สนมใบ้ ไร้ศักดิ์

จงชัง

"ท่านแม่ ต้องเรียกเสี่ยวเจิ้งว่าคุณหนูได้แล้วท่านอ๋องหายจากอาการบาดเจ็บ ท่านอ๋องจะจัดงานเปิดตัวบุตรีบุญธรรม"

ป้าจงอ้าปากค้าง

"เป็นวาสนาของเจ้าแล้วสวรรค์คงเห็นใจเจ้าลำบากมาไม่น้อยดีแล้วต่อไปข้ากับหลินลี่จึงวางใจ"

จงหลินพยักหน้ากุมมือเสี่ยวเจิ้งที่ส่ายหน้าไปมา ส่งภาษามือให้เข้าใจว่าหากทั้งจงหลินและป้าจงไม่อยู่ที่นี่ด้วยกัน เสี่ยงเจิ้งก็ไม่อยู่

จงหลิน จับให้เสี่ยวเจิ้งนั่งลงแปรงผมให้ช้าๆ

“ดูนี่ ดูใบหน้างดงามของเจ้าก่อนเเสี่ยวเจิ้ง ทุกอย่างเป็นเพราะสวรรค์กำหนดไว้แล้ว ว่าเจ้าจะต้องเป็นบุตรีบุญธรรมของท่านอ๋อง”

“พวกเจ้าก็อยู่ด้วยกันเสียที่นี่ คอยดูแลเสี่ยวเจิ้ง นางอาภัพพูดไม่ได้บางทีพวกเจ้าอาจเข้าใจที่นางพูดแล้วส่งต่อมายังข้า”

องครักษ์ข้างกายหยวนกังเข็นรถเข็นที่ชิงกวานอ๋องนั่งบนนั้นเข้ามาในห้อง เสี่ยวเจิ้ง จงหลินและป้าจงต่างย่อกายลงตรงหน้าอย่างอ่อนช้อย

“เสี่ยวเจิ้ง ข้าไม่ส่งสาวใช้ให้เจ้าเพราะกลัวว่าเจ้าจะอึดอัด ให้แม่นางจงแม่ลูกคอยดูแลเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าก็คงต้องการเช่นนี้ พรุ่งนี้ให้ช่างตัดอาภรณ์ชุดใหม่ให้พวกเจ้าเข้ามาวัดตัวในจวนอ๋อง และให้ร้านเครื่องประดับนำเครื่องประดับมาเยอะหน่อยให้พวกเจ้าเลือก”

“ขอบคุณท่านอ๋อง”

จงหลินเอ่ยปากแทนคนทั้งหมด ที่ย่อกายลงพร้อมกันอีกครั้ง

“เฮ้อ สมบัติมากมายของข้าเวลาใกล้จะตายไปก็กลับติดตัวไปไม่ได้ แม้มีสมบัติมากมายจะจ้างคนคุ้มกันก็ไม่มีใครมาทันเวลา มีเพียงเจ้าเสี่ยวเจิ้งที่มือเปล่าช่วยข้าไว้ยามยาก หากจะพูดไป ข้ากับเจ้าคงมีวาสนาเกื้อกูลกันมาก่อน”

เสี่ยวเจิ้งยิ้มส่งสัญญาณมือแสดงความขอบคุณ

“หยวนกังรับคำสั่ง ต่อไปคุณหนูให้เรียกคุณหนูเจิ้งเหม่ยอิง และเชื่อฟังคำสั่งคุณหนูเหมือนดังคำสั่งของข้า”

"น้อมรับคำสั่งท่านอ๋อง”

หยวนกังประสานมือ หันไปสบตากับเสี่ยวเจิ้งยิ้มๆ

“อีกไม่มีกี่วันเมื่อข้าหายดีจึงจัดงานรับขวัญเจ้าดีไหม เพื่อประกาศออกไปทั่วเขตวังหลวงว่าชิงกวานอ๋องรับบุตรีบุญธรรม ที่งดงามเพียบพร้อม”

เสี่ยวเจิ้งโบกมือห้ามว่าไม่ควรจัดงาน

"ไม่ได้ ข้าชิงกวานอ๋องไร้ภรรยาและลูกได้เจ้าคอยเกื้อกูล เจ้าช่วยชีวิตข้าข้ามอบทุกอย่างให้เจ้าจึงสมควรแล้วต่อไปอย่าถือเป็นบุญคุณเพราะนี่คือข้าที่ต้องตอบแทนเจ้าที่ช่วยชีวิตข้า"

