หลุดปาก
1730 คำ
วันต่อมา
"อือออ~"
มือหนาควานหาหญิงสาวที่ควรจะอยู่ด้วยกันบนเตียง เมื่อคืนเขาพลาดไปหน่อยเผลอหลับไปได้ เปลือกตาของเขาค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ ปรับโฟกัสการมองเห็นชั่วครู่เดียวก็เห็นว่าห้องที่นี่เป็นห้องในโรงแรม เขารีบดีดตัวขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตามองไปรอบห้อง เห็นว่าที่ข้างตัวเขามีเพื่อนของเขาสองคนและที่ห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องที่เขาอยู่กับซีลเวียร์ด้วย
"แย่แล้ว… ซีล"
เบิร์ดรีบสวมเสื้อลวกๆ แล้วเดินออกมาอย่างรีบร้อนตรงไปยังที่พักที่เขาจองเอาไว้เพื่อนอนกับซีลเวียร์สองคน เมื่อคืนนี้เขาพลาดไปจริงๆ เพราะเขาเริ่มกังวลใจคล้ายว่าไอ้โซ่มันจะไม่ยอมทนอีกต่อไปแล้ว เมื่อเบิร์ดเดินออกมาก็มีหลายๆ คนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันทักทายเขา ก่อนหน้านี้เขาพยายามอย่างหนักหาลูกทีมเพื่อที่จะได้เป็นจ่าฝูงแทนที่โซ่ แต่ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนหลายๆ คนยังไม่เอาด้วย แต่บางคนก็เริ่มนับถือเขาไม่ต่างจากโซ่เหมือนกัน คงเห็นว่าเขาเป็นลูกชายนักการเมืองเหมือนกัน และคงเป็นพวกที่หมั่นไส้ในความเย่อหยิ่งจองหองของโซ่ เหมือนเขา
"อ้าว เฮียเบิร์ด ไปไหนครับ"
"เห็นแฟนกูมั้ยวะ"
"ไม่เห็นนะเฮีย"
"อืม ขอบใจ" เบิร์ดตอบกลับไปก่อนจะตรงไปที่ห้องพัก เขาพยายามเรียกซีลเวียร์อยู่หลายต่อหลายครั้งแต่ประตูห้องพักก็ไม่เปิดออกมาเลย เบิร์ดกังวลใจสิ่งที่เขาคาดคิดเอาไว้มันผิดพลาดไปเสียหมดเลย ชายหนุ่มเข้าห้องพักไม่ได้ เขาเดินกลับมาที่เดิม เริ่มเดินตามหาซีลเวียร์ไปเรื่อยๆ
ในขณะที่เบิร์ดตามหาซีลเวียร์อย่างหนัก ภายในห้องสีขาวกว้างขวางที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำกลับมีเพียงแค่ความเงียบ ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงเขาตื่นมานานมากแล้ว แต่ไม่อยากขยับตัวไปไหน เขานอนมองหญิงสาวที่ดิ้นขลุกขลักเมื่อคืนเพื่อจะดันตัวเขาออกจนเธอเหนื่อยหมดแรงและหลับไป เขาถึงได้อุ้มเธอขึ้นมาแล้วจัดท่าทางการนอนให้เธอเสียใหม่โดยมีเขานอนอยู่ข้างๆ เธอทั้งคืน
โซ่เลื่อนมือหนาเข้าไปหยิบเอาปอยผมที่ปิดหน้าเธอออกเขานอนมองใบหน้าหวานของเธอหลับลงไปพลางคิดไปถึงเรื่องเก่าๆ เรื่องตั้งแต่เด็กที่เธอชอบยื่นขนมมาให้เขาเพื่อปลอบใจเขาเวลาที่เขาถูกดุ หรือแม้แต่ตอนที่เราสนิทกันมากขึ้นมาหน่อยในช่วงวัยประถม หรือแม้แต่ตอนที่ใครหลายคนต่างตราหน้าว่าเขาเป็นคนไม่ดี เป็นเด็กเกเรไม่ว่าใครจะว่าเขาอย่างไรแต่เธอคนนี้มักจะมีรอยยิ้มให้เขาเสมอพร้อมกับขนมหวานที่เธอชอบยื่นมาให้แม้เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่มันทำให้เขาคิดไปว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามเธอจะยังคงอยู่เคียงข้างเขา เรามักจะทำอะไรด้วยกันเสมอ มันเหมือนกับว่าเรื่องราวของเราค่อยๆ เบ่งบานไปตามฤดูกาล กระทั่ง มีมันเข้ามาสร้างความสับสนให้กับเธอ
"อือออ~"
ซีลเวียร์พลิกตัวนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาเขา เธอค่อนข้างหนาวเล็กน้อยเลยขยับตัวเขาซุกกับอกอุ่นๆ ของเขา นั่นยิ่งทำให้โซ่ใจเต้นแรงมากขึ้นไปอีก
ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้นโซ่ยังไม่หลับเขาเลยรู้ตัวและได้ยินเสียงนั้น พร้อมกับเสียงโวยวายจากข้างนอกที่ดังเข้ามาจนกลัวว่าคนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมา เขาค่อยๆ จับเธอขยับเบาๆ แล้วลุกขึ้นไปส่องตาแมวเห็นว่าเป็นเพื่อนของตัวเองก็เลยเปิดประตูในสภาพที่ตัวเองยังถอดเสื้ออยู่เลย
"เอาเมียเขามานอนกกฟินเลยนะมึง"
"เมียอะไร เดี๋ยวกูถีบ"
"เออ กูลืมไป เป็นแค่แฟน"
"มีอะไร"
"แฟนเขาตามหาจนจะพลิกโรงแรมแล้ว"
"แล้วไง" โซ่มองไปบนที่นอนเห็นซีลเวียร์ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่เลยเขาไม่อยากเสียงดังกลัวว่าเธอจะตื่น ขณะที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่นั้นเบิร์ดก็เดินเข้ามาพอดี
"ซีล"
"ไอ้โซ่!"
