วิวาห์(ห)วาน

วันพิจารณาคดีครอบครัว... ภายในชั้นศาล ใบหน้าของโจทก์อย่างแพตตี้นิ่งเรียบ เธอคิดและไตร่ตรองมาอย่างดี ฟางเส้นสุดท้ายที่ขาดสะบั้นนั้นกำลังจะถูกเปิดเผย ร่างบางมองอดีตคนรักด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ ทว่าเธอกลับปั้นใบหน้าให้นิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกอะไร กระบวนการพิจารณาของศาลเป็นไปด้วยความตึงเครียดเมื่อจำเลยอย่างพายุไม่ยอมความสักที ทำเอาผู้ไกล่เกลี่ยบนแท่นบัลลังก์ศาลกุมขมับ ชายหนุ่มจ้องมองเจ้าของร่างบางด้วยความระทมทุกข์ เธอใจแข็งกว่าที่คิดมาก หากผู้ไกล่เกลี่ยไม่สามารถเจรจาให้ทั้งสองตกลงประนีประนอมยอมความกันได้ เธอต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง ซึ่งหญิงสาวไม่ต้องการที่จะเจอหน้าเขาแล้ว หลักฐานชิ้นสำคัญที่เธอไม่อยากเอาออกมาทำลายเขา ทว่าแพตตี้ไม่มีทางเลือก หากไม่ทำเช่นนี้การฟ้องหย่าอาจจะยืดเยื้อ ตั้งแต่เริ่มจ้างทนายมาก็กินเวลาไปแล้วกว่าหกเดือน เธอต้องการจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้พาบุตรชายไปให้ไกลจากเขา “คลิปวิดีโอนี้...โจทก์ยื่นฟ้องประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1516 สามีหรือภริยาอุปการะเลี้ยงดูหรือยกย่องผู้อื่นฉันภริยาหรือสามี เป็นชู้หรือมีชู้ หรือร่วมประเวณีกับผู้อื่นเป็นอาจิณ กรณีนี้เป็นวิดีโอของจำเลยที่กำลังเริงรักกับชู้...” “แพต...” พายุพึมพำชื่อแม่ของลูก เขาเม้มริมฝีปากพร้อมกับข่มเปลือกตาปิดลง ยอมจำนนต่อหลักฐานคลิปวิดีโอที่ถูกเปิดต่อหน้าต่อตาทนายความ และผู้ไกล่เกลี่ยประนีประนอมคดีครอบครัว “ทำไมผมไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีคลิปของคุณด้วย...” ทนายความของเขาหันมาถาม ชายหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าเธอมีคลิปเขากับขวัญตาได้อย่างไร “ผมไม่รู้” “แบบนี้เราก็สู้ไม่ได้เลย คุณมีพยานหลักฐานอะไรอีกไหม ผมจะให้นัดสืบพยานของคุณต่อได้” พายุส่ายหน้าเบา ๆ เขามองหน้าของแพตตี้ที่หลั่งน้ำตาออกมา พร้อมกับพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา “บ้าชะมัด...” “หืม...คุณไม่มีสติงั้นเหรอ หรือมีใครรู้เห็นอะไรมากกว่านี้ไหม...ทำไมคุณไม่แจ้งผมก่อนว่าอีกฝ่ายมีคลิปที่คุณเล่นชู้” พายุส่ายหน้าอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะต้องยอมแพ้ให้กับเธอเสียแล้ว น้ำตาที่ไหลออกมาของเธอมันทำให้เขารู้สึกผิดไปด้วย “ผม...ไม่มี อึก ข้อแก้ตัว” เขาจำอะไรไม่ได้เสียด้วยซ้ำ ค่ำคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ “แต่ผมไม่อยากหย่า” “จำเลยไม่ยอมความ มันจะยืดเยื้อเสียเปล่า ๆ หลักฐานชัดขนาดนี้แล้ว...