ภวินท์ยืนอึ้งไปเมื่อเห็นร่างของบัวรินหายเข้าไปในห้องนอนของบิดาตัวเอง เขายกมือขึ้นขยี้ตาหลายครั้งเพราะไม่เชื่อสายตา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็เหมือนเดิม
บัวรินเข้าไปในห้องบิดาของเขาจริงๆ
ความรู้สึกหงุดหงิดบังเกิดขึ้นในใจ และมันก็ทำให้เขากระวนกระวาย จนต้องเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าประตูห้องของบิดาเหมือนหนูติดจั่น
“เข้าไปทำอะไร ทำไมเข้าไปนานนัก”
เวลาผ่านไปสิบนาที สิบห้านาที และตอนนี้ก็จะยี่สิบนาทีอยู่แล้ว แต่บัวรินก็ยังไม่ออกมาจากห้องของบิดาเลย
มือใหญ่กำแน่น เมื่อสมองนึกคิดเลยเถิดไปไกลมาก
“นี่จะเป็นเมียพ่อฉันทั้งป้าทั้งหลานเลยสินะ ทุเรศชะมัด”
ทำไมเขาจะต้องหงุดหงิด จะต้องกระวนกระวายใจขนาดนี้ด้วย
ในขณะที่ภวินท์กำลังคิดหาต้นเหตุที่ทำให้เขาหงุดหงิดเกรี้ยวกราดอยู่นั้น ประตูห้องนอนของบิดาก็เปิดออกพอดี
เขารีบผลุบตัวหายไปหลังเหลี่ยมของต้นเสา สายตาจับจ้องร่างบอบบางของบัวรินที่เดินออกมาด้วยความคับแค้