เขามองเข้ามาในห้องที่โซ่คุยกับเพื่อน เห็นว่าบนเตียงของโซ่มีซีลเวียร์นอนอยู่ ความโกรธ ความโมโห ทำให้เขาขาดสติเบิร์ดพุ่งตัวเข้าไปชกหน้าโซ่เต็มๆ แรง โดยที่โซ่และคนอื่นๆ ไม่ทันได้ตั้งตัว กระทั่งเกิดเสียงดังขึ้นซีลเวียร์จึงลืมตาตื่นขึ้นมา เบิร์ดหันมาเห็นแฟนสาวของตัวเองนอนอยู่บนเตียงของไอ้สารเลวนี่มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าทั้งสองคนไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วแน่ๆ
"ซีล ทำไมทำแบบนี้วะ!"
"เบิร์ด!" ซีลเวียร์ตกใจเล็กน้อยที่เห็นภาพชุลมุนตรงหน้า แต่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเธอเลยไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ควรมีคำอธิบายให้กับเบิร์ด
"เบิร์ด ซีลไม่ได้ทำอะ…"
"ทำไมร่านแบบนี้ห๊ะ! ทีกับฉันเธอเล่นตัวน่าดู แต่กับมันเธออ้าขาให้มันง่ายๆ เลยเหรอวะ!"
"เดี๋ยวเบิร์ด! ซีลไม่ได้"
ผลั่วะ!
โซ่เห็นช่องโหว่และเขาไม่ชอบให้ใครมาพูดว่าซีลเวียร์แบบนี้ เขาชกเบิร์ดกลับไปในทันที ทั้งคู่ต่างก็แลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใครกระทั่งเบิร์ดเสียท่าล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น โซ่ได้ทีทำท่าจะเตะซ้ำแต่ว่าซีลเวียร์วิ่งมาขวางเอาไว้
"หยุดนะ!"
"พี่โซ่ หยุดนะ! อย่าทำเบิร์ดนะ!"
