บอกรักโหดเหมือนโกรธเมีย

Episode 10 อย่าทำแบบนี้อีก

"ห๊ะ"

"ตกใจอะไรผัวเมียก็ต้องอยู่ด้วยกันดิมีใครบ้างแยกกันอยู่"

"แต่ว่า"

คือฉันจะพูดยังไงดีวะ คือแยกกันอยู่น่าจะดีกว่าหรือเปล่านะ

“สรุปไม่ไปเก็บใช่ปะ งั้นก็ขึ้นเตียง”

“ไปจร้าาา แต่พี่ลืมอะไรไปปะ เปิ้ลไม่มีเสื้อผ้าใส่นะ"

"งั้นรอแป๊บเดียว พี่ออกไปซื้อให้ไม่ถึง 20 นาทีหรอก"

เขาพูดพร้อมกับทานอาหารไปพลางๆจนกินเสร็จเขาเลยบอกให้ฉันรออยู่ที่นี่จนร่างสูงกำลังจะปิดประตูหันมาพูดกับฉันอีกครั้งว่า

"ใครมาเคาะก็ไม่ต้องเปิดให้มันเคาะอยู่แบบนั้นแหละส่วนเราไปนอนอยู่ในห้องนอนล็อกประตูด้วยประตูนี้มันต้องเขาคีย์การ์ดเข้าอยู่แล้ว"

"ครับบบพ่อ เข้าใจแล้วจร้าาา"

ฉันโค้งหัวล้อๆเขา ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะลอยมาเบาๆ

"หึหึ ไอ้ดื้อเอ๊ย เดี๋ยวรีบมา"

ฟอดดดดด

"หอมพี่ว่าเราไม่ต้องไปหรอกเข้าห้องนอนเถอะปะ"

"บ้าหรือไงพี่ปริ้นซ์รีบไปเลย หื่นทุกวินาทีจริงๅ"

เขาขำก่อนจะเดินปิดประตูออกไปฉันก็มาเก็ยจานชามไปล้างเปิดตู้เย็นก็มีแต่น้ำเปล่ากับเหล้าเบียร์สมกับห้องผู้ชายจริงๆ

"เห้อออถ้าต้องมาอยู่จริงๆ ต้องซื้อขนมมาไว้บ้างละ แบบนี้ไม่ไหวแน่"

ฉันบอกพร้อมกับส่ายหัวไปมาเบาๆ สมกับเป็นห้องผู้ชายแบบเขาจริงๆ อะไรที่ควรมีไม่มี ของกินขนมแม้แต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสักห่อก็ไม่มี ดำรงชีวิตอยู่ได้ไงวะเนี่ย แต่ก็นะสมัยนี้สั่งผ่านแอปไม่กี่นาทีก็มาถึงละ

หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เดินเข้ามาในห้องนอนอีกรอบ พร้อมกับทิ้งตัวนอนลงบนที่นอน

ตุบบบบบบบบ

"ซี๊ดด ลืมไปว่ายังเจ็บแปลบๆอยู่เห้ออทำไรละทีนี้ แบตโทรศัพท์ก็หมดเอ๊ะโทรสัพของพี่ปริ้นซ์นี่น่าขอเข้า IG หน่อย"

ฉันหยิบโทรศัพท์เขาที่อยู่วางอยู่บนที่นอนมานอนเล่นแต่ก็ต้องชะงักเพราะมีคนทักไลน์มาดูรูปโปรดีๆแล้วทำให้ฉันยิ้มมุมปาก

LINE

ลิลลี่ปี1:พี่ปริ้นซ์ค่ะวันนี้ลิลลี่ว่างมาหาไหมคะขอกระเป๋าใบหนึ่งได้ป่าว

ลิลลี่ปี1:อ่านแล้วจะมาไหมน้าาาหนูเพิ่งซื้อชุดนอนมาใหม่ด้วยซิอยากได้คนช่วยถอดอะ

Prince:หึ มึงนี่ก็นะขอส่วนบุญกับผัวกคนอื่นไปทั่วเลยเนาะน่าสงสารจัง

ลิลลี่ปี1:แกเป็นใครอะมายุ่งกับคนของฉันห๊ะ

หึนึกสนุกแล้วซิปั่นยัยนี่เล่นเหมือนฉันตอนนั้นเลยแต่กำลังจะถ่ายรูปส่งไปคนตัวสูงของเขาก็กลับมาก่อน

"เปิ้ลเสร็จแล้วรีบไปเปลี่ยนเดี๋ยวไปของดึก"

"พี่ปริ้นซ์!!!"

