เมียเดิมพัน

แค่มอง

"จะไปไหน"

"จะไปหาเบิร์ด"

"จะไปทำไม"

"เอ้า ก็ซีลมากับเบิร์ดนะ จะมานอนกับพี่โซ่ได้ไง"

"..." โซ่นิ่งเงียบ เขาลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าข้อมือของซีลเวียร์เอาไว้ ขณะเดียวกันซีลเวียร์ก็หันมามองที่ข้อมือของตัวเอง เห็นโซ่นั่งเงียบๆ จับมือเธออยู่อย่างนั้น แล้วก็อดที่จะสงสัยไม่ได้เพราะสายตาที่เคยแข็งกร้าวของเขาวันนี้กลับดูเศร้าหมองยังไงไม่รู้

"เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"จะไปหามันไม่ใช่เหรอ"

"ใช่ ซีลจะไปคุยกับเบิร์ดให้รู้เรื่อง"

"ไม่ไปไม่ได้เหรอ" เขานิ่งไปเพียงครู่ ก่อนจะพูดออกมาน้ำเสียงแผ่วเบา เขาไม่อยากให้เธอไป

"ไม่ได้หรอกซีลมากับเบิร์ด จะมานอนกับพี่ได้ยังไง มันน่าเกลียด"

"แต่" โซ่นึกถึงความเป็นจริงขึ้นมา ที่ซีลเวียร์พูดออกมานั้นมันก็เป็นอย่างนั้นถึงจะถูกต้อง ในตอนนี้เธอเป็นแฟนของมัน จะมานอนกับเขาได้ยังไง มือหนาค่อยๆ คลายมือของตัวเองออกปล่อยให้ซีลเวียร์เดินออกไปโดยที่ตัวเองยังนั่งอยู่ในห้อง

เมื่อเธอเดินออกไปแล้วโซ่ก็ลุกขึ้นแล้วอาละวาดขว้างปาข้าวของลงพื้นจนแตกกระจายเพื่อระบายอารมณ์โกรธ ความแค้น ความเจ็บใจ ความเสียใจ และอารมณ์อึดอัดที่ตัวเองมี ถ้าไม่ใช่เพราะมัน ซีลเวียร์ก็คงจะยังเป็นของเขาจนถึงทุกวันนี้

"เบิร์ด!"

ซีลเวียร์เดินตามหาเบิร์ดไปทั่ว เธอดันลืมถามพี่โซ่มาว่าห้องเบิร์ดอยู่ที่ไหน ขณะที่กำลังเดินหาเบิร์ดไปทั่วเธอก็เดินไปจนถึงด้านหลังของโรงแรม เห็นเบิร์ดกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้อยู่คนเดียว แถมยังสูบบุหรี่จัดจนควันลอยคลุ้งไปทั่ว ปกติเบิร์ดไม่ค่อยสูบเขามีเรื่องเครียดอะไรรึเปล่าเธอไม่มั่นใจ

"เบิร์ด"

"ซีล" เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เบิร์ดรีบหันหน้าไปตามเสียงเรียกก่อนจะรีบทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้น แล้วลุกขึ้นยืนรอให้เธอเดินเข้าไปหา

"เป็นอะไรเหรอ ทำไมถึงสูบบุหรี่"

"เปล่า ไม่มีอะไร" มือหนายกขึ้นลูบศีรษะของเธอเบาๆ แล้วสวมกอดคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าอย่างกะทันหัน ทำให้ซีลเวียร์ตกใจเล็กน้อยแต่ก็กอดตอบเขากลับไปด้วยความงง

"เป็นอะไรเหรอ แล้วนี่ดื่มแล้วเหรอ งานยังไม่เริ่มเลยนะ"

"ซีล ถ้าเบิร์ดทำผิดต่อซีล ซีลจะยกโทษให้เบิร์ดมั้ย"

"ทำผิด? " เขาพยักหน้า

"เรื่องอะไร"

"สมมุติน่ะ ถามดูเฉยๆ เช่น ถ้าเบิร์ดโกหก หรือปิดบังอะไรบางอย่างแล้วซีลมารู้ทีหลัง ซีลจะยังรักเบิร์ดอยู่มั้ย" เขาถามออกมา ถึงแม้ว่าบางเรื่องเขาจะยังพูดมันออกมาไม่ได้ แต่เขาที่รู้ดีว่าแท้จริงแล้วคนในใจของเธอไม่ใช่เขาเพราะตลอดเวลาที่คบกันมาเธอไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับเขาเลยแม้แต่น้อย

"ปิดบังเรื่องอะไรเหรอ"

"ไม่มีไร เบิร์ดแหย่เล่นน่ะ ช่างมันเถอะเนอะแค่ทุกวันนี้ซีลอยู่กับเบิร์ด รักเบิร์ดก็พอแล้ว" ซีลเวียร์พยักหน้าก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอมาตามหาเบิร์ดด้วยเรื่องอะไร

