ผิดศีล
1491 คำ
"เบิร์ด เป็นไงมั่ง"
"เบิร์ดโอเชดี"
"โอ๊ย ซีลไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวเองทำไมเป็นแบบนี้แล้วล่ะ"
"กลับที่พักมั้ย"
"ซีลลลล~ อย่าทิ้งเบิร์ดไปนะ อย่าทิ้งเบิร์ด"
ก่อนหน้านี้กินไปสักพักใหญ่ๆ แล้วเบิร์ดก็ยังพูดคุยกับเพื่อนของเขาอย่างเป็นปกติ แต่ยอมรับเลยว่าเขาดื่มลงไปมากจริงๆ อาจจะเป็นเพราะเรื่องเครียดที่มีก่อนหน้านี้ ทำให้เขากระดกดื่มจนมีอาการมึนเมามากขนาดนี้
"แล้วจะกลับห้องพักยังไงล่ะเนี่ย"
ซีลเวียร์มองไปที่โต๊ะอื่นๆ ก็เห็นบางคนยังคงสนุกอยู่ บางคนก็หมอบลงไปกับโต๊ะ ส่วนเพื่อนๆ ของเขาไม่ต้องพูดถึงเลย ขนาดเบิร์ดยังเมาขนาดนี้แล้วเพื่อนของเขาจะขนาดไหน ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นก็เหมือนกับว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ที่ด้านหลังของเธอ
"จะกลับที่พักหรือยัง"
"พี่โซ่ เบิร์ดเมา"
"แล้ว? "
"ซีลแบกเบิร์ดไม่ไหว"
"แล้วทำไมต้องแบกมัน คนอื่นเมาก็นอนกันที่พื้นนี่"
"แต่" โซ่จิ๊ปากก่อนกระดกแก้วที่ถือติดมือมาด้วยขึ้นดื่มจนหมดแก้วแล้ววางเอาไว้ที่โต๊ะ เขามองคนตัวเล็กที่ดูจะห่วงแฟนตัวเองมากจนเขารู้สึกหงุดหงิดใจก่อนจะใช้สองมือของเขาจับบ่าเล็กของเธอไว้ แล้วขยับไปด้านข้างเธอพร้อมกับใช้เท้าเขี่ยไปที่เบิร์ดที่กำลังหลับอยู่ที่โต๊ะ
"ไอ้เวรเอ๊ย!" โซ่บ่นออกมาเล็กน้อย เขามองดูซีลเวียร์ที่มีท่าทีห่วงใยเบิร์ดอย่างไม่ปิดบัง เขาหงุดหงิดมาก หงุดหงิดมากเสียจนแทบคลั่งที่เห็นอาการเธอแบบนี้ แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่ผิด เธอไม่ได้ผิดอะไรเลยที่มีอาการแบบนี้แต่มันอดหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้จริงๆ
"มีคนช่วยแบกเบิร์ดมั้ยพี่โซ่"
"ไม่มี" ตอบน้ำเสียงห้วน
"ซีลต้องแบกเบิร์ดไปเองเหรอ"
"เธอจะแบกมันทำไมล่ะ เธอก็กลับไปนอนสิ แล้วให้มันนอนที่นี่"
"ไม่ได้หรอก เดี๋ยวยุงกัด"
"ห่วงมันจังเลยนะ" โซ่ใช้มือของเขาบีบปากเธอจนปากยู่เข้าหากัน พลางกัดฟันแล้วพูดออกมาอย่างพยายามระงับอารมณ์โมโหของตัวเอง แต่เมื่อสายตาของเขามองเข้าไปในดวงตาที่ไร้เดียงสาของเธอคู่นั้นมันก็ทำให้เขาต้องคลายมือหนาออกจากแก้มของเธอ
"อะไรอีก"
"เจ็บ พี่โซ่บีบแก้มซีลเจ็บ"