"หื้อ มีอะไร เสียงดังทำไม"

ผมที่เดินถือถุงเสื้อผ้าเข้ามา อยู่ๆเมียผมก่อนออกไปยังเป็นแมวน่ารักๆอยู่เลย ตอนนี้คือแปลงร่างเป็นยักษ์อีกแล้ว กูทำอะไรผิดอีกวะเนี่ย

".........."

"ถามว่าเป็นอะไรตะคอกใส่ทำไม"

อะใครไม่งงมั่งผมนี่แม่งโครตงง เพราะก่อนออกไปเธอก็ยังดีๆ อยู่แต่ในมือเธอโทรศัพท์ผมนี่หว่าหรือว่า

"คู่ขาพี่ทักมาจะไปหาปะเปิ้ลจะได้กลับ"

"โอ๊ยยย ไอ้ดื้อ ใครทักมาหื้มม"

เขาถามยกยิ้มขึ้นก่อนจะเดินมากอดฉันแล้วกดหัวฉันซบกับอกเขา

"อิลี่ ถ้าพี่จะไปก็ไป แล้วอย่ามาใกล้นะเพราะนอกจากตบเก่งปืนก็ยิ่งแม่น"

"โกรธอะไรยังไม่ได้พูดอะไรเลย อีกอย่างมีเมียแล้วไม่ไปหรอกเดี๋ยวเมียฆ่าตาย"

เขาพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ อย่างน้อยเขาก็ไม่เหมือนแฟนเก่าฉันวะแก อะข้อดีข้อที่หนึ่ง

"จริงปะเนี้ย"

"หึหึ ไอ้ดื้อเอ๊ยมีแค่เราคนเดียวก็ไ่ม่มีเวลาไปไหนแล้ว ถ้าตัดสินใจมีเมียพี่ไม่ปล่อยให้เมียพี่ดูโง่หรอก"

ผมพูดพร้อมกับก้มมองหน้าเธอเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตายิ้มๆพร้อมกับแขย่งปลายเท้าขึ้นมาหาผมก่อนที่จะหอมแก้มผมไอ้สัสเมียหอมรู้สึกดีฉิบหายอะบอกเลย

"น่ารัก"

เธอพูดยิ้มๆพร้อมกับผละออกหยิบถุงกระดาษที่เป็นเสื้อผ้าเธอที่ผมซื้อ

"เปิ้ลอย่าทำแบบนี้อีก!!"

หื้มมมหรือเขาจะไม่ชอบที่ฉันทำ อะตัดคะแนนแล้วหนึ่งเป็นผัวฉันฉันต้องน่ารักได้ งอแงได้ดิ

"เออคือว่า"

"ถ้าเปิ้ลทำอีกพี่จับเปิ้ลมากดแน่ๆหึหึ"

"โอ๊ย หยุดคิดสักวินาทีเถอะ งั้นเปิ้ลไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า"

เธอพูดพร้อมกับจะเดินเข้าห้องน้ำผมก็เลยมานอนรอบนที่นอนแต่เสียงเธอลอยออกมาจากในห้องน้ำซะก่อน

"พี่ปริ้นซ์ห้ามยุ่งกับโทรศัพท์เปิ้ลยังไม่เสร็จธุระ"

"คร้าบบเมีย"

หึเป็นไงเมียผมดีปะละโทรศัพท์ผมเองยังได้แต่นอนมองมันตาปริบๆเลยไม่ได้กลัวนะเกรงใจเฉยๆครับผมสักพักเธอก็เดินออกมา

"พี่ปริ้นซ์ไปกัน"

"เคร"

