หลายวันต่อมา ภวินท์ก็ยังทำตัวเสเพลเหมือนเดิม ไม่ยอมเข้าไปเรียนรู้งานที่บริษัท แถมยังลากบัวรินที่ช่วงนี้มหาวิทยาลัยปิดเทอมอยู่ให้ออกไปหาคู่ขาด้วยกันแทบทุกวัน
บัวรินไม่มีปากมีเสียง เจ้านายสั่งเช่นไรก็ต้องยอมทำตามคำสั่งแบบนั้น แม้ว่าทุกครั้งที่หล่อนถูกลากไป จะต้องไปนั่งฟังเสียงครางครวญของคู่ขา
ภวินท์ก็ตาม
ประตูห้องพักที่ภวินท์เข้าไปขย่มกับคู่ขาถูกเปิดออกมา ภวินท์แต่งตัวเรียบร้อยเหมือนตอนเดินเข้าไป แต่คู่ขาของเขามีเพียงผ้าขนหนูพันรอบกายเท่านั้น
บัวรินลุกขึ้นจากโซฟา ก้มหน้าแดงก่ำของตัวเองลงมองพื้น
“พรุ่งนี้มาอีกนะคะไบร์ท”
“ถ้าผมว่างจะมา”
“คุณต้องว่างอยู่แล้วล่ะค่ะ คุณไม่ได้ทำงานนี่นา”
ภวินท์ไหวไหล่เล็กน้อย “เอาเป็นว่าถ้าผมจะมา ผมจะโทรมาบอกก่อนก็แล้วกัน ผมไปล่ะ”
“อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอคะ” คู่ขาผมสีทองออดอ้อนเสียงหวาน
“ผมต้องกลับแล้วจริงๆ”
ภวินท์บอกคู่ขา ก่อนจะเดินนำหน้าออกไปจากห้องพั
