สามเดือนต่อมา…
“คิดอะไรอยู่ที่รัก” ฉันที่นั่งจิบกาแฟพลางปลดปล่อยอารมณ์เหม่ออยู่ได้หันไปตามเสียงเอ่ยทักของเขาที่เป็นคนสำคัญของฉันไปแล้วโดยปริยาย
“แม่โทรมาบอกให้ไปร่วมงานแต่งค่ะ”
งานแต่งที่ว่าจะเริ่มภายในหนึ่งเดือน จู่ ๆ ก็ถูกเลื่อนออกมากระทั่งตอนนี้เป็นเวลาสามเดือน ไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไรกันแน่
แม่ฉันบอกแค่ว่าพี่ชายมีปัญหากับว่าที่เจ้าสาวนิดหน่อย งานจึงถูกเลื่อนออกมา
แล้วก็ไม่รู้ตกลงกันยังไงถึงได้จะจัดงานกันในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า
“คุณไม่อยากไปเหรอที่รัก” เขาเอ่ยถาม
“ก็ไม่รู้สิคะ ฉัน…”
“ไหนว่ารักผม สรุปคุณยังรักพี่ชายของคุณอยู่งั้นเหรอ” เขาพูดแทรกเข้ามา โดยที่ฉันยังพูดไม่ทันจะจบ
“ไม่ใช่นะคะ มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่…”
“ไม่ต้องพูดแล้วอ้าย ทุกอย่างมันชัดเจนแล้วว่าผมก็แค่คนแก้เหงา” นี่เป็นครั้งแรกด้วยมั้งที่เขาเรียกชื่อฉัน เพราะปกติเขาจะเรียกฉันว่าที่รักตลอด
“คุณชายงี่เง่าอะไรคะ”
