ภายในรถม้าที่กำลังมุ่งหน้าสู่จวนตระกูลหลี่นั้น ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย หรือน้ำเสียงยียวนหยอกเย้านางให้เขินอาย เช่นตอนขามาเลยสักนิด มันเงียบงัน เป็นความเงียบที่ชวนให้อึดอัด ไป๋ฟางเซียนมองคนที่จ้องหน้านางเขม็งอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร หลี่เหวินหลางเป็นเช่นนี้ตั้งแต่ออกจากโรงเตี๊ยมตระกูลหยางแล้ว
คราแรกไป๋ฟางเซียนไม่ได้ใส่ใจนัก คาดเดาไปว่าเขาคงมีเรื่องให้ขบคิด แต่นางต้องสลัดความคิดนั้นของตนทิ้งไป เมื่อกลับไปถึงร้านเฟยเจินในขณะที่นางนั่งทำงาน ก็ไม่วายถูกเขาจ้องหน้านิ่งเช่นเคย จับจ้องทุกการกระทำของนางไม่วางตา กระทั่งตอนนี้ถึงเวลากลับจวนก็ยังจ้องหน้านางไม่เลิก
จ้องแล้วไม่พูดจะไม่ให้นางรู้สึกกดดันได้เช่นไร
“ท่านจ้องหน้าข้ามาหลายชั่วยามแล้วนะ มีอะไรติดน้าข้าหรือ” แล้วก็เป็นนางที่ทนความอึดอัดที่เกิดจากความเงียบนี้ไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายถามออกไป
หลี่เหวินหลางไม่ตอบคำ เขามองนางตาขวางแล้วสะบัดหน้าหนีไปด้
