ตอนที่ 7 หลั่งน้ำตา
1566 คำ
รอยยิ้มนั้นทำเอาหัวใจอรัญกรณ์กระตุกวูบ เหมือนบางอย่างกำลังตีตื้นขึ้นมา เขาอยากให้ทุกอย่าง มันจบลง ถ้าหากต่างคนต่างไม่มีความแค้นต่อกันคงดี เพราะเขาอยากเริ่มต้นกับใครสักคน อย่างเช่นเธอคนนี้
อาหารถูกนำมาเสริฟ์ อินทุอรมองแล้วอมยิ้มสีหน้าแช่มชื่น คนเป็นพี่เลยพลอยยินดีที่เห็นน้อง หน้าตามีความสุข เจ้าของบ้านตักอาหารเข้าปาก รสชาติอร่อยมากราวกับร้านอาหาร เลยเหลือบมองพี่ชาย
“ใช่ฝีมือพี่อรัญเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเสียงหวาน
“ฝีมือพี่สิอิน จะฝีมือใคร”
คนทำตวัดค้อนเล็กน้อย ก่อนยิ้มกว้าง ไม่ว่าใครทำ หากคนทานอร่อย เธอย่อมมีความสุข พอเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่พี่ชายพามาด้วย เลยแน่ใจว่า ดูท่าแล้วคงเป็นฝีมือเธอคนนี้เสียมากกว่า
“ฝีมือคนที่พี่พามาด้วยใช่ไหมคะ”
อรัญกรณ์อมยิ้ม “คิดว่างั้นเหรอ ไหนบอกแกงส้มฝีมือพี่อร่อยที่สุดไงล่ะ”
“อร่อยค่ะ แต่นี่อร่อยกว่า” อินทุอรตักเข้าปากอีกคำ “แบบนี้ต่อไปคงเรียกร้องกินแต่แกงส้ม ฝีมือพีชแล้วสิคะ”
“ถ้าคุณอินอยากทาน บอกได้เลยค่ะ พีชจะมาทำให้บ่อย ๆ พีชทำอาหารอย่างอื่นเป็นนะคะ อย่างทานอะไร โทรมาบอกคุณอรัญได้เลย” เธอรีบอาสา เพราะอยากทำอะไรเพื่อผู้หญิงคนนี้บ้าง ต่อให้มันไม่มากมาย ก็อยากตอบแทน
“จริงเหรอคะ”
“จริงค่ะ”
“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะคุณพีช”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณอิน พีชยินดี”
อรัญกรณ์มองทั้งสองแววตาหม่น เพราะสิ่งที่ตนเองได้กระทำไป หลังจากพบกับพลากร หมอนั่นไร้สามัญสำนึก ทำท่าทางหยิ่งยะโส ราวกับเขาไม่มีตัวตน แถมยังออกปากท้าทาย ให้เขาหาหนทางเอาผิดกับมัน แค่คิดก็แทบอยากฆ่าให้ตายคามือ สุดท้ายผลกรรมเลยตกมาอยู่ที่ผู้หญิงอย่างพิชญาภา เพราะตอนนั้นเขาไม่รู้ควรทำเช่นไร นอกจากเอาคืนคนที่ทำกับน้องสาวให้สาสม
“ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้างอิน ยังเจ็บตรงไหนไหม” คนเป็นพี่เอ่ยถาม น้ำเสียงบ่งบอกถึงความห่วงใย
“ปวดตรงสะโพกนิดหน่อยค่ะพี่อรัญ”
“ไว้พี่จะหาพยาบาลที่ดูแลเรื่องกายภาพบำบัดเก่ง ๆ มาให้นะ”
เธอยิ้มบาง ๆ “พี่อรัญอย่าห่วงน้องเลยค่ะ น้องยังสู้ไหว ไม่ต้องจ้างพยาบาลมาหรอกนะคะ พยาบาลที่ดูแลน้องอยู่ตอนนี้ก็เก่งมากแล้ว”
“เพื่ออิน ไม่ว่าพี่ต้องเสียอะไรไปพี่ก็ยอม พี่สัญญาแล้ว ว่าจะทำให้อินกลับมาเดินได้อีกครั้ง!” แววตาคนพูดแน่วแน่ คนเป็นน้องระบายลมหายใจ แล้วเอื้อมมือมาแตะตรงหลังมือพี่ชาย
“อย่ากดดันตัวเองเลยค่ะพี่อรัญ ที่อินเป็นแบบนี้ เพราะอินทำตัวเองทั้งนั้น พี่อย่าโทษใครเลยนะคะ”
