Chapter 04: สนิทสนม

1078 คำ

“นั่นสิ” ตินภพพยักหน้าเห็นด้วยกับยูกิ เพราะพักหลังตั้งแต่เพื่อนของตนอกหักก็แปลกๆ ไปจริงๆ อย่างที่ยูกิว่า “อิททำไมนายไม่ออกไปเที่ยวกับพวกฉันบ้างวะ แกไม่ไปแล้วพวกเรารู้สึกเหงาๆ แปลกๆ ว่ะ” “เหงา?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถามก่อนจะปลายตามองทั้งสองอย่างรู้ทัน “ไม่มีเจ้ามือเลี้ยงล่ะสิไม่ว่า” “ฮ่าๆ เสือกรู้ทันอีก นั่นก็อีกเหตุผลหนึ่ง” “พวกแกนี่งกชิบ” อิทส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “เขาเรียกว่าประหยัดย่ะ” ยูกิเถียงพลางแสร้งทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยอย่างไม่จริงจังนัก “อีกอย่างพวกเราก็แชร์อยู่นะยะ” “อ่า...แอปเปิ้ลนี่อร่อยจังเลยแฮะ” อิทรีบแสร้งเปลี่ยนเรื่อง “อิท! นายอย่ามาตีเนียนนะ” ยูกิรีบเหวขึ้นมา หญิงสาวทำท่าทางจะแย่งแอปเปิ้ลออกมาจากมือของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ “ไหนๆ ใครกันยะที่พาแกไปเลี้ยงเหล้าวันนั้น ชิชะ” “ทั้งสามคนนั่นแหละ” ยูริที่เงียบอยู่นานพูดเสริมขึ้น “นี่ๆ ลดเสียงคุยลงบ้างก็ได้นะ” ยูริพูดพลางชี้ให้ทั้งสามมองไปที่บริเวณโดยรอบโรงอาหาร เมื่อเห็นว่าทุกสายตาต่างมองมาที่พวกเขาหมด คนทั้งสามก็ถึงกับสะดุ้งเบาเสียงลงทันที “ยูริ อิทว่าเรางกอ่ะ” ยูกิทำน้ำเสียงอ้อนพี่สาวของเธอ ทั้งๆ ที่คราวก่อนเราเพิ่วจะเลี้ยงเหล้าอิทไปเองแท้ๆ ยูกิแสร้งร้องไห้กลบเกลื่อน “…” ส่วนอิทเองก็มองอีกฝ่ายด้วยความเอือมระอา เล่นไม่เลิกนะยัยยูกิจอมเยอะ “อิท เราถามจริงช่วงนี้นายเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมอยู่ติดแต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหนบ้างวะ” ตินเอ่ยถามด้วยความสงสัย คนถูกถามถึงกับชะงักกับคำถามของเพื่อนชาย แล้วชายหนุ่มก็ตอบออกไปเบาๆ ว่า “เปล่า ไม่มีอะไร” “จริงเหรอ?” ตินหรี่ตาลงน้อยๆ เมื่อได้ยินคำตอบ แล้วเจ้าตัวก็กระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างนึกสนุก “ไม่ใช่เห็นดีเห็นงามกับคำแนะนำของยัยยูกิหรอกนะ…” “คำแนะนำพ่อแกดิ แค่กๆ” อิทถึงกับสำลักน้ำเมื่อสมองนึกถึงภาพในคืนนั้น เขาจูบกับรูมเมทเพราะความเมาแท้ๆ กูว่าจะลืมแล้วแท้ๆ ไอ้ติน ไอ้เชี้ย! “อย่าพูดแบบนั้นสิอิท ตินเขาสู้อุตส่าห์หวังดีเตือนสตินายนะ” ยูกิรีบพูดเสริม หวังดีป้าแกดิ “…” ขอบตาของอิทธิพัชร์เริ่มแดงก่ำเมื่อนึกถึงเรื่องคืนนั้น วันที่เขาเมาไม่ได้สติ เชี้ย! อุตส่าห์ไม่อยากจะนึกแล้วนะ อ๊ากกกก! “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ” ยูกิพูดปลอบอย่างนึกสนุกอีกครั้ง ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่เล่นด้วย “เล่นพอยัง?” “ชิ! พวกไม่มีอารมณ์ขัน” ยูกิพูดแล้วเชิดหน้าใส่อย่างงอนๆ “มีอะไรให้อารมณ์ขันกัน?” อิทมองเพื่อนสาวเขม็ง ในใจคิดว่าทั้งหมดเป็นความผิดพลาดของเขาเองล้วนๆ ใครบอกให้เขาห้าวเอง เฮ้อ! “มีสิ ฮ่าๆ” ยูกิยังไม่วายเลิกแหย่ “เหอะ! มีอะไรน่าขำกันวะ ตลกมากรึไงที่มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น