บัวรินมานั่งซึมอยู่ใต้ต้นดอกจำปีที่ประจำของตัวเอง แม้เมื่อคืนหล่อนจะมีความสุขกับสัมผัสของ
ภวินท์แค่ไหน แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองเป็นได้แค่เมียลับๆ ที่
ภวินท์จะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้เท่านั้น
ความจริงหล่อนไม่ควรเจ็บปวดกับเรื่องนี้ เพราะรู้อยู่เต็มอกแล้ว แต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆ ก็อดที่จะทรมานไม่ได้
เพราะหล่อนแอบรักภวินท์นั่นเอง...
“เมื่อคืน... สำเร็จใช่ไหมบัว”
เสียงของวัลลีย์ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้บัวรินต้องรีบกะพริบตาไล่หยาดน้ำตาทันที
หลังจากตั้งสติได้แล้ว บัวรินก็หันหน้ามาปั้นยิ้มให้กับป้าวัลลีย์
“เอ่อ... ค่ะ...”
วัลลีย์ระบายยิ้มออกมา
“ถ้าเจ้าสัวรู้เข้าคงดีใจมากๆ”
บัวรินทำได้แค่ก้มหน้าลงมองมือบนตักของตัวเองเท่านั้น
“แล้ว... คุณไบร์ทใจดีกับบัวมากขึ้นบ้างไหม”
เพราะไม่อยากให้ป้าวัลลีย์ต้องไม่สบายใจ หล่อนจึงจำต้องพูดปด
“ก็... ดีขึ้นค่ะป้าวัล”
หล่อนได้ยินเสียงถอนใจเบาๆ ออกมาจากปากของวัลล
