8
1583 คำ
พอกินเสร็จก็รีบไล่ดาวออกมาเลย คิดแล้วมันน่าน้อยใจนัก นี่ถ้าไม่คิดว่าจะเอาสมบัติละก็ ดาวไม่เอาใจให้เหนื่อยหรอกค่ะ เพราะปกติเป็นหน้าที่ยัยดาที่ประจบคุณพ่อคุณแม่ ส่วนดาวน่ะลูกนอกไส้ ท่านสองคนไม่เคยเห็นหัวอยู่แล้ว”
“เอาน่า คุณก็เอาใจท่านหน่อย พอท่านหาดาราไม่เจอจริงๆ ทรัพย์สมบัติทั้งหมดต้องตกเป็นของคุณแน่นอน อดทนอีกนิดสิครับ นี่ก็อดทนมานานเป็นเดือนๆ แล้ว รับรองว่าผลตอบแทนคุ้มค่า คุณเชื่อผมสิ”
“ดาวเชื่อคุณไงคะ เลยต้องอดทนอยู่แบบนี้ ทั้งๆ ที่บางทีดาวอยากจะใส่ยาพิษฆ่าตาแก่นั่นให้ตายหมดทั้งสองคนเลย”
“คุณพูดจริงเหรอ” สมภพเลิกคิ้วมองหน้าภรรยา ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าอ่อนหวานนั้นซ่อนพิษร้ายเอาไว้อย่างไม่คาดคิด แต่สมภพกลับชอบ บุคลิกเช่นนี้นี่เองทำให้เขาอาศัยมือภรรยาทำอะไรได้หลายๆ อย่างโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว
“ไม่หรอกค่ะ ดาวก็พูดไปอย่างนั้นเอง ยังไงท่านก็มีบุญคุณกับดาวบ้างแหละ ที่เก็บดาวมาเลี้ยง ไม่อย่างนั้นดาวเองก็ไม่รู้ว่าป่านนี้จะไปอยู่ที่ไหน อาจไม่ได้สุขสบายอย่างทุกวันนี้ แต่ดาวน้อยใจที่คุณพ่อกับคุณแม่รักยัยดามากกว่า มองไม่เห็นหัวดาว” ดวงดาวพูดด้วยความริษยาน้องสาวนอกไส้จับใจ
“ต่อไปท่านต้องเห็นหัวคุณอยู่แล้วน่า คุณเอาใจท่านอีกนิด ขี้คร้านจะเรียกหาแต่คุณ ไม่มีดารา ท่านต้องเห็นความสำคัญของคุณอยู่แล้ว เชื่อผมเถอะ ผมว่าเรามาผลิตลูกกันดีกว่า ลูกเราจะได้เกิดทัน มาใช้เงินทองของเราสองคนยังไงล่ะ”
“บ้าจริงคุณสมภพนี่... คิกๆ” ดวงดาวดีดดิ้นพอเป็นพิธี ก่อนจะตกอยู่ในอ้อมแขนสามีที่กอดรัดอย่างหิวกระหาย มือหนาเลื่อนไปเคล้นคลึงถอดดึงอาภรณ์ของภรรยาออกจากกาย ริมฝีปากตะโบมจูบลูบไล้ไปทั่วผิวกายผุดผ่อง ก่อนจะบดจูบริมฝีปากสวยอย่างเร่าร้อน
เสียงเอะอะโวยวายทำให้ทั้งสองชะงักมองหน้ากัน ก่อนจะออกมาดูด้านนอกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็ทำให้สองสามีภรรยาเผลอสบตากัน คราแรกแค่ตกใจ แต่กลับเปลี่ยนเป็นสมใจในทันที
“เกิดอะไรขึ้นจ๊ะจันทรา” ดวงดาวแกล้งถามด้วยน้ำเสียงตกอกตกใจ ทั้งๆ ที่เห็นอยู่แล้ว เพื่อให้สมจริงสมจังจึงรีบวิ่งมาดูอาการของบิดามารดาที่กลิ้งตกลงมาจากบันไดทั้งสองคน
“คุณท่านเป็นลม ล้มหัวฟาดค่ะ คุณผู้หญิงเห็นเข้าตกใจ เลยเป็นลมตามไปด้วย”
“รีบเรียกรถพยาบาลเถอะคุณ”
สมภพรีบบอกภรรยา จันทราซึ่งเป็นแม่บ้านเองก็กำลังตกใจ พอได้ยินเช่นนั้นก็รีบวิ่งไปหาแป้นโทรศัพท์ในทันที เพียงไม่นานคนเจ็บก็ถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินเป็นการเร่งด่วน
“คุณหมอคะ อาการของคุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ”
