หลี่เหวินหลางมองคนที่ยิ้มสมใจปะปนโล่งใจด้วยความเอ็นดูปนกลั้นขำ นางคิดจริง ๆ หรือว่าจะรอดไปจากเขาได้ ในเมื่อแต่งให้เขาย่อมต้องเป็นของเขาผู้เดียวอยู่วันยังค่ำ
ในที่สุดมื้ออาหารยามเย็นก็ผ่านพ้นไป ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับเรือนของตน หลี่เหวินหลางไม่คิดทำให้ไป๋ฟางเซียนอึดอัด เขาแยกไปห้องข้าง ๆ กันทันทีที่มาถึง พลางขบคิดกับตนเองว่าจะเกี้ยวพานางอย่างไรดี แม้ว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เขาจะนำตนเองไปใกล้ชิดกับนางบ้าง แต่เขาก็รู้ว่ามันยังไม่ชัดเจนพอ เพียงอยู่ใกล้แต่ไม่เกี้ยวพาจะทำให้นางหลงรักเขาได้อย่างไรกันเล่า ดังนั้นแม่ทัพหนุ่มจำเป็นต้องคิดหาวิธีการ แต่ก็ว่าไปเถิดเกิดมาจนป่านนี้ แม่ทัพของแคว้นเคยเกี้ยวสตรีที่ไหน ดังนั้นไม่ว่าเขาจะคิดเช่นไรก็ไม่อาจหาวิธีได้เสียที ทั้งยังคิดไม่ตกอีกด้วย สุดท้ายจึงหลับไปทั้งอย่างนั้น
วันต่อมาแม่ทัพหนุ่มใช้ความหน้าหนาของตนเองติดตามนางไปที่ร้านเฟยเจิน คอยดูแลเอาอ