เค้าพูดพร้อมกับกอดคอฉันให้เดินออกไปซึ่งตอนนี้โทรศัพท์เค้าก็อยู่กับฉันซึ่งเค้าดีมากเลยนะผู้ชายบางคนจะไปยุ่งยังแทบจะไม่ได้แต่เขาไม่ได้ว่าอะไรฉันสักอย่าง

คอนโดเมเปิ้ล

"ห้องเรามีน้ำป่ะพี่หิวน้ำอะ"

เขาถามเขามาที่หน้าห้องแต่งตัวของฉันที่กำลังเก็บเสื้อผ้าบางชุดไปแล้วก็ของใช้ที่จำเป็นเดี๋ยวบางอย่างที่ไม่สำคัญค่อยไปซื้อใหม่

"มีพี่ปริ้นซ์ในตู้เย็น"

ฉันพูดพร้อมกับเดินออกมาพร้อมกับเขาที่ลากกระเป๋าฉันออกมาก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดตู้เย็นแต่แล้วเสียงคนตัวสูงก็ลอยขึ้นมาอีก

"หื้มตู้เย็นมีแต่ขนมตัวเราถึงอยู่แค่เนี้ย"

"อะไรเดี๋ยวเถอะๆ พี่ปริ้นซ์กระเป๋าแบรนด์ที่เปิ้ลซื้อเก็บอะ มันเอาไปไม่หมด"

"กี่ใบ"

ผมถามพร้อมกับยกแก้วน้ำกิน ถ้าไม่เยอะก็เอาไปใส่อีกห้องที่ว่างๆได้อยู่ แต่พอได้ยินเมียตอบแค่นั้นแหละ

"นิดเดียว 50 กว่าใบ สั่งใหม่จะมาอีกสองถามวัน"

"แคร่กๆๆๆๆ"

'พี่เป็นไรป่ะเนี้ยกินน้ำยังสำลักได้อีกเอาๆค่อยๆ"

ฉันพูดพร้อมกับวิ่งมาลูบหลังให้เขาค่อยก่อนที่เขาจะถามฉันอีกรอบ เหมือนยากจะได้ยินเพื่อเพิ่มความมั่นใจอะ

"กระเป๋ากี่ใบนะแค่เสื้อผ้า เครื่องสำอาง รองเท้าก็ กระเป๋าลากก็ 5 ใบละนะ"

ผมมองยัยตัวเล็กข้างหน้าแบบขำๆปกติผู้หญิงจะชอบแค่บางอย่างใช่ป่ะเมียผมนี่ทุกอย่างอย่างถ้าไม่เบรกไว้คงจะเต็มห้องดีนะที่ไม่ได้เอารถสปอตมาดีนะเอา Mercedes-Ben รถอเนกประสงค์นั่นแหละอะไม่ได้ขายของนะบอกก่อน แต่พูดให้นึกภาพออกเฉยๆ

"แต่"

"เอาไปเท่าที่จะใช้ก่อนแล้วค่อยมาทยอยไปวันหลังพี่ว่าเปิ้ลอาจจะไม่ได้มาเอาหรอกคงจะซื้อใหม่มากกว่า"

"อิอิรู้ทันตลอดอะคนเรา บอกก่อนหนูใช้เงินเก่งนะ"

ฉันพูดพร้อมหยักคิ้วให้เขาก่อนเขาจะหันมายิ้มก่อนจะยักคิ้วกลับมา

"พี่ก็เปย์เก่งนะเผื่อเราไม่รู้เมียคนเดียวพี่เลี้ยงได้"

"ฮ่าๆ มาบ่นทีหลังไม่ได้นะ ถือว่าบอกแล้ว แล้วก็รับได้เอง"

ฉันยิ้มให้คนตัวสูง และพูดกับเขาพร้อมกับหัวเราะไปด้วย ก่อนคนตัวสูงจะพูดขึ้นมา

"ยิ้มแบบนี้ยิ้มกับพี่คนเดียวพอนะ"

"หื้มมมมทำไมอะ"