ไอ้เพื่อนเวร” “แต่เมื่อกี้เราพูดจริงนะ” ตินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “เอาแต่อยู่ในห้องหมกมุ่นเกินไปรึเปล่าวะแก” ยูริพูดเสริม “ไม่อ่ะ ก็อยู่ได้สบายๆ” อิทพูดพลางยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “เหรอ?” ยูกิพูดแล้วคลี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย “อิอิอิอิ” ยูริก็ร่วมวงด้วย สาวเจ้ายักคิ้วให้อิทแบบกวนๆ “อะไรเล่า” อิทถึงกับขนลุกในทันทีกับท่าทางของผองเพื่อนทั้งสามหน่อ เขารู้สึกถึงลางไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มแอบหรี่ตามองเพื่อนทั้งสามคนอย่างไม่ไว้วางใจ “จะว่าไปรูมเมทของอิทนี่...น่ากินดีนะ” ยูกิเป็นฝ่ายพูดเปิดประเด็นขึ้นมาก่อนเพื่อน เมื่อเห็นท่าทีของเพื่อนหนุ่มรู้สึกหวาดระแวงพวกเธอ “ใช่ๆ รูมเมทของอิทนี่...ท่าทางดูเป็นผู้ชายที่ดูสุภาพและอ่อนโยนมั๊กๆ มากๆ” ยูริชงต่อ “งานดีมั๊กๆ ตั๊ลล๊ากผุดๆ” ยูกิพูดพลางแสดงท่าทางโอเวอร์แอคติ้งสุดฤทธิ์ “เนอะ!” ยูริหันไปมองน้องสาวก่อนที่จะหันมาส่งสายตาปิ๊งๆ ให้กับอิท “เฮ้อ! แต่ละคน” ร่างสูงถึงกับยกมือขึ้นมาตบหน้าผากตัวเองปลงๆ “เยอะจริงๆ เลยนะพวกเธอ” “นี่ๆ พาพวกเราไปเจอได้ไหมอ่ะอิท” ยูกิสะกิดอีกฝ่ายยิกๆ “นะๆ อิทสุดหล่อ” ตลกและ ฉันไม่ได้บ้ายอขนาดนั้นนะยัยยูกิ “ไม่!” ชายหนุ่มปฏิเสธน้ำเสียงหนักแน่น เรื่องไรเขาจะพาบรรดาเพื่อนๆ ตัวแสบของตนไปเจอกับรูมเมทที่ห้อง แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว “งะ!” ยูกิทำแก้มป่องอย่างงอนๆ พลางพูดตัดพ้อ “งกอ่ะ” พอพูดจบหญิงสาวก็สะบัดหน้าเดินหนีไป “นั่นสิ อิทขี้งกอ่ะ” ยูริก็ไม่ยอมน้อยหน้าทำตามน้องสาวเดินสะบัดหน้าหนีไปอย่างงอนๆ เช่นเดียวกัน “...” อิทจ้องมองสองสาวอย่างหมดคำพูด นอกจากถอนหายใจแล้วเขาทำได้แค่ปลง ยัยพวกนี้นี่...จอมยุ่งจริงๆ เลย “แต่ก็น่าสนใจดีนะอิท ฉันชักอยากจะเจอรูมเมทของนายแล้วสิ” ตินคลี่ยิ้มอย่างนึกสนุกด้วยอีกคน คราวนี้อิทถึงกับพูดอะไรไม่ออกจริงๆ เอาแล้วไหมล่ะ ยกโขยงกันไปให้หมดเลยไหม? (ตูปะชด!) “อยากจะทำอะไรก็ตามใจเถอะ” อิทรีบตัดบทสนทนาไปอย่างรวดเร็ว “หึๆ” ตินหัวเราะกับท่าทางที่ดูมีเลศนัยของเพื่อนชาย “ฉันล่ะเกลียดเสียงหัวเราะแบบนี้ของแกชะมัด” อิทบ่นอุบพลางทำท่าทางเตรียมจะลุกขึ้นแล้วเก็บจานข้าวของตัวเอง “แล้วไงวะ...ใครสน” ตินยักคิ้วข้างหนึ่งให้อีกฝ่ายอย่างกวนๆ “...” เจริญเพื่อนกู ณ ห้องพัก แกรก....แอด... เสียงประตูหน้าห้องที่ถูกเปิดดังขึ้นทำให้สิที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องถึงกับอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไปมองที่มาของเสียง ร่างสูงของอิทเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเหนื่อยหน่ายแล้วปิดประตูเบาๆ อย่างรู้สึกผิด “กลับมาแล้วเหรอ?” อิทกวาดสายตามองอีกฝ่ายแล้วเอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “อืม” สิรภพพยักหน้าเบาๆ พลางมองสีหน้าของรูมเมทร่วมห้องอย่างนึกแปลกใจ “ทำอะไรอยู่เหรอ?” อิทพูดพลางชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องของสิพลางเพ่งมองไปที่จอคอมพิวเตอร์จอใหญ่อย่างนึกแปลกใจ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more