เธอเงยหน้าขึ้นมีน้ำตาคลอเบ้าตาสวยเล็กน้อยมือเธอลูบแก้มตัวเองปอยๆ ทำให้โซ่ที่กำลังยืนมองเธออยู่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ เขาก้มตัวลงเล็กน้อย จับแก้มของเธอที่เป็นรอยแดงจากฝีมือของเขาเบาๆ แล้วเป่ามันช้าๆ ที่แก้มของเธอ ริมฝีปากของเขาห่างจากแก้มของเธอเพียงแค่หนึ่งฝ่ามือกั้น มือหนาเริ่มสั่นเมื่อดวงตาคมมองเห็นใบหน้าใส ของเธอในระยะใกล้
"เอ๋" อยู่ ๆ ซีลเวียร์ก็พูดขึ้น เธอปัดมือเขาออกเล็กน้อย เงยหน้ามองใบหน้าของโซ่ในระยะใกล้พลางขมวด คิ้วเป็นปมแล้วพูดออกมาเบาๆ
"ทำไม…" เหมือนว่าเธอ เคยได้รับการดูแลแบบนี้มาแล้วจากใครบางคน
"อะไร"
"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร พี่โซ่พาเบิร์ดกลับให้ซีลหน่อยนะ"
"ไม่ใช่ธุระอะไรของฉัน"
"เอ้า ไม่ใช่ธุระแล้วจะเดินมาทำไม งั้นก็ไปไกลๆ ซีลเลย"
ซีลเวียร์หยัดกายลุกขึ้นแล้วใช้สองมือดันอกแกร่งของโซ่หมายจะให้เขาถอยหลังออกไป แต่ว่าโซ่กลับจับข้อมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วกระตุกแขนของเธอเข้าหาตัวส่งผลให้ซีลเวียร์เซไปตามแรงดึงของเขาใบหน้าของเธอชนเข้ากับอกแกร่งของเขา เขายิ้มอย่างพอใจแต่เธอกลับขมวดคิ้วยุ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาตาเขียวปั๊ด
"แกล้งซีลอีกแล้วนะ!"
"หึ"
"ปล่อยเลย ซีลจะหาทางพาเบิร์ดกลับเอง!"
"เอาสิ"
พรึ่บ!
"ว้าย! พี่โซ่ ปล่อยซีลนะ!"
โซ่พูดจบก็ย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วแบกซีลเวียร์ขึ้นบ่าแกร่งของตัวเองพาเธอเดินออกไปจากลานตรงนี้ บางคนก็ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเพราะงานยังไม่เลิก ส่วนคนที่เห็นก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นอย่างเช่นเพื่อนของเขา และใครอีกหลายคน ทุกคนรู้ดีว่าไม่ควรมีปัญหากับโซ่ ทางด้านเบิร์ดก็ถูกปล่อยให้นอนอย่างนั้น โดยจะมีคนมาดูแลในภายหลัง ซึ่งในภายหลังที่ว่านี้ก็คือหลังจากงานเลิกก็ประมาณตี 2 ตี 3
"ปล่อยซีลนะ พี่โซ่"
"เลิกแหกปากสักที"
"พี่โซ่ ปล่อยสิ จะแบกซีลมาทำไม"
"..." โซ่ไม่พูดอะไรเขาคิดเพียงแค่ว่าปล่อยให้ซีลเวียร์อยู่กับเบิร์ดไม่ได้ ในเมื่อซีลเวียร์คือของเขา ยังไงก็ต้องเป็นของเขา ต่อให้ตอนนี้เธอจะโกรธ จะเกลียดเขาเข้าไส้เข้ากระดูกดำแต่เขาจะยอมให้เธอค้างคืนกับมันไม่ได้เด็ดขาด
แกร๊ก!