"หวงไม่ชอบยิ้มกับพี่คนเดียวพอถ้าเห็นตรงไหนจับกดตรงนั้นแหละ"

"บ้าไปกันง่วงแล้วว"

"หึลากไปแค่สองใบพอนอกนั้นเดี๋ยวพี่จัดการเอง"

"หื้มมันเยอะมาๆเปิ้ลช่วยไม่งั้นเดี๋ยวมันต้องขึ้นมาอีก"

"เออน่าเดี๋ยวพี่ขึ้นมาเองลากไปแค่นั้นแหละ"

"พี่ปริ้นซ์"

ยัยตัวเล็กเก็บของเรียบร้อยตอนนี้กำลังจะทยอยของลงไปแต่เสียงเล็กๆเรียกผมพอดี

"คร้าบบว่า"

เขาตอบกลับมาแต่ตากับมือยังวุ่นอยู่กับกระเป๋าของฉันที่มันหลายใบ

"ถ่ายรูปกันเถอะมาๆๆ"

"หื้มมมม"

"นะแป๊บเดียวไม่นานหรอกจ้าาอยากลง IG"

"หึแต่พี่ว่าเราไม่น่าจะลงแค่ IG แค่นั้นใช่ปะ"

"เกลียดคนรู้ทันอย่ารู้ทันเปิ้ลเยอะดิไปไม่ถูกเลย หยุดบ้างก็ได้นะความรู้ทันเมียอะ"

ฉันบอกคนตังวสูงที่ดูจะรู้ทันฉันไปหมด

"มาๆถ่ายๆ จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเมียกำลังจะทำอะไร ดีปะครับ"

เขาน่ารักมากๆอะเป็นผู้ชายที่โคตรใส่ใจเลยตามใจด้วยหลงไปเลยจร้า นี่แหละมีผัวมันก็ต้องตามใจฉันแล้วหนี่งข้อดีข้อที่สอง

แชะ แชะ แชะ

"ไปกันเถอะคร้าาพี่ปริ้นซ์"

ฉันคล้องแขนคนตัวสูง พร้อมกับบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดีสุดๆไปเลยค่ะ

"อารมณ์ดีเชียวนะ"

พอลากกระเป๋ามาถึงรถพี่ปริ้นซ์ก็ให้ฉันยืนนิ่งๆคือแบบฉันก็ยกได้นะเพื่อพี่เค้าไม่รู้เป็นสาวสตรองอะค่ะ แต่ก็นะอยู่กับชายต้องตัวเล็กบ้างไรบ้าง ถ้าอยู่คนเดียวค่อยว่ากันอีกที

"เสร็จละเหลืออีก 2 ใบบนห้องคีย์การ์ดมาเดี๋ยวพี่ไปเอาเองเราสตาร์ทรถรอแล้วนั่งรอเดี๋ยวพี่มา"

"เดี๋ยวเปิ้ลไปช่วย"

"ไม่ต้องอะเป็นเมียพี่พี่ทำให้ได้ไม่อยากให้เมียเหนื่อย ยืนสวยๆพอเป็นเมียพี่ทำแค่นั้นแหละ"

ตู้มมมมมมมมมมมมม

หยอดเก่งตัวฉันระเบิดไปหลายรอบละเหมือนกันดูข้างนอกเขาดุแต่นิสัยลึกๆเขาน่ารักเป็นคนอบอุ่นคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เอิ่มถ้าตัดความทรงจำครั้งแรกที่เจอออกไปอะนะ ตอนนี้ฉันก็มานั่งรอบนรถละ

LINE

ลิลลี่ปี1:หึเงียบกลัวฉันหรือไงฉันบอกไว้ก่อนอย่ามายุ่งกับพี่่ปริ้นซ์ของฉัน

"พี่ปริ้นซ์ของฉันเหรอหึแกนี่อึดใช้ได้เลยนะโดนฉันตบไปเมื่อวานวันนี้สงสัยฉันประเมินต่ำไปรอบหน้าต้องจัดหนักๆใช่ปะ ได้เล่นกะคนประสาทอย่างอิเปิ้ลซะด้วย รอรับดีๆละอย่าเพิ่งหัวใจวายตายไปนะมึง กูยังไม่ว่างสภาพก็ไม่พร้อมจะไปงานศพ"