หรือจะให้ผมเปิดเสียงให้ด้วย” ทนายความของเธอเห็นอีกฝ่ายเข้าตาจนก็รีบเอ่ยพูดขึ้น ซึ่งความเงียบของจำเลยนั้น... ดูเหมือนว่าจะจบเพียงเท่านี้... เวลาต่อมา... ภายในคาเฟ่หรูชื่อดังไม่ไกลจากศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง นานกว่าธุระจะแล้วเสร็จ แต่ทุกอย่างก็เป็นอันเสร็จสิ้นเสียที พันธะที่ผูกมัดไว้เพียงแค่หนึ่งปีกว่านั้นกำลังจะจบลง “แล้วแกจะกลับอิตาลีเลยงั้นเหรอ” เสียงเล็กของเพื่อนเพียงคนเดียวอย่างพิมจันทร์ทำให้แพตตี้รู้สึกเสียใจเช่นกัน เธอจะต้องไปให้ไกลจากเขา หย่าไปทั้ง ๆ ที่ยังรักนั้นเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ให้เจ็บช้ำ “ฉันต้องไป ไว้แกไปหาฉันนะ” “พูดเป็นเล่นน่า อิตาลีนะไม่ใช่รังสิตที่จะนั่งรถเมล์ไปแล้วจะถึงน่ะ” พิมจันทร์ว่าพลางขำกลบเกลื่อนความเศร้าภายในใจ เพิ่งรู้จักเธอ แต่ก็สนิทมากจนไม่อยากให้ห่างไกลกัน “แล้วเขาไม่สู้คดีต่อเลยเหรอ” “_” แพตตี้ส่ายหน้าเป็นคำตอบให้กับคนเป็นเพื่อน แม้นจะรู้สึกดีที่ได้จบปัญหาคาราคาซังนี้ ทว่าเมื่อครู่ที่เขาเงียบไปนั้นมันยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายจงใจนอกใจ...นอกกายเธอ “ไม่เป็นไรนะ แกยังมีลูก มีพ่อมีแม่มีฉันที่ยังรักแก ผู้ชายแบบนั้นอย่าร้องไห้เสียใจไปเลยนะ” “ฮึก...ฮืออ~” เพื่อนสาวพูดไม่ทันจบประโยคเสียด้วยซ้ำ แพตตี้ก็ร่ำไห้ออกมาเสียแล้ว ไม่คิดว่าการแต่งงานจะจบลงแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะเดินทางมาไกลสุดได้แค่นี้ “ฉันเข้าใจแกนะ...” พิมจันทร์เข้ากอดคนเป็นเพื่อนภายในร้านกาแฟหรู นานหลายนาทีกว่าเสียงสะอื้นไห้จะเงียบไป “ฉันสับสนมากเลยตอนนี้ ฮึก ใจมันสลายมาก เหมือนกับมีอะไรมาทิ่มแทงเลยอ่ะพิม...” “ไม่เป็นไรนะ มันก็เป็นช่วงเวลาที่ดีไม่ใช่เหรอ ความเจ็บปวดนี้มันก็ยังมีความสวยงามอยู่ แกเก็บไว้แค่ความทรงจำดี ๆ นะ ไม่ต้องร้องไห้...” “อึก ฉันเสียใจและก็เกลียดพี่เขาด้วย” “เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” “นานแค่ไหนล่ะ อึก ฉันไม่อยากเสียใจแบบนี้แล้ว” “เวลาและลูกของแกจะทำให้แกเข้มแข็ง” ร่างบางถูกปลอบประโลม หัวใจของเธอนั้นแหลกสลายไปแล้ว “ฮึก ฉันเสียใจ ฮืออ~” กระนั้นความรู้สึกที่ให้เขาไปมันกลับทำให้เธอเสียใจมากกว่าเดิม “ไม่เป็นไรนะ แกนึกถึงเวลาดี ๆ ที่ได้อยู่กับเขาสิ ที่แกเล่าให้ฉันฟังบ่อย ๆ มันดีมากไม่ใช่เหรอ” “_” “มันไม่สูญเปล่าหรอกจริงไหม ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ แกจะยังแต่งงานกับเขาไหม” ร่างบางชะงักไป เธอหยิบทิชชูขึ้นซับน้ำตาเบา ๆ หวนนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา เพราะมีความสุขมากก็เลยเสียใจเช่นนี้ “_” “แกจะยังอยากแต่งงานกับเขาไหม” พิมจันทร์ถามย้ำอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายปิดปากเงียบ เพราะดูแล้ว...คำตอบของเธอคงชัดเจน ทว่า “อึก...อยาก ฮึก ฉันอยากแต่งกับเขา...เพราะมันมีความสุขมาก ฉันเลยเสียใจที่มันต้องจบลงแบบนี้ แต่...ฮึก จะให้ฉันอยู่แบบไม่รู้สึกอะไรเลยมันก็ไม่ได้...” “โอเค เพราะฉะนั้น แกก็จดจำเรื่องราวดี ๆ ไว้ก็พอ แล้วเริ่มต้นใหม่นะ แกยังมีลูก” แพตตี้พยักหน้ารับ ใบหน้าเล็กแดงก่ำ เมื่อครู่ฝืนยิ้มให้กับคนเป็นเพื่อน แม้นจะพยายามจดจำไว้แค่ความสุข แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันเป็นความสุขปนความทุกข์ที่ทำให้เธอ...จำไม่ลืม