"พาซีลมาที่นี่ทำไม"
"ทำไมล่ะ"
โซ่เปิดประตูห้องพักของตัวเองซึ่งเป็นห้องที่พาซีลเวียร์เข้ามาอยู่ในตอนแรก เขาวางเธอลงในห้องแล้วหันไปปิดประตูลงกลอนอย่างเรียบร้อยค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว ซีลเวียร์รับรู้ถึงความไม่ปลอดภัย เธอถอยหลังทีละก้าว ทีละก้าว กระทั่งแผ่นหลังบางของเธอชนเข้ากับผนังปูนเย็น
"อย่านะ ซีลมีแฟนแล้วนะ"
"แล้วไง"
"ถ้าพี่โซ่ทำอะไรซีล พี่โซ่จะผิดศีลนะ"
"เหอะ! เอาเรื่องศีลธรรมมาขู่ฉัน คิดว่าฉันจะกลัวเธอหรือไง"
พูดจบแล้วก็ก้าวขาเข้าไปหาซีลเวียร์อย่างช้าๆ ผมของเธอสั้นประบ่าและดูมีน้ำหนักแถมยังเรียงตัวสวย ผิวของเธอยังหอมเธอยังชอบทุกอย่างอยู่เหมือนเดิม แต่ทำไม เธอถึงลืม…
ช่างมัน ไม่เป็นไรหรอก
"ย อย่านะพี่โซ่"
"ถอยออกไปเลยไม่งั้น ว ว๊ายยยย!"
ร่างบางลอยลิ่วเข้าหาร่างกำยำของโซ่ เขาใช้สายตาไล่มองเธอราวกับว่าเขาคิดถึงเธอหนักหนา ขณะที่ซีลเวียร์มีเพียงสีหน้าตกใจเท่านั้นที่แสดงออกมา โซ่พาเธอเดินไปที่เตียงนอน ดันตัวเธอให้นอนลงแล้วเขาคร่อมร่างเธอเอาไว้ เธอพยายามดีดดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการของเขา แต่ว่าทำยังไงโซ่ก็ไม่ยอมปล่อยเธอ
ตุบ
"พะ พี่โซ่!"
เขาฟุบหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่นของเธอ พลางหอบหายใจหนักๆ มือหนาข้างหนึ่งกดแขนเธอเอาไว้กับที่นอนนุ่ม ร่างกำยำของเขาทาบทับไปที่ร่างเธอจนซีลเวียร์ขยับไม่ได้ เธอตั้งใจจะร้องตะโกนเพื่อให้คนช่วยแต่ในตอนนี้ลมหายใจของโซ่กลับพ่นออกมาอย่างสม่ำเสมอ
"ม เมาเองเหรอเนี่ย" ตกใจหมดเลย เธอคิดว่าพี่โซ่จะทำมิดีมิร้ายกับเธอ
กลิ่นละมุดโชยหึ่งขึ้นมาจากตัวโซ่ นั่นทำให้ซีลเวียร์รู้แล้วว่าเขาทำไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ โซ่ตัวหนักมากทำให้เธอดันเขาออกไปไม่ไหว
"ซีลลลลล~"
"อะ อะไร"
"เมื่อไหร่…" เมื่อไหร่อะไร?
"ออกไปหน่อยได้มั้ย พี่โซ่ตัวหนักเป็นบ้าเลย"
โซ่เงยหน้าขึ้น วางปลายคางที่บนอกของเธอ จ้องมองเธอนิ่งๆ มืออีกข้างก็ลูบใบหน้าหวานของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะที่เปลือกตาหนักๆ ของเขาจะปิดลง
"เอ้า! ยะ อย่าเพิ่งหลับสิพี่โซ่!"
"โอ๊ย! ซีลหนักนะเนี่ย"
เขาไม่ได้เมา แต่ต้องแสร้งทำเป็นเมาเพื่อกักเก็บเธอเอาไว้ไม่ให้ใครทำอะไรเธอได้ เขารู้ว่าเบิร์ดมันจะทำยังไง เขารู้ว่าเบิร์ดมันต้องการอะไร เบิร์ดมันต้องการบีบหัวใจของเขาให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เขาจึงจำเป็นต้องกักขังหัวใจของเขา ปกป้องหัวใจของเขาเอาไว้ไม่ให้มันทำอะไรไปได้มากกว่านี้ เพราะมันอยากจะเอาชนะเขา เขารู้ว่าลับหลังเขามันกำลังทำอะไรบางอย่าง มันจะแย่งตำแหน่ง 'จ่าฝูง' ของเขาเพียงแค่คนยังไม่ค่อยยอมรับมัน มันจะแย่งทุกสิ่งอย่างไปจากเขา เขารู้ดี
"เบิร์ดต้องตามหาซีลแน่ๆ เลย พี่โซ่ ช่วยลุกไปหน่อยได้มั้ย"
- ผู้เขียน
