งแกว่งขาเพราะว่าเดินทั้งวันจนเมื่อยไปหมด ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ6โมงเย็น เธอกำลังจะออกจากงานเพื่อกลับโรงแรม แต่ก็ปวดขาจนต้องนั่งพัก ก่อนจะไปเรียกแท็กซี่ แต่เพราะงานนี้มีคนจำนวนมาก การเดินทางค่อนข้างวุ่นวาย บวกกับไม่ได้ชำนาญพื้นที่ ทำให้ซาเนียร์ใช้เวลาเรียกรถอยู่นานกลับยังไม่ได้กลับโรงแรมสักที "ซาเนียร์!" "เขต" "นี่เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย" จู่ๆอาณาเขตพร้อมบอดี้การ์ดชุดดำอีก4-5คนก็เดินมาเจอกับเธอเข้า ที่แท้เขาก็บินมาไต้หวันแบบนั้นเหรอ แล้วมันบังเอิญไปมั้ย "เนียร์มางานอาหารที่นี่น่ะ" "แล้วนี่เธอจะไปไหน กลับโรงแรมเหรอ แล้วปรายมาด้วยมั้ย" "ปรายไม่ได้มาหรอก เนียร์ชวนแล้วแต่ปรายบอกติดลูกค้าน่ะ แล้วเนียร์ก็กำลังกลับพอดี" "พวกมึงไปก่อน" อาณาเขตหันไปสั่งลูกน้องให้ออกไปก่อนเขา แล้วหันกลับมาหาซาเนียร์อีกครั้ง "เธอพักที่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง" "ไม่เป็นไร เนียร์เรียกรถกลับเองได้ ไม่อยากรบกวน" "ไปเถอะ!!" "ว๊ายยเขต!" จู่ๆอาณาเขตก็เดินลากแขนซาเนียร์ไปยังลานจอดรถ ก่อนจะพาเธอขึ้นรถไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ "เนียร์พักที่โรงแรมxxหรือเขตจอดตรงแยกก็ได้ เดี๋ยวเนียร์เดินต่อไปเอง" "เธอกินข้าวหรือยัง ถ้ายังก็กินเป็นเพื่อนฉันหน่อย ทำงานทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลย" อาณาเขตเอ่ย "อ่อ...ได้" อาณาเขตพาซาเนียร์มาที่ย่านสตรีทฟู๊ด ซึ่งช่วงค่ำนี้อาหารการกินบนถนนเส้นนี้ถือว่าคึกคักมาก ซาเนียร์ยิ้มกว้างออกมาเพราะอาหารคือสิ่งที่เธอหลงไหล และชอบมันเอามากๆ "เธอสั่งมาเลย สั่งเผื่อฉันด้วย" อาณาเขตเอ่ยพรางนั่งลงด้วยสีหน้าอ่อนเพลีย เขาคงทำงานทั้งวันจริงๆ ถึงได้ดูเพลียมากขนาดนี้ ไม่นานซาเนียร์ที่รู้มาตลอดว่าอาณาเขตชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ก็เลือกซื้ออาหารมาได้ถูกใจเขาไม่น้อย "เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบแบบนี้" "ก็...เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วล่ะ เนียร์ก็ต้องพอรู้บ้างแหละ" "อืม" ทั้งคู่นั่งกินมื้อค่ำด้วยกัน ซาเนียร์มองใบหน้าหล่อเหลาของอาณาเขตแล้วแอบอมยิ้มออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่ีเธอดูไม่ใช่วิญญานไร้ตัวตนสำหรับเขาอีก "เธอยิ้มอะไร" "อ่อ เปล่าๆ แค่อาหารมันอร่อยน่ะ" "อืม" นั่งกินไปจนเกือบอิ่ม อาณาเขตมีสีหน้าแปลกๆ เขาเหลือบมองบางอย่างด้านหลังซาเนียร์ก่อนทำท่านิ่งๆแล้วเอ่ยขึ้น "ถ้าฉันบอกให้เธอวิ่ง เธอก็วิ่งสุดแรงไปทางด้านหลังฉัน เข้าใจมั้ย" อาณาเขตเอ่ยนิ่งๆทั้งที่สายตายังจดจ้องบางอย่าง "วิ่ง???" "1....2.....3....วิ่ง!!!!!" “ห๊ะ!!! กรี๊ดดดดดด” ซาเนียร์กรีดร้องก่อนถูกอาณาเขตคว้าแขนแล้วลากเธอให้วิ่ง เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงปืนดังขึ้นจากด้านหลัง ปัง! ปัง! ปัง! “กรี๊ดดดด” “วิ่งเร็ว!!!” อาณาเขตกับซาเนียร์วิ่งไปตามซอกตึกในตอนค่ำ วิ่งไปได้ไม่นานก็มีคนมาดักด้านหน้า อาณาเขตพุ่งเข้าปล่อยหมัดกันคนเหล่านั้น ซาเนียร์ที่ยืนมองด้วยความตกใจก็เบิกตากว้าง เมื่อเห็นอาณาเขตล้มลงเมื่อพลาดท่าให้กับคนเหล่านั้น “เขต!!!!” เพล้ง!! เพล้ง!! ซาเนียร์คว้ากระถางต้นไม้ตรงนั้นโยนใส่คนที่กำลังจะทำร้ายอาณาเขตจนพวกมันล้มลง “เขต เป็นไรมั้ย” “ไม่เป็นไร ไปเถอะ!” เขาจูงมือเธอวิ่งอีกครั้ง ก่อนคว้าปืนขึ้น ตอนนี้ศัตรูของเขากำลังไล่ล่ามาติดๆ อาณาเขตวิ่งไปก่อนหยิบมือถือส่งให้ซาเนียร์เพื่อคุยกับลูกต้องของเขาแทนเขาที่กำลังจูงมือเธอวิ่งพร้อมถือปืนไปด้วย