Chapter 04/1 สนิทสนม
1042 คำ
“โปรเจคทำโมเดล” สิคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วตอบคำถาม โดยที่มือของเขายังคงไม่หยุดที่จะรัวคีย์บอร์ดอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ส่งงานปลายเทอมน่ะ”
“งานเยอะนะเนี่ย” อิทเอ่ยแซวเบาๆ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ข้างหลังอีกฝ่ายพลางจ้องมองไปที่จอคอมพิวเตอร์
“อืม” สิพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่ได้หันกลับมามองคนที่กำลังมายืนซ้อนอยู่ที่ด้านหลังแต่อย่างใด เพราะในตอนนี้เขากำลังตั้งอกตั้งใจทำงาน
“พรุ่งนี้หยุด วันนี้ว่าจะโต้รุ่งสักหน่อย” สิพูดพลางยกมือขึ้นมาปิดปากหาวด้วยความง่วง
“…” อิทมองท่าทางง่วงเหงาหาวนอนของอีกฝ่ายพลางขมวดคิ้วมุ่น
“ไหวเหรอ?” อิทเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ เมื่อดูท่าทางของสิแล้วดูท่าไม่น่าจะไหวถ้าต้องทำงานโต้รุ่งอย่างที่บอก ดูสิหาวยกใหญ่แล้ว
“อืม” สิพยักหน้ายืนยันว่าเขายังไหว แค่นี้ชิลล์ๆ
“แล้วทานข้าวรึยัง?”
“ยังไม่หิว...นายล่ะ” สิตอบก่อนจะถามอีกฝ่ายกลับ
“ทานมาแล้วนิดหน่อย”
“...”
“แต่โดนพวกเพื่อนๆ แย่งกิน” อิทอดไม่ได้ที่จะบ่นต่อเมื่อนึกไปถึงวีรกรรมของบรรดาผองเพื่อนตัวแสบของเขาที่เอาแต่แย่งเขากินข้าวในจาน รู้งี้ไม่ซื้อมากินก็ดี คิดแล้วเซ็ง
“ไม่อิ่มเท่าไหร่...”
“เหรอ...” สิลากเสียงยาวตอบรับช้าๆ “แต่วันนี้นายกลับดึกนะ” ชายหนุ่มพูดพลางมองไปที่นาฬิกาบนฝาผนัง
“เกือบจะ 4 ทุ่มแล้ว...”
“อืม” อิทพยักหน้ารับ
“เราทำงานกลุ่ม...โปรเจคใหญ่ส่งท้ายเทอมน่ะ”
“ปีสูงแล้วก็งานเยอะจริงๆ เฮ้อ!เบื่อชะมัด” สิรภพบ่นเบาๆ
“...”
“ไม่เอาของไปเก็บเหรอ?” สิเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนแบกกระเป๋าอยู่อย่างนั้น
อิทมองเหลือบไปที่กระเป๋าของเขาแล้วนึกขึ้นได้ว่าตนเองยังไม่ได้เข้าห้อง ชายหนุ่มรีบหันหลังเดินออกไปจากห้องของอีกฝ่ายในทันที
“…” สิมองเพื่อนร่วมห้องแล้วส่ายหัว
อิท...นายคงเป็นเอามากสินะ สงสัยจะทำงานกลุ่มจนเบลอแน่ๆ
หลังจากสิทำงานของตัวเองต่อไปได้สักพักสียงของอิทก็เอ่ยขึ้นจากด้านหลังของเขาอีกครั้ง
“ขอนั่งดูด้วยได้ไหม?”
“อืม...เอาสิ แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกนะ” สิหันไปมองคนที่มายืนอยู่ข้างหลังของเขาตอนไหนไม่รู้ก่อนจะหันหน้าไปทำงานของเขาต่อ
“ชอบทำงานตอนกลางคืนเหรอ?”