ฉันถ่ายรูปตัวเองพร้อมกับส่งกลับไปพร้อมกับพิมพ์ข้อความเข้าไปในแชท

Prince:ไงจ๊ะลิลลี่หายดีแล้วเหรอโทษนะที่ตอบช้าถ่ายรูปกับผัวอยู่อะ

ลิลลี่ปี1:กรี๊ดดดดดดอิเปิ้ล

Prince:หึแล้วฉันจะบอกให้เอาบุญนะอย่ามายุ่งกับ ผัว ฉันอีกเพราะเมีย แบบฉันคงไม่ยอม

ลิลลี่ปี1:โอ้ยอยากจะขำเค้าคงเล่นๆกับเธอซินะทำใจไว้ด้วยละพี่ปริ้นซ์เค้าหยุดที่ใครไม่ได้หรอก

Prince:ก็ไม่รู้ว่าจริงจังหรือเล่นๆแต่ตอนนี้เขามาเก็บของให้ฉันไปอยู่กับเขาว่ะทำไงดีน้าาาาา

ลิลลี่ปี1:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดอิบ้า

Prince:แค่นี้นะขอเวลาไปทำหน้าที่เมียก่อนเหมือนที่เธอเคยบอกไงแล้วตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างอยากได้มากไม่ใช่เหรอเจ็บๆคันๆเหมือนฉันตอนนั้นเลยว่ามะ

ลิลลี่ปี1:อิเปิ้ลอิตอแห*

Prince:ไปก่อนนะผัวเรียกแล้วอะคงไม่ต้องอธิบายให้ฟังใช่ปะว่าเรียกไปทำไม อย่างว่าแหละเนาะเรื่องของผัวๆเมียจะมาเล่าเรื่องบนเตียงให้ฟัง มันก็นะกลัวมึงจะหัวใจวายตายไปก่อน

ลิลลี่ปี1:อิเปิ้ล อิตอแหล คอยดูนะกูจะเอาคืน

Prince:เอาเถอะถ้าผัวกูกลับไปมึง กูก็ไม่เอาหรอกมึงมันสันดานสกปรกเกินกว่าจะรับได้

หลังจากที่ปั่นหัวเสร็จฉันก็ปิดโทรศัพท์วันนี้แค่นี้พอคำพูดมันนี่ถ้าอยู่ต่อหน้าก็ตบไปละ มันด่าฉันด้วยพรุ่งนี้เจอกันแน่

"เสร็จละไปกัน"

"พี่ปริ้นซ์พี่กินพวกเบอร์เกอรี่ปะ"

"กินทำไมอะเราจะกินเหรอเดี๋ยวพาแวะ ร้านอร่อยแถวๆนี้หรือจะแถวคอนโดพี่เราจะซื้อที่ไหน"

"ไม่ได้จะซื้อ แต่เปิ้ลจะทำจอดซุปเปอร์มาร์เก็ตให้ด้วย จะซื้อของไปทำ"

หื้มมมผมหูฝาดหรือเปล่าวะเมียผมทำขนมเป็นด้วยแต่ท่าทางเธอเหมือนหงุดหงิดเป็นอะไรอีกวะหรือว่าใช่มันต้องใช่แน่ๆลิลลี่แน่นอนทำให้เมียผมของขึ้นขนาดนี้ เดี๋ยวเมียคืนโทรศัพท์ก่อนเถอะต้องบล็อกให้รู้แล้วรู้รอด ไม่งั้นชีวิตครอบครัวต่อไปข้างหน้าคงจะลำบากมากกว่านี้

พรึ่บบบบบบบบ

อยู่เขาก็ดึงฉันเข้ามากอดตอนแรกฉันก็งงจนเขาพูดกับฉันขึ้นมาว่า

"เป็นอะไรอย่าให้ราคากับคำพูดใครมากเราจะเครียดเองปล่อยๆไปบ้างเชือดแบบนิ่มๆ"

