ตอนที่ 3 ความสบายใจ (2)
1084 คำ
แสงสีจากตรงนี้รวมไปถึงรถราที่ขับผ่านนั้นมองดูเหมือนว่ามันครึกครื้นเหลือเกิน แต่ถ้าว่าป๊อปกลับรู้สึกเหงาเมื่อได้อยู่กับบรรยากาศเช่นนี้ ถ้าไม่มีอีกคนอยู่ด้วยกัน ไม่มีใครมายืนเหม่อมองวิวยาวค่ำคืนด้วยกันป๊อปอาจคิดอะไรเตลิดไปไกลแล้ว
“เธอมีทุกอย่าง”
“...”
อยู่ๆ คีตะก็พูดประโยคนั้นขึ้นมา ขณะที่เขายังคงมองไปตรงหน้า ก่อนจะพูดประโยคถัดจากนั้นโดยมีป๊อปยืนมองเขาจากทางด้านข้าง มองจากมุมนี้เขาก็ยังดูดีไม่ต่างจากมุมอื่น ทำไมเขาถึงไม่มีแฟนทั้งที่แบบเขาสามารถเลือกแบบไหนก็ได้
ทำไมกันนะ
“มีพ่อมีแม่ มีคนที่รักเธอตั้งมากมาย มีครอบครัวที่ดีและฐานะที่ดี ทำไมถึงต้องมานั่งเสียใจเพราะคนที่มันไม่ได้รักเธอจริง”
ต่างจากเขาที่มีแค่แม่ตั้งแต่ตอนเด็ก เงินทองแต่ละบาทกว่าที่แม่ของเขาจะหามาได้นั้นไม่ง่าย เขาพยายามใช้ความสามารถของตัวเองเพื่อให้ตัวเองได้มาอยู่ในคณะที่ดี มหาวิทยาลัยดีๆ โดยใช้ทุนเรียนจากผู้ใหญ่ที่มอบให้ ไม่เหมือนเธอที่อยากได้อะไรก็แค่ควักเงินจ่าย
เหมือนอย่างตอนนี้ แค่มีเงินก็ซื้อเขาได้
นี่คงเป็นครั้งแรกที่ป๊อปได้ยินเขาพูดอะไรอย่างคนปกติ ที่ว่าไม่ปกติก็คือชอบพูดคำหรือประโยคสั้นๆ จนคนฟังจับใจความไม่ค่อยได้ ก็เพราะแบบนั้นถึงได้ฉายาเจ้าชายน้ำแข็งมา
“นั่นสิ อาจเป็นเพราะป๊อปไม่คิดว่าจะถูกหักหลัง ยิ่งกับคนที่เราคิดมาตลอดว่าเขารักเราล่ะมั้ง ที่เสียใจไม่ใช่เพราะผู้ชายนะแต่เพราะคำว่ามิตรภาพดีๆ ต่างหาก”
“แน่ใจเหรอว่าดี”
“ไม่รู้สิ ทุกทีก็เห็นน้องเขาดีกับป๊อปตลอดนะ”
“คนดีๆ ที่ไหนมันจะไปทำแบบนั้น ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจ”
“ไม่รู้ว่าเขามองเราแบบไหน แต่ที่เสียใจก็เพราะสิ่งที่เราเคยมองว่าดีมันพังยับ”
“แล้วเขาดีกับเธอแบบนั้นไหมหรือแค่คิดไปเองว่าเขาก็ดีด้วย”
ป๊อปนิ่งคิดทบทวนเมื่อถูกคีตะตั้งคำถาม
ตั้งแต่รู้จักนิวมา เธอก็เหมือนจะเป็นผู้ให้มาตลอดเพราะคำว่าพี่รหัส ป๊อปเคยคิดว่าอยากมีน้องสาวสักคน และเด้กคนนี้ก็น่ารักตลอด
“น้องเขาก็น่ารักกับป๊อปตลอดนะ ไอ้ผู้ชายก็ด้วย มันถึงได้ช็อคแบบนี้ไง”
“...” คีตะเงียบฟังก่อนจะหันหน้าไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกัน
มองภายนอกเธออาจจะดูแรงและร้ายเกินต้าน แต่เวลานี้ที่สบตากันเขามองเห็นความใสซื่อในแววตาของผู้หญิงคนนี้มากมาย เธอดูจริงใจกว่าผู้หญิงอีกหลายคนที่เขารู้จัก
“พวกเขาเจอกันร้านเหล้า บอกว่ามันเมาและจำไม่ได้ว่าคนคนนี้คือคนที่ป๊อปคุยอยู่ ถ้ารู้มันจะไม่ทำ พี่ว่ามันเป็นไปได้ไหม เวลาเมาก็ไม่เคยถึงขั้นจำใครไม่ได้ด้วยสิ ไม่เคยทำแบบมันด้วยเลยอยากรู้ว่าเป็นไปได้หรือเปล่า”
“...”