“ก็ไม่เชิงว่าชอบหรอก...แค่พยายามทำให้ดีเท่านั้นแหละ” สิพูดพลางขยับนิ้วบนคีย์บอร์ดแทบไม่หยุด
“อืม”
อิทมองโมเดลที่กำลังจะเป็นรูปเป็นร่างของสิอย่างนึกสนใจ รูมเมทของเขามักจะทำงานได้อย่างคล่องแคล่วแบบนี้เป็นประจำ แม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่ชอบทำหรือทำไม่ถนัด แต่มองจากสายตาของคนนอกอย่างเขาแล้วยิ่งดูก็รู้ว่ารูมเมทคนนี้ของเขาจัดอยู่ในขั้นโปรเลยทีเดียวเชียว
ขนาดไม่ชอบยังตั้งใจทำหามรุ่งหามค่ำขนาดนี้ นี่ถ้าหากว่าชอบนี่จะขนาดไหนเนี่ย
เวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะถึงตี 1 อิทธิพัชร์มองไปที่อีกฝ่ายด้วยท่าทีง่วงงุน ชายหนุ่มหาวออกมาช้าๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ สายตาพลันจ้องมองไปที่นิ้วมือของรูมเมทร่วมห้องที่ตอนนี้กำลังขยับเม้าท์ไม่หยุดก็รู้สึกทึ่งในใจนิดๆ
โครก~ ครากกก~~
จู่ๆ เสียงท้องของสิก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่าตอนนี้ท้องของเจ้าของเสียงนั้นกำลังหิวมากแค่ไหน ทำให้ดวงตาที่จะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ของอิทพลันลืมตาตื่นขึ้น
“นี่สิ...ไปหาอะไรกินกันไหม?”
“อืม...ก็ดี” สิพยักหน้ารับทว่ามือของเขาก็ยังไม่หยุดทำงาน
“ลุก” อิทพูดพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วบิดขี้เกียจช้าๆ
“แปปนึงนะ” สิพูดพลางเร่งมือทำงานไม่หยุด
5 นาทีผ่านไป...
“หิวแล้วอ่ะ” อิทเริ่มประท้วงขึ้นด้วยความหิวพลางลูบท้องป้อยๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ
“นายออกไปก่อนเลยก็ได้” สิเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วเจ้าตัวก็อดไม้ได้ที่จะเผลอหาวออกมาสองสามที
“ไปด้วยกันนะ...” อิทพูดอ้อนๆ ก่อนจะดึงเสื้ออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นตาม
“งั้นขอต่ออีกนิดเดียวนะ!”
“…”
10 นาทีผ่านไป...
“ป่ะ! ไปทานข้าวกัน” อิทเอ่ยเสียงเรียบพลางยืนกอดอกมองอีกฝ่ายที่ทำงานแบบไม่มีทีท่าว่าจะหยุดอยู่ด้านหลัง
ถ้าสิไม่ยอมหยุดทำงานอีกล่ะก็...เราคงต้องทำอะไรสักอย่างซะแล้วล่ะ
“แปปนะ” สิรภพขอประวิงเวลาและพิมพ์งานของเขาต่อโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพักนิ้วบนแป้นคีย์บอร์ดเลยสักนิด
ทันใดนั้นเองร่างสูงพลันลงมือสอดเข้าที่ใต้จักกะแร้ของอีกฝ่ายทันที เขายกตัวสิขึ้นเหมือนกำลังยกเด็กขึ้นจากเตียง
“เฮ้ย!!!! ทำอะไรของนาย” สิเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเขาโดนอีกฝ่ายยกจนตัวลอยจากที่นั่ง
“เราหิวแล้วอ่ะ...ไปกันนะ” คนตัวสูงส่งสายตาอ้อนวอนให้รูมเมทตัวดีรีบลุกขึ้นมาเร็วๆ
“เออ เออ ลุกแล้ว ลุกก็ลุก” สิเอ่ยออกมาอย่างยอมแพ้ ชายหนุ่มสะบัดตัวเบาๆ เพื่อให้หลุดจากการเกาะกุม
“ปล่อย...”
“อืม” เมื่อแผนการสำเร็จลุล่วง อิทจึงปล่อยมืออย่างว่าง่าย
“กินอะไรดี?”
“อะไรก็ได้...” สิตอบอย่างเคืองๆ “ข้าวขาหมูก็ได้”
“ได้ นายรู้จักเจ้าอร่อยที่ไหนบ้าง...” อิทเอ่ยถามแล้วเดินเคียงกับสิออกไปด้วยกัน
แสงไฟจากเสาไฟฟ้าต้นเล็กข้างสวนสาธารณะส่องแสงเจิดจ้า ทั้งที่ตอนนี้เวลาตี 2 แล้ว แต่สถานที่แห่งนี้กลับยังมีผู้คนเดินประปราย หลังจากที่ทั้งสองได้ทานข้าวขาหมูจนหนำใจแล้ว พวกเขาก็ยังไม่อยากจะกลับไปที่ห้องในทันที อิทอาสาขับรถพาอีกฝ่ายมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
- ผู้เขียน