"หื้มมม"

ฉันเงยหน้าพร้อมมองหน้าเขาเอาคางเกยไว้ที่อกกลิ่นตัวเค้าหอมมากเลยแต่วันนี้ไมม่มีกลิ่นบุหรี่

เค้าพูดจบก็เอามือมาจับหัวฉันก่อนจะขยี้เบาๆ

"ดูดิ๊ หน้าเมียพี่ยุ่งอีกละเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก"

"หึหึ ปล่อยได้เล่า รีบไปซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อน"

"คร้าบเมียทำตามคำสั่งเดี๋ยวนี้แหละครับ"

ฉันยอมรับเลยนะว่าเขาทำให้ใจฉันเย็นลงเพราะคำพูดเขาแค่ไม่กี่คำอาจจะเพราะเขาพูดมาจากข้างในจริงๆความรู้สึกฉันดีมากขึ้นเรื่อยๆเลยไม่อยากจะคิดว่าถ้าวันหนึ่งเค้าเบื่อฉันขึ้นมามันจะไปแบบไหนแต่ก็ช่างมันเถอะวันนั้นมันก็ยังมาไม่ถึงนี่น่า

"หึคิดไรอยู่ถึงแล้วครับ"

"ป่าววไปกันเถอะค่ะ"

เมียผมพูดค่ะด้วยเว้ยแม่งไม่น่าจะธรรมดาสงสัยต้องจัดการอะไรบางอย่างไม่นานผมกับคนตัวเล็กก็ซื้อของเสร็จเรียบร้อยตอนนี้ก็กำลังจะกลับคอนโดผม

คอนโด

"เปิ้ลคีย์การ์ดอยู่ในกระเป๋ากางเกง"

คนตัวสูงพูดขึ้นเพราะตอนนี้มือเขาหิ้วของที่ซื้อมาไหนจะกระเป๋าอีกหลายใบขึ้นลงหลายรอบเหมือนกันจนของที่เอามาอยู่หน้าห้องก็ไอ้คนตัวสูงตรงหน้าไม่ให้ฉันทำอะไรเลยไงให้ยืนเฉยๆนี่ถ้าฉันอยู่คนเดียวฉันก็ทำได้นะไม่ได้ผู้หญิงบอบบางขนาดนั้นซ่ะหน่อย

"ก็บอกว่าจะช่วยก็ห้ามอยู่นั่นแหละ"

"ตัวแค่นี้บนเก่งจริงจริงๆ"

ติ๊ดดดดด

"ไอ้เชี้ยปริ้นซ์"

"อุ้ยยยยย"

ฉันเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจเพราะเห็นเพื่อนเขาทั้ง 4 คนนั่งอยู่ในห้องเสียงเฮฮาตอนแรกตอนนี้เงียบลงพร้อมกับทุกสายตามองมาที่ฉันพร้อมกับทำหน้าเหวอนานเท่าไรไม่รู้จนเสียงเข้มๆของคนข้างหลังฉันเดินแทรกเข้ามายืนบังตรงหน้านิดๆ

"พวกมึงมาทำเชี้ยไรกัน"

"ไอ้สัสก็มึงหายหัวเรียนก็ไม่ไป"

"เออดิแล้ววันนี้ก็มีบอลพวกกูก็มาดูห้องมึงประจำอยู่แล้วปะ"

"แล้วพวกมึงเข้ามาได้ไง"

"เอ้า!! ก็มึงให้คีย์กูไว้อันนึงไงไอ้สัสลืมมั้ง"

"อ๊ะเชี้ยปริ้นซ์อย่ามาเฉไฉสรุปน้องเค้าคือ"

พี่องศาพูดขึ้นเพราะฉันจำได้แค่คนเดียวถามพลางมองมาที่ฉันแถมพวกพี่ที่เหลือสงสายตาล้อๆมาให้ อืมดีชุดที่ใส่คือปกปิดร่องรอยได้บ้าง ถึงมันจะไม่หมดแต่ดีกว่าเห็นหมดนั่นแหละ

"เมียกูมีไร"

"เมีย/เมีย/เมีย/เมีย!!!"

