เมื่อภวินท์นอนไม่ค่อยหลับ เพราะกลิ่นหอมจากเนื้อตัวของบัวรินมันรบกวนจนไม่อาจจะข่มตาลงได้
เขาต้องนับแกะเป็นพันๆ ตัวกว่าที่จะผล็อยหลับไป
คิดแล้วก็อดโมโหแม่บัวรินตัวต้นเหตุไม่ได้
ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหงุดหงิด และคิดว่าหากเจอบัวรินล่ะก็ เขาจะจับหล่อนเขย่าสักสองสามครั้ง ให้หายขุ่นเคืองใจ
ซึ่งเขาก็บังเอิญเจอหล่อนเข้าจริงๆ ที่ใต้ต้นจำปีต้นสูงนั่นเอง
เท้าใหญ่ชะงักเล็กน้อย ดวงตาจับจ้องไปยังร่างบอบบางที่กำลังคุกเข่ากับพื้น และเก็บดอกจำปีสีขาวสะอาดขึ้นมาดม
ใบหน้าขาวสะอาดของบัวรินเปื้อนรอยยิ้มน้อยๆ เหมือนเช่นหลายครั้งที่เขาบังเอิญมองเห็น แต่ทำไมรอยยิ้มในครั้งนี้ของหล่อน ถึงทำให้หัวใจของเต้นแรงแปลกๆ นะ
เขายืนกอดอกมองเจ้าหล่อนอยู่สักพักบัวรินก็เงยหน้าขึ้น และหันมามองยังร่างของเขา
ภวินท์ไหวไหล่กว้างของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าของบัวริน ซึ่งตอนนี้หล่อนลุกขึ้นยืนแล้ว
“ทรัพย์สินทุ