ดูเหมือนโซ่จะไม่หยุด ราวกับว่าทั้งสองคนต่างก็รอคอยเวลานี้กันมานานแสนนานแล้ว ทำให้ซีลเวียร์ต้องวิ่งเข้ามาขวางแล้วผลักโซ่ออกไป ก่อนจะหมุนตัวกลับไปประคองตัวเบิร์ดขึ้นมา
"เบิร์ด! เป็นอะไรมากมั้ยเบิร์ด"
"ซีล ทำไมทำแบบนี้"
"ซีลไม่ได้ทำอะไรนะเบิร์ด แล้วพี่โซ่ก็ไม่ได้ทำอะไรซีลด้วย"
เบิร์ดหันกลับมามองหน้าโซ่ด้วยความโมโห เขาหยัดกายลุกขึ้นยืน ชี้นิ้วไปที่โซ่แล้วตะเบ็งเสียงดังออกมาด้วยความโมโห
"กูขอท้าแข่งรถกับมึงอีกครั้ง"
"กูบอกแล้วนะ ถ้าของเดิมพันไม่น่าสนใจ กูไม่แข่ง" โซ่พูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟันออกมา เขาไม่อยากจะเห็นภาพที่เธอประคองมัน ภาพที่เธอผลักเขาด้วยแรงของเธอมันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าปล่อยเวลาไปนานกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
"ของเดิมพันกูมีแน่ ถ้ากูชนะมึงต้องเลิกยุ่งกับแฟนของกู ยกตำแหน่งจ่าฝูงให้กู แล้วต่างคนต่างอยู่กับกู แต่ถ้ากูแพ้ กูจะอยู่เงียบๆ ไม่ไปยุ่งกับมึง แล้วจะยอมเป็นลูกสมุนให้มึงด้วย"
"กูก็อยากรับปากนะ แต่… กูต้องดูก่อนว่าของเดิมพันของมึง น่าสนใจมากน้อยแค่ไหน"
โซ่พูดพร้อมกับมองไปที่ซีลเวียร์อย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของเขาด้วยสภาพแบบนั้น ตามด้วยเพื่อนๆ ของเขาที่เดินตามออกไปเหลือเพียงแค่ซีลเวียร์กับเบิร์ดที่ยังอยู่ในห้องนั้นเพียงสองคน
"จะ เจ็บมั้ยเบิร์ด"
เธอน้ำตาคลอมองไปที่แฟนหนุ่มที่หน้าตามีแต่รอยช้ำ ทั้งสองคนพากันเดินออกไปจากห้องพักของโซ่ เบิร์ดไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำกระทั่งถึงห้องพักของเขากับซีลเวียร์ เมื่อเข้ามาถึงในห้อง ประตูห้องถูกปิดลงด้วยมือของเบิร์ด เขากระชากแขนของซีลเวียร์เข้ามาแล้วจับบังคับใบหน้าสวยของซีลเวียร์ล็อกเอาไว้
"อืออออ! ยะ อย่านะ จะทำอะไรน่ะเบิร์ด"
"เธอปฏิเสธฉันอีกแล้ว" ทุกๆ ครั้งที่เขาพยายามแตะเนื้อต้องตัวซีลเวียร์ เขารับรู้ได้ถึงกำแพงที่มีขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"ทำไม หรือโดนมันเอาไปแล้ว เลยไม่สนใจเบิร์ดแล้วอะ"
"พูดอะไร พี่โซ่ไม่ได้ทำอะไรซีลเลยนะ"
"หึ ทำไมวะซีล เราคบกันมาตั้งแต่ซีลอยู มอ.1 จนตอนนี้ขึ้นมหา'ลัยปีหนึ่ง เหอะ! 3 ปีแล้วนะซีลแต่ทำไมเบิร์ดถึงได้แค่หอมแก้มกับจับมือ แต่กับมัน… กับมัน เหอะ!"
"อะไร กับพี่โซ่ทำไม"
"ซีลจูบกับมันมาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมหรือลืมผัวเก่าไม่ได้!"
สิ่งที่เบิร์ดพูดออกมาทำให้ซีลเวียร์ไม่เข้าใจเธอคิดว่าเขากำลังพูดจาดูถูกเธออยู่ จริงอยู่ที่เธอกับพี่โซ่สนิทสนมกันมาแต่เท่าที่เธอจำได้เธอก็คบกับเขาเป็นแฟนคนแรกไม่ใช่หรือไง
เพี้ยะ!
"พูดอะไรน่ะเบิร์ด ซีลกับพี่โซ่ไม่เคยเป็นอะไรกันนะ ทำไมเบิร์ดถึงพูดแบบนี้" ใบหน้าของเบิร์ดหันไปตามแรงฟาดของฝ่ามือน้อยๆ ของซีลเวียร์ นั่นเหมือนเป็นสิ่งที่ทำให้เขาได้สติมากขึ้น เบิร์ดหันกลับมามองซีลเวียร์ที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวังในตัวเขา
"ซีล เบิร์ดขอโทษ"
"กี่ครั้งแล้ว ที่เบิร์ดโมโหใส่ซีลแบบนี้ กี่ครั้งแล้วที่เบิร์ดไม่ได้สนใจอะไรซีลเลย เบิร์ดระแวงซีลกับพี่โซ่มาตลอด มันเพราะอะไร…"
"ซีลเคยบอกเบิร์ดแล้วใช่มั้ยให้อยู่ของเรา ทำไมจะต้องคอยไปแข่งกับเขาด้วย"
"เบิร์ดไม่เชื่อใจซีลเลย ทำไมเหรอเบิร์ดซีลเคยทำให้เบิร์ดรู้สึกระแวงขนาดนั้นเลยเหรอ" เปล่าหรอก เธอไม่เคยทำ แต่เขาเอง เขาที่กลัวไปเอง กลัวอดีตของเธอจะมาทวงเธอคืนไปต่างหากล่ะที่เขากลัวมันเลยทำให้เขาต้องระแวง
- ผู้เขียน