พวกเขาสี่คนตะโกนขึ้นพร้อมกับตกใจขึ้นมาพร้อมกันพร้อมกับจ้องหน้าฉันอีกหน้าจนฉันนี่เกร็งไปหมด ไม่รู้จะทำหน้า ทำตัวยังไงก่อนดี

"เออไอ้สัสมีไรกันแล้วพวกมึง อย่ามองเมียกูมากดิ๊เดี๋ยวตีนกูลั่น"

"แม้ๆ ไอ้สัสแค่นี้หวง"

"พวกมึงมาก็ดีละไปช่วยกูลากกระเป๋าเมียกูหน้าห้องมาดิ๊"

"ไอ้สัสงั้นคืนนี้ต้องให้พวกกูดูบบอลที่นี่นะ"

"เออมีเมียคนหนึ่งนี่ลำบากเพื่อนไปหมด ตายละเพื่อนกู คนเพิ่งหัดมีเมียก็แบบนี้แหละ"

"พูดมากเร็วๆ ส่วนเราจะทำขนมใช่ป่ะงั้นพี่เอาของไปวางไว้ที่ครัวนะ"

เขาพูดกับเพื่อนพร้อมกับหันหลังมาพูดกับฉันแล้วจับมือพาเดินมาครัว เลยพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เขาและพากันเดินมาที่โซนของครัว

"แม้ไอ้สัสหวงสุดหมั่นไส้แม่ง ไอ้คนมีเมียเอ๊ย"

"เออกูด้วยเนี้ยใช่เวลามะมีเมียคนหนึ่งเดือดร้อนให้กูมาช่วยมันลากกระเป๋า"

"หึดูก็รู้ว่าแม่งจริงจังกูก็เพิ่งเห็นถึงขั้นให้มาคอนโดด้วย"

"เออคนอื่นแม่งโรงแรมอะไรก็ได้ที่ใกล้ที่สุด น้องเขานี่แหละของจริง"

"พวกมึงนี่นะเห่าจังพูดมาก"

"แม้ไอ้สัส"

ฉันได้ยินพวกเขาเถียงกันเหมือนเด็กน้อยอะทั้งๆที่เวลาอยู่มหาลัยแม่งโคตรน่ากลัวคงคัพลุกมั้งอย่างว่าพวกเขาก็เซเลปมอนี่เนาะแล้วพี่ว๊ากด้วยจะดุก็คงไม่แปลก แต่ถ้าใครได้มาเห็นมุมนี้ก็คงนึกไม่ถึงอะ

"มึงเชี้ยปริ้นซ์"

อยู่ๆไอ้วาโยแม่งก็เรียกปมขึ้นมาโมโหเหมือนกันจะมาแม่งก็ไม่โทรกันแล้วมามองเมียผมนานๆอีกถ้าไม่ใช่แม่งกระทืบละ

"มีอะไรของมึง"

"แดกเหล้ากัน"

"เออร่างกายต้องการฉิบหาย"

มาวินพูดเสริมขึ้นมาอีก

"แดกวันนี้เนี้ยนะ"

ผมถามขึ้นเพราะพรุ่งนี้มันก็มีกิจกรรมนี่หว่าแล้วพวกผมถ้ากินเหล้าคือถ้าไม่คลานกลับก็ไม่เลิกอะมีไอ้ตัวเล็กๆอยู่ด้วยอีก แล้วเพิ่งจะมาอยู่ด้วยจะโอเคด้วยมั้ยก่อน

"แม้ไอ้สัสแต่ก่อนนี่วิ่งใส่พอมีเมียนี่นะทำไมเมียไม่ให้แดก"

ซัตเตอร์พูดขึ้นทำให้ผมนึกคิดได้เลยยืนขึ้นทำท่าจะเดินไป

"ไอ้สัสปริ้นซ์มึงจะไปไหน"

"ไปบอกเมีย ถามเมียก่อน"

ผมพูดพร้อมกับทำท่าเดินเข้าไปหาเมีย นี่แหละสิ่งที่ดีที่คิดได้บอกไว