จงหลินดึงเสี่ยงเจิ้งให้ย่อกายลงพร้อมกัน

อู่อินเฉิงก้าวขายาวๆ ป้อคุนก้าวตามแทบไม่ทัน

"ฝ่าบาท ช้าหน่อยพ่ะย่ะค่ะ"

"ส่งคนตามสืบที่มาที่ไปของเสี่ยวเจิ้งคนนั้นให้เร็วที่สุด ก่อนที่ท่านอาจะยกย่องนางในตำแหน่งใดๆ "

"ฝ่าบาท ท่านอ๋องไม่มีภรรยาและลูกรับนางเป็นลูกบุญธรรมก็เหมาะสมยิ่งแล้ว"

"ท่านอาเป็นน้องคนเล็กของเสด็จพ่อ ยังหนุ่มแน่นอีกทั้งยังไม่มีภรรยาเป็นคนอ่อนโยนมีไมตรี แล้วยังรูปงามเป็นหนึ่งเจ้าคิดว่าหญิงยากไร้ที่เข้ามาเพื่อต้องการแค่เพียงที่พักพิงหรือไร"

"แต่หากท่านอ๋องจะยกทรัพย์สมบัติให้นางก็ไม่แปลก เพราะนางช่วยชีวิตท่านอ๋องหรือหากท่านอ๋องจะยกย่องนางเป็นภรรยานั่นก็ยิ่งไม่แปลก เพราะท่านอ๋องเองยังหนุ่มแน่นเพิ่งจะสามสิบต้นๆ ฝ่าบาท จะทรงห้ามปรามท่านอ๋องได้หรือไร"

อู่อินเฉิงหยุดเดินหันมามองป้อคุน

"ข้าจะทำทุกวิถีทางไม่ให้ใครหลอกลวงท่านอา ข้าเชื่อว่าหญิงนางนี้ไม่ได้เข้ามาด้วยความบริสุทธิ์ใจ"

ป้อคุนถอนหายใจประสานมือจากไป

อู่อินเฉิงก้าวเดินเข้าไปในตำหนักชิงหนิงกง หมิงเยว่นั่งเย็บหอมสีชมพูสีที่อู่อินเฉิงโปรดปราน

“หมิงเยว่ของข้า ช่างขยันเสียจริง ถุงหอมของข้าไม่เคยจะซ้ำกันในแต่ละวัน”

“หมิงเยว่เพียงได้ทำสิ่งเล็กน้อยให้กับฝ่าบาท”

คว้ามือบางซีดขาวมาจุมพิตเบาๆ

“เจ้าได้ข่าวท่านอาหรือไม่”เอ่ยปากถาม

“เพคะ”

“เจ้ามีความเห็นเช่นไร”

“ท่านอ๋องแม้จะเป็นคนที่จิตใจดีหัวอ่อนทว่า เวลามุ่งมั่นสิ่งใดไม่อาจเปลียนใจได้ง่ายๆ บางทีเรื่องนี้ฝ่าบาทควรจะปล่อยตามใจท่านอ๋อง”

“ครั้งนี้ท่านอาถูกลอบสังหาร ข้ายังไม่อาจแน่ใจได้ว่าเป็นฝีมือของผู้ใดกันแน่ ที่คิดถึงกับเอาชีวิตท่านอา แต่ชิงกวานอ๋องเป็นคนสำคัญสำหรับข้า อีกทั้งมีความสำคัญต่อราชสำนักยิ่งกว่าใคร สามารถบัญชาการรบและจัดเก็บภาษีได้เคร่งครัดยุติธรรมข้าจึงเพียงแค่อยากจะกันท่านอาออกจากคนชั่ว หญิงนางนั้นบางทีอาจมีคนบงการ”

“ หากฝ่าบาทจะกันท่านอ๋อง ฝ่าบาทอาจจะต้องใช้ไม้แข็ง เพราะท่านอ๋องได้ตัดสินใจไปแล้ว แค่เพียงคำพูดโน้มน้าวคงไม่อาจกระทำ มิสู้ทำให้นางหายไปเสีย ก่อนที่ท่านอ๋องจะถลำตัวมากไปกว่านั้น”

“จริงด้วยทำไมข้าคิดถึงข้อนี้ไม่ได้นางมาดีมาร้ายไม่มีใครรู้แต่เพียงแค่ชั่วข้ามคืนท่านอาถึงกลับจะยกย่องนางเป็น บุตรบุญธรรมปล่อยไว้คงไม่ดีแน่”