กราบถูกขบเป็นสันนูน พยายามข่มอารมณ์ตนเอง พิชญาภานั่งเงียบก้มหน้าตักอาหาร รู้สึกอึดอัด จนแทบอยากหนีไปจากตรงหนี หรือไม่ก็คุกเข่าลงตรงหน้าอินทุอรเลยก็ได้ ยิ่งเห็นยิ่งทรมาน ทำไมผู้หญิงคนนี้ ต้องโชคร้ายด้วย อรัญกรณ์นิ่งเงียบ ไม่คิดเอ่ยออกมา เพื่อให้พิชญาภาต้องทุกข์ใจ เข้าใจอีกฝ่ายดี เธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย
“พี่เข้าใจแล้วอิน ไม่ต้องห่วงพี่หรอกนะ” บอกน้องสาวแล้วยิ้มกว้าง เพื่อให้สบายใจ
“ขอบคุณนะคะ”
“เราทานข้าวกันเถอะ” เขาบอก ก่อนมองไปยังผู้หญิงอีกคน ที่นั่งเงียบ เลยตัดสินใจตักแกงส้มให้ “ทานเยอะ ๆ นะคุณ เดี๋ยวผอมแย่”
เธอชะงัก ช้อนสายตามอง เม้มริมฝีปาก เพื่อข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ต้องรีบเก็บอาการ อย่าทำให้คุณอินทุอรต้องรู้สึกไม่ดี
จบมื้ออาหาร ทุกคนพากันมายังห้องนั่งเล่น พิชญาภามองสองพี่น้อง พูดคุยหยอกล้อกัน อยากรู้ว่าอาการของอินทุอรหนักหนาแค่ไหน มีโอกาสกลับมาเดินได้อีกครั้งหรือไม่
“ค้างที่นี่หรือเปล่าคะพี่อรัญ” อินทุอรเอ่ยถาม
“ไม่ล่ะ จะกลับเลย”
อินทุอรหันมาทางหญิงสาว “คุณพีชชอบทานผลไม้ไหมคะ ที่นี่มีผลไม้เยอะมากเลยค่ะ”
หญิงสาวชะงัก ดูเหมือนสองคนคงต้องการพูดคุยกัน ไม่เช่นนั้นเจ้าของบ้านคงไม่เอ่ยปากกับเธอเช่นนี้
“ชอบค่ะ เดี๋ยวฉันขอสอยไปทานหน่อยนะคะ ว่าแต่มีใครช่วยบ้างไหม”
“เดี๋ยวอินให้พี่สมัยไปช่วยนะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณอิน”
พิชญาภาก้าวออกมาด้านนอก โดยมีสาวใช้วัยกลางคนอย่างสมัยติดตามมาด้วย เพื่อช่วยเก็บมะม่วง มะปรางค์ ที่กำลังดกเต็มต้น
จังหวะปลอดคน อินทุอรหันมองพี่ชาย สบตาสีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม เพราะพี่ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาแนะนำตัวที่นี่เลย ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุกับเธอในคราวนั้น
“กับคุณพีช พี่จริงจังเหรอคะพี่อรัญ”
คนถูกถามชะงัก “ถามทำไมเหรอ”
“เพราะปกติ อินไม่เคยเห็นพี่พาใครมาที่นี่ นี่เป็นครั้งแรก” ตอนสมัยที่เธอยังเดินได้อยู่ พี่ไม่ค่อยแนะนำแฟนเท่าไหร่ แต่พวกหล่อนมันเสนอตัวเพื่อทำความรู้จักกับเธอ
เขาไม่รู้จะบอกกับน้องยังไงดี การพาพิชญาภามาที่นี่ ก็เพื่อให้รับรู้ความจริง ถึงสิ่งที่พลากรทำ แต่หากน้องรู้ว่าเขากำลังแก้แค้น คงโกรธมากทีเดียว
“พีชเป็นคนดี แต่พี่ไม่แน่ใจหรอกนะ ว่าเราสองคน จะไปด้วยกันตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า” ความจริงมันคงไม่มีวันเป็นจริงได้หรอก ต่อให้รู้สึกดีต่อกันแค่ไหน ถ้ายังมีเรื่องบาดหมาง ก็ยากทำให้ความรักมันไปต่อ อีกอย่าง เขาไม่ได้รู้สึกกับพิชญาภามากขนาดนั้น มันก็แค่เริ่มต้น
