“…” ฉันกำลังนั่งมองเด็กน้อยคนหนึ่ง ซึ่งพอฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน ฉันก็เห็นเขานั่งอยู่บนที่นอน ด้วยความตกใจฉันจึงลุกขึ้นนั่ง แล้วมองหน้าเด็กน้อยที่ตอนนี้เขาก็กำลังมองฉันเช่นกัน
เราต่างคนต่างเงียบ มองหน้ากันแล้วกะพริบตาปริบ ๆ ใส่กัน
“รักป๊าเสือใช่ไหมฮะ” ผ่านไปประมาณห้านาที หนูน้อยตรงหน้าก็เอ่ยปากพูดกับฉันก่อน ด้วยความที่ชีวิตฉันไม่ค่อยเข้าหาใคร โดยเฉพาะกับเด็ก ฉันจึงทำอะไรไม่ถูก
“ป๊าเสือคือใครจ๊ะ” ฉันถามกลับทันทีเพราะฉันไม่รู้ว่าป๊าเสือคือใคร
“ก็ป๊าเสือเจ้าของห้องนี้ และเป็นป๊าของน้องไงฮะ น้องชื่อน้องทิวนะฮะ รู้จักน้องไหม ถ้ารักป๊าเสือต้องรู้จักน้องนะฮะ” ป๊าเสือฉันไม่รู้จักหรอก แต่พอบอกว่าชื่อน้องทิวฉันก็กระจ่างทันที
“หมายถึงคุณธันใช่ไหมจ๊ะ”
“ใช่ฮะ เรียกป๊าเสือดีกว่านะฮะ เรียกเหมือนน้องไง ป๊าเสือบอกให้น้องเรียกว่าป๊าเสือ ถ้ารักป๊าเสือเหมือนที่น้องรัก น้องอนุญาตให้เรียกแบบน้องก็