ดวงดาวรีบถามอาการบิดาทันทีที่คุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คุณนวลปลอดภัยแล้วครับ ส่วนคุณพร้อมพงศ์ท่านมีภาวะโรคหลอดเลือดหัวใจตีบน่ะครับ อีกทั้งเป็นลมด้วยสมองได้รับการกระทบกระเทือน ผลจากการเอกซเรย์พบว่าเส้นเลือดตีบมาก แต่เป็นสมองซีกขวาครับ”
“แล้วคุณพ่อจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” ดวงดาวถามอย่างร้อนใจ ไม่ใช่เพราะเป็นห่วง แต่เพราะสาแก่ใจอยู่ลึกๆ
“คนไข้อาจจะขยับไม่ได้นะครับ เกิดภาวะกล้ามเนื้ออ่อนแรง ส่วนสมองต้องรอดูอาการอีกนิดนะครับว่าคนไข้ตอบสนองได้มากแค่ไหน”
“แล้วคุณแม่ล่ะคะ ท่านไม่มีโรคแทรกซ้อนอะไรใช่ไหมคะ” ดวงดาวรีบถามอาการมารดาต่อ
“คุณนวลพ้นขีดอันตรายแล้วครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ตอนที่เป็นลมศีรษะไม่ได้กระแทกกับพื้น แถมยังพามาส่งโรงพยาบาลได้ทัน นอนพักอีกสักหน่อยก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ” คุณหมอเอ่ยขอตัว ก่อนที่ดวงดาวและสามีจะตามไปดูอาการบิดามารดาไปยังห้องพักพิเศษของโรงพยาบาล ดวงดาวแอบเจ็บใจอยู่มากที่ตอนมารดาเป็นลมแล้วจันทราไปช่วยรับเอาไว้ ไม่เช่นนั้นคงจะล้มหัวฟาดขยับไม่ได้ เธอจะได้ทำอะไรๆ ได้ง่ายขึ้นกว่านี้
“คุณดาวกับคุณภพกลับไปพักก่อนก็ได้ค่ะ ทางนี้จันทราจะเฝ้าคุณท่านทั้งสองเอง ถ้ามีอะไรจันทราจะรีบโทรไปแจ้งนะคะ” จันทรารีบอาสาเมื่อบุรุษพยาบาลพาเจ้านายทั้งสองมาพักอยู่ห้องเดียวกัน นางจึงเห็นว่าควรจะให้ดวงดาวและสมภพกลับไปพักผ่อน เพราะทางนี้ไม่มีอะไรน่าห่วง คงต้องรอดูอาการคุณพร้อมพงศ์อีก ส่วนคุณนวลนั้นไม่เป็นอะไรมาก
“เอาอย่างนั้นเหรอจ๊ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะให้คนเอาข้าวของเครื่องใช้ของจันทรามาให้นะ จะได้สะดวก เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะรีบมาเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่แต่เช้า แต่ถ้ามีอะไรเร่งด่วนโทรหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะจ๊ะ” ดวงดาวพูดอย่างมีน้ำใจ ทำให้จันทราไม่เคยระแคะระคายสงสัยนายสาวว่าจะคิดร้ายเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ค่ะคุณดาว ทางนี้อยู่ใกล้หมอไม่เป็นไรหรอกค่ะ” จันทรารีบบอกให้นายสาวคลายใจ ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากห้องไป
“ไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะเข้าทางเราแบบนี้” ดวงดาวมองสบตาสามีอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็ผมบอกแล้วไง ว่าต่อไปทุกอย่างต้องเป็นของคุณ”
“ใครบอกกันคะ เป็นของเราต่างหาก คุณเป็นสามีของดาว เป็นคนที่ดาวรัก ของของดาวก็เหมือนของของคุณนั่นแหละค่ะ”
“ครับคนดี ของของผมก็เหมือนของของคุณเหมือนกันครับ” สมภพพูดเอาใจภรรยา ก่อนจะพากันไปที่ลานจอดรถ เพราะทั้งสองเอารถมาเอง โดยขับตามรถพยาบาลมา