สีหน้าคนฟังครุ่นคิดหนัก ถ้าไม่คิดจริงจัง ทำไมพี่ต้องพามาพบกับเธอด้วย
“ถ้าพี่อรัญ ไม่คิดจริงจังก็ไม่น่าพามาเจอน้องเลยนี่คะ ปกติพี่ก็ทำแบบนั้นนี่”
เขาเหลือบมอง “พี่มีเหตุผลของพี่น่ะ”
“เหตุผลอะไรคะ”
“เอาไว้พี่จะบอกทีหลังก็แล้วกันนะ”
อินทุอรย่นจมูกมองพี่ชายด้วยความหมั่นไส้ ทำเป็นมีลับลมคมใน อรัญกรณ์ขยับปากอยากถาม เผื่อผู้ชายสารเลวอย่างพลากรจะติดต่อน้องมาบ้าง แต่กลับต้องเก็บงำเอาไว้ เพราะถ้าหากหมอนั่นไม่ได้ติดต่อน้องมา สุดท้ายแล้วจะกลายเป็นตอกย้ำให้อินต้องเจ็บปวดเพิ่มขึ้นอีก
เสียงฝีเท้าดัง พร้อมคนสวนชายหญิง พากันหอบหิ้วผลไม้ใส่เต็มเข็ง อรัญกรณ์เหลือบมอง เห็นคนตัวเล็กกำลังคัดเลือกผลไม้ ทำราวกับว่ามาเยี่ยมญาติต่างจังหวัด แล้วเอาไปฝาก
“จะขนไปหมดนี่เลยเหรอ” เขาเอ่ยถาม แล้วย่อกายลง หยิบผลไม้มาดู ปีนี้ผลผลิตที่นี่ค่อนข้างดีเลย
“ขนไปได้หรือเปล่าคะ ที่โน้นมีคนงานอยู่ไม่ใช่เหรอคะ เอาไปฝากพวกเขาก็ได้”
เขาหัวเราะในลำคอ ยังมีใจคิดถึงคนอื่น ทั้ง ๆ ที่ถูกจับตัวมาแบบนี้เนี่ยนะ น่าแปลกจริง ๆ
“จะเอาไปฝากก็ได้ แล้วแต่คุณก็แล้วกัน”
ขนผลไม้ใส่รถเรียบร้อยแล้ว อรัญกรณ์เดินมายังรถ พยาบาลเข็นน้องสาวมาส่ง รถเคลื่อนออกจากบ้านสวน เขาพาเธอกลับมายังบ้านพักที่เดิม พิชญาภายอมลงแต่โดยดี คนงานมาขนผลไม้เพื่อแบ่งกัน สองร่างเดินเคียงมาถึงด้านใน เธอรีบขึ้นชั้นบนเพื่อกลับเข้าห้อง โดยมีอีกฝ่ายติดตามมาด้วย
ประตูปิดลง หัวใจคนตัวเล็กสั่นไหว เขาหย่อนกายลงปลายเตียง เหลือบมอง เห็นเธอนิ่งเงียบ
“ไม่คิดหนีเหรอ” เขาถาม ทำลายความเงียบ เธอหันมอง
“ทำไมฉันต้องหนีคะ”
“เพราะผมลักพาตัวคุณมา ผมนึกว่าคุณอยากหนี”
“พรุ่งนี้คุณบอกว่าจะปล่อยฉันนี่คะ”
“มันก็จริง”
ริมฝีปากบางเม้มสนิท อยากถามออกไป แต่ไม่กล้า กลัวไปกวนให้ขุ่นเคือง มือบางกำแน่น เก็บงำบางอย่างซึ่งรบกวนจิตใจอยู่ในตอนนี้
“คืนนี้ผมจะค้างด้วย” อรัญกรณ์โพลงออกมา ทำเอาคนได้ยินหันมามองดวงตาไหววูบ
“ค้างที่นี่เหรอคะ”
“ใช่”
“ทำไมล่ะคะ ฉันนึกว่า...”
เขาหัวเราะในลำคอ “ทำไมเหรอ คิดว่าเรื่องทุกอย่างมันจบแล้วใช่ไหม”
เธอส่ายหน้า “ไม่ใช่นะ ฉันแค่..”
“ไหน ๆ คุณก็จะกลับแล้ว ผมอยากระลึกความสัมพันธ์ของเราสักหน่อย”
“แต่ฉันเสียเปรียบนี่!”
“มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ผมลักพาตัวคุณมา คุณต้องเสียเปรียบผมเป็นเรื่องปกติ”
เขาขยับเข้าใกล้ คนตัวเล็กลุกยืน สีหน้าตื่นตระหนก
“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” เธอเลือกเดินหนี เข้าห้องน้ำในทันที ปล่อยให้คนในห้องอมยิ้ม กับท่าทางเขินอาย
- ผู้เขียน