"ซีลว่าจะถาม ทำไมถึงขอแลกห้องล่ะแล้วแลกห้องทำไมถึงไม่พาซีลไปด้วย ทำไมไม่บอกซีล ทำไมถึงให้ซีลนอนกับพี่โซ่ เบิร์ดเห็นซีลเป็นอะไร"

"เบิร์ดไม่ได้ขอแลก ไอ้โซ่มันแย่งซีลไป"

"พี่โซ่จะมาแย่งซีลทำไม เขาเกลียดซีลจะตายแถมยังชอบแกล้งซีลด้วย" สายตาของเบิร์ดที่มองลงมาที่เธอมีความเจ็บปวดซ่อนอยู่ในนั้นไม่ต่างกันกับชายอีกคนที่แอบดูอยู่หลังตึกนั่น เบิร์ดมองเข้าไปในดวงตาของซีลเวียร์ เธอน่ารัก เธอไร้เดียงสา และไม่ทันคน ไม่ทันเขากับมัน แรกเริ่มเดิมทีเขาไม่ได้คิดจะจริงจังอะไรกับเธอแม้แต่น้อยเขาเพียงแค่อยากจะเอาชนะใครบางคน แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าหัวใจไม่รักดีของเขามันกำลังทรยศตัวเขาเอง เขารู้ตัวเองเป็นอย่างดีเลยล่ะว่าเขาโดนเธอตกเข้าให้แล้ว

"ซีลมากับเบิร์ดนะ เบิร์ดจะให้ซีลไปนอนกับใครก็ได้ ได้ยังไง เรายังเป็นแฟนกันอยู่หรือเปล่าเบิร์ด" เธอยังคงโวยวายใส่เขา เพราะเธอเป็นแฟนเขา มากับเขา แต่ทำไมเขาถึงทำราวกับว่าเธอเป็นสิ่งของ จะยกให้ใครก็ได้ จะเอาเธอไปวางไว้ตรงไหนก็ได้

"เบิร์ดไม่ได้ตั้งใจครับ เอางี๊มั้ยซีลพาเบิร์ดไปห้องที่ซีลอยู่เดี๋ยวเบิร์ดจะย้ายของของซีลออกมา เราไปนอนห้องเดียวกันเนอะ" เขาตัดสินใจยอมเสียเงินเพิ่มเพื่อเปิดห้อง ฐานะทางการเงินของเขาก็ไม่ใช่ว่าจะกระจอก เขาไม่สนใจหรอกว่าต้องใช้เงินกี่บาท

"อย่าทำแบบนี้อีกนะเบิร์ด ซีลก็คนนะ ซีลเป็นแฟนเบิร์ดนะ เบิร์ดจะให้ซีลไปนอนกับคนอื่นได้ยังไง" เธอยังพูดเพื่อเตือนสติแฟนตัวเอง หลายต่อหลายครั้งที่เบิร์ดเป็นแบบนี้ เขาดูเหมือนรักเธอมาก แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เขาไม่กล้าผงาดขึ้นมาเพื่อต่อกรกับคนที่มีอิทธิพลอย่างพี่โซ่

"ขอโทษครับ" พูดจบก็จูงมือกันแล้วเดินกลับมาที่ห้องของซีลเวียร์ เมื่อเปิดประตูเข้าไปโซ่ก็ไม่อยู่ในนั้นแล้วเบิร์ดตัดสินใจพาซีลเวียร์ไปนอนอีกโรงแรมหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ กัน ซีลเวียร์เอาของออกมาจัดไว้เหมือนเดิม ที่โรงแรมนี้มีโซฟาเหมือนเดิม

"เบิร์ดนอนที่โซฟานะ"

"อ้าว ทำไมล่ะ นอนด้วยกันไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้หรอก เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยนะ"

"แต่นี่มันสมัยไหนแล้วอะซีล หลายๆ คนเขาก็อยู่ก่อนแต่งกันทั้งนั้น"

"ไม่ได้หรอกเบิร์ด ซีลไม่อยากให้แม่ผิดหวัง"

"เฮ้อ…" หรือเพราะจิตใต้สำนึกลึกๆ ของเธอที่เป็นปราการป้องกันตัวเองไม่ให้เขาหรือใครเข้าใกล้เธอมากเกินไป จิตใต้สำนึกของเธอยังคงมีใครบางคนอยู่ในนั้น

"ก็ได้ๆ นอนโซฟาก็ได้ครับ"

"น่ารักจัง งั้นเดี๋ยวซีลไปอาบน้ำก่อนนะ เริ่มกินกันตอนหกโมงเย็นใช่มั้ย"

"อืม" การมาทริปครั้งนี้ ที่จริงเป้าหมายก็คือการขับรถเล่นนั่นแหละ และตั้งใจจะมาดูหมอกในตอนเช้า ซึ่งรถหลายร้อยคันขนาดนั้นมันจะจอดที่ยอดเขาไม่ได้ เลยเลือกขับรถเล่นกินลมชมวิวไป และเน้นมาสนุกกับงานเลี้ยงในตอนค่ำแทน

