หลี่เหวินหลางเดินกลับเรือนของตนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงเรือนก็ยังนั่งยิ้มแย้มอยู่เช่นนั้นจนตงผิงเกรงว่านายของตนจะเป็นบ้า หลี่
เหวินหลางหาได้สนใจความคิดผู้ใด เขากำลังคิดว่าหากได้อยู่เรือนเดียวกันคงดีไม่น้อย
เอ... หรือว่าเขาควรย้ายไปอยู่กับนางดี? นั่นสิ เขาควรย้ายไปอยู่กับนาง
“ตงผิง เจ้าเก็บข้าวของให้ข้า ข้าจะไปอยู่กับเซียนเซียน” สั่งเสร็จเจ้าตัวก็เดินกลับไปยังเรือนเหมยกุ้ยอีกครั้ง และเมื่อมาถึงเขาก็เข้าไปอยู่ห้องข้าง ๆ กันทันทีโดยไม่คิดบอกไป๋ฟางเซียนเลยแม้แต่น้อย กระทั่งยามโหย่ว[1] ได้เวลามื้ออาหารเย็นของจวน นางจึงได้รู้ว่าบุรุษที่กำลังเข้ามามีอิทธิพลปั่นป่วนหัวใจนางได้ย้ายมาอยู่ข้าง ๆ กันแล้ว
“เจ้าออกมาแล้ว ข้ารอเจ้าอยู่พอดีเลย ไปเถอะ ไปกินข้าวกัน ท่านพ่อท่านแม่คงรอแย่แล้ว” หลี่เหวินหลางเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม พร้อมปรี่เข้าไปหานางโดยเว้นระยะห่างเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เจ้าของกลิ่นกายหอมกรุ่น