“หรือมันเป็นไปได้ จะได้คิดว่ามันผิดน้อยลง”
“แล้วคบกันแบบไหน”
“ใครเหรอ”
“ไอ้นั่น” ไอ้คนที่มันทำเธอร้องไห้นั่นแหละ
คำว่าไอ้นั่นของเขาทำให้ป๊อปหลุดหัวเราะอีกครั้ง เขาพูดน้อยแต่ต่อยหนักทุกที
“ไม่ได้คบหรอก ก็แค่คนคุย แต่ก็เคยเห็นกันอยู่ไม่รู้ทำไมถึงอ้างได้ว่าไม่รู้จักกัน”
“แล้วจะให้ค่าทำไมหรือไม่มีใครคบ” ก็แค่คนคุย
“...” ป๊อปตวัดสายตาไปมองคีตะ เขาไม่ได้สนใจจะมองมาที่เธอแต่คำพูดนั้นของเขาก็ทำให้ป๊อปคิดได้ ว่าคนที่รักเธอมันก็ไม่ได้มีแค่นั้น
“ไปเถอะ” เขาหยัดตัวขึ้นเต็มความสูง เข้าใจว่าเธอคงจะคิดได้บ้างแล้วกับสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ
“ไปไหน”
“อยากดื่มไม่ใช่หรือไง”
ป๊อปพยักหน้าแล้วเดินตามเขาไป จากตอนแรกที่คิดว่าคีตะเป็นคนลึกลับแล้วตอนนี้ยิ่งดูเข้าใจยากมากกว่าเดิม คำพูดคำจาไม่ได้น่าฟังแต่ก็พอทำให้คิดได้บ้าง ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่จ้างเขามาทำอะไรอย่างนี้
แต่ตอนนี้ก็ถือว่าเขาทำหน้าที่ตัวเองได้ดีพอสมควร แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าทำได้แบบในคลิปที่ทำให้ป๊อปยิ้มได้เวลาดูหนุ่มโฮสต์น่ะ
เขาไม่มีคุณสมบัตินั้นเลย เอาใจก็ไม่เก่งแถมยังพูดไม่ค่อยจะดีกับใจคนฟังเลย
ทั้งคู่มาถึงร้านในเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว โต๊ะที่ว่างก็มีแต่ด้านนอกที่ร้านเพิ่มมาให้ลูกค้า ซึ่งมันก็ลงตัวแล้วเพราะป๊อปอยากมานั่งดื่มเพื่อความสบายใจก็เท่านั้น ถ้าเมาแล้วก็อีกเรื่อง
“เราแลกเบอร์แลกไลน์กันหน่อยไหม” ป๊อปเอ่ยปากถามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน
“...” คีตะไม่พูดอะไรแต่ยื่นมือถือมาให้ป๊อป
น่าแปลกที่เขาไม่คิดจะหวงของส่วนตัวแบบนี้ ต่างจากสิ่งที่เธอคิดไว้อย่างสิ้นเชิง
มือถือของเขาค่อนข้างเก่าแล้ว เป็นรุ่นเดียวกับที่เธอใช้สมัยยังเรียนอยู่มัธยมต้น เห็นแล้วเธออยากซื้อให้เขากลัวว่ามันจะพังก่อนที่เธอจะได้ติดต่อไป
ป๊อปจัดการเพิ่มเบอร์และไลน์ของตัวเองเข้าไป ก่อนจะยิงเบอร์ของเขาเข้ามาในเครื่องของตัวเอง ขณะนั้นเองก็เห็นแจ้งเตือนของใครหลายคนที่แสดงขึ้นมาไม่หยุด
ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย
ก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะเป็นอย่างนั้น เขาเป็นที่สนใจจากใครหลายคน ถึงแม้จะดูเป็นคนเงียบๆ แต่ป๊อปคิดว่าเขาดูจริงใจมากทีเดียว ไม่ว่าจะในฐานะเพื่อนหรือแฟนก็คงจะมีแต่คนอยากเป็นทั้งนั้น
“เรียบร้อยค่ะ”
ป๊อปยื่นมันกลับไปให้เจ้าของก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน มองบรรยากาศรอบๆ ที่กำลังครึกครื้นอยู่ตอนนี้ก็พอทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
- ผู้เขียน