"เสร็จแล้วเหรอ" เบิร์ดเดินเข้ามาตอนที่ซีลเวียร์กำลังทาครีมทาผิวอยู่ เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วด้วยกางเกงยีนสกินนี่ขายาวรัดรูป กับเสื้อสายเดี่ยวสีขาว เข้ากับรูปร่างของเธอเป็นอย่างดี

"เสร็จแล้ว เบิร์ดไปอาบน้ำสิ"

"ครับ ขอหอมแก้มหน่อยสิ"

"ไม่เอา ซีลอาบน้ำแล้วนะ เบิร์ดไปอาบน้ำก่อนสิ เสร็จแล้วค่อยออกมาหอม"

"ครับๆ "

เบิร์ดเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างคนที่คิดไม่ตก เขารู้สึกลึกๆ ว่าเวลาของเขาใกล้จะหมดลงแล้วในใจของเขาพลางคิดไปว่าคืนนี้เขาต้องทำทุกทางให้ซีลเวียร์เป็นของเขาโดยสมบูรณ์ให้ได้ เพื่อป้องกันความผิดพลาดที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ป้องกันว่าวันหนึ่งเธออาจจะรู้เรื่องว่าเขาเลวมากแค่ไหน ป้องกันเธอเพียงคนเดียวที่ชื่นชมเขาไม่ให้ทิ้งเขาไป

"ใส่ชุดนี้เหรอ" ซีลเวียร์ถามขึ้นมาในตอนที่เบิร์ดแต่งตัวเรียบร้อย เขาไม่ได้แต่งอะไรมากเพราะเป็นผู้ชายก็ใส่เพียงแค่เสื้อยีนกับกางเกงยีนเท่านั้น เมื่อเรียบร้อยทั้งสองคนก็เดินออกมาด้วยความที่โรงแรมอยู่ใกล้กันมากทำให้เดินไปก็ถึง

"ไอ้โซ่ ทางนี้"

โซ่เดินออกมาจากห้องพักของเขา ห้องที่เคยมีซีลเวียร์อยู่แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว เขาเดินออกมาจากมุมหนึ่งของตึกเห็นว่าเพื่อนๆ ของเขายกมือขึ้นเรียกก็เลยเดินเข้าไปหาขณะที่ปากก็คาบบุหรี่อยู่สาวๆ ที่มาที่นี่ด้วยส่วนมากจะมากับแฟนทั้งนั้น และต่างก็รู้จักคุ้นเคยกันดีเว้นเพียงแค่ซีลเวียร์เพียงคนเดียวเพราะว่าเธอเพิ่งเคยมาทริปค้างคืนแบบนี้เป็นครั้งแรก

"นั่งๆ "

"เป็นไรวะ ทำหน้าเหมือนของหาย"

เดวิดเอ่ยแซว เมื่อเห็นว่าโซ่เดินเข้ามาด้วยท่าทีที่นิ่งกว่าเดิมนั่นหมายความว่าเขากำลังมีเรื่องให้คิดมาก ในตอนที่โซ่เดินเข้ามาแล้วดึงเก้าอี้ออกแล้วกำลังจะนั่งลงสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นซีลเวียร์ที่เดินจับมือเข้ามากับเบิร์ด ปากของเขาเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงมองภาพนั้นด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาความคิดได้

"นั่งดิมึง"

"อืม"

โซ่นั่งลง สายตายังมองไปที่เบิร์ดกับซีลเวียร์ที่ตอนนี้เบิร์ดพาซีลเวียร์เข้าไปนั่งในโต๊ะที่มีเพื่อนของเขาอยู่ในนั้นด้วย

"หวัดดีซีล"

"หวัดดีไทม์ หวัดดีไตตั้น"

ซีลเวียร์ทักทายไปด้วยความสดใส เบิร์ดนั่งลงข้างๆ เธอ และหลังจากนั้นงานกินเลี้ยงก็เริ่มต้นขึ้น บนเวทีมีขุนเขาที่ขึ้นพูดเพราะโซ่ไม่ชอบขึ้นไปพูดอะไรแบบนั้นเลยให้ขุนเขาเป็นฝ่ายพูดให้แทนเขาทำเพียงแค่ยืนขึ้นในตอนที่ขุนเขาพูดชื่อของโซ่ แล้วนั่งลงเพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

โซ่กระดกดื่มแก้วแล้วแก้วเล่ามองภาพที่เบิร์ดพูดคุยกับเธอ ป้อนขนมเธอ เช็ดปากให้เธอ มองดูภาพที่เธอซบไหล่มัน ออดอ้อนมัน อีกทั้งเขายิ่งเจ็บใจไปยิ่งกว่าเมื่อมันกลอกตามามองที่เขาแล้วเหยียดยิ้มออกมาราวกับว่ามันเป็นผู้ชนะ