คืนนี้สองสามีภรรยารู้สึกมีความสุขจนอยากจะฉลองจนถึงรุ่งสางเลยก็ว่าได้
“พี่กล้าปล่อยเถอะค่ะ”
สาวน้อยสะเทิ้นอายเมื่อถูกชายหนุ่มกอดรัดเอาไว้ไม่ยอมปล่อย แม้เธอจะพยายามทำใจว่าเขาเป็นสามี แต่มันไม่คุ้นชินเลยสักครั้ง เมื่อต้องถึงเนื้อถึงตัวเช่นนี้ แต่อีกใจก็ไม่อยากขัดขืนเพราะตระหนักว่าเขาคือสามี
“ออกมาทำไม” กล้าเอ่ยถามเสียงนุ่ม เขากอดร่างอุ่นไว้หลวมๆ เธอตัวน้อยนิดแสนบอบบางจึงถูกดึงไปกอดได้เต็มอ้อมแขน แถมยังมีพื้นที่ให้เธอเบียดลงมาได้อย่างไม่อึดอัด
“แก้วกลัวพี่กล้าหนาวก็เลยเอาผ้าห่มมาให้ค่ะ” เธอตอบอย่างเอียงอาย
“เป็นห่วงพี่เหรอ” เขาเอ่ยถามเสียงทุ้มริมซอกหูหอมกรุ่น
“ค่ะ นอนข้างนอกหนาวแย่ เอ่อ...” สาวน้อยอ้ำอึ้งเมื่อจะพูดความตั้งใจของเธอในคราแรกที่ออกมาจากห้องนอน
“เอ่อ... อะไร หรือแก้วไม่สบายอีก ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา” เขาวางมือทาบกับหน้าผากอย่างห่วงใย ความห่วงใยของเขาทำให้หญิงสาวรู้สึกขอบคุณ เธอจึงตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดออกไป
“พี่กล้าไปนอนในห้องไหมคะ ข้างนอกมันหนาว” พูดแล้วต้องกลั้นใจรอฟังคำตอบ สาวน้อยหลับตาปี๋ไม่กล้าสบสายตาของคนที่กอดเธอเอาไว้
“สาวน้อยของพี่” กล้าครางด้วยความรู้สึกอันแสนพิเศษ เขาเชยคางมนให้แหงนขึ้น จุมพิตเปลือกตาทั้งสองอย่างอ่อนโยนทะนุถนอม
หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นสบกับคนตรงหน้า ความรู้สึกของเธออบอุ่นอ่อนหวาน ร่างกายร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“แก้วพร้อมแล้วหรือคนดี พี่จะไม่บังคับหากแก้วไม่เต็มใจ”
กล้าเอ่ยถามเสียงนุ่มหู เขาไม่อยากหักหาญน้ำใจเธอ เพราะเขารักเธอจริงๆ แม้จะแฝงไปด้วยเล่ห์กลโกหกลวงหลอกเธอในบางเรื่องก็ตามที แต่นั่นเพราะเขาไม่อยากเสียเธอไป กล้าบอกตัวเองในใจ เพราะรู้สึกผิดอยู่มากล้น
“แก้วพร้อมจะเป็นของพี่กล้าค่ะ แก้วเป็นภรรยาของพี่นี่คะ พี่กล้าดีกับแก้วมาก ไม่เคยหักหาญน้ำใจหรือทำให้แก้วกลัว ในฐานะภรรยา แก้วก็ควรจะตอบแทนน้ำใจอันดีงามของพี่”
“แก้ว” กล้ารู้สึกผิดครามครัน แต่ไฟรักไฟปรารถนาที่ร้อนรุ่มในกายทำให้เขาสุดที่จะทานทน เขาไม่อยากเสียเธอไป แม้จะรู้ว่าเห็นแก่ตัว เขายินดีรับผิดชอบและดูแลเธอไปตลอดชีวิต
“คนดี พี่จะถนอมแก้วไม่ให้ชอกช้ำ” กล้ากระซิบบอกเสียงอ่อนหวาน เขาตวัดอุ้มร่างคนในอ้อมแขนขึ้นแล้วพาไปยังห้องนอนของตัวเองที่ปล่อยให้เธอจับจองเสียหลายเดือน
กล้าค่อยๆ วางร่างสาวน้อยบนเตียงนอนนุ่มหอมกรุ่น กลิ่นกายของเธอประทับอยู่บนที่นอนจนเขาเผลอสูดดมหลายครั้ง ร่างบางหอมละมุนละไมกลิ่นกายสาวสดชื่น ชวนให้หลงใหล ผมนิ่มสีดำสนิทพลิ้วไหวประดุจดั่งเส้นไหมงดงามน่าสัมผัส
- ผู้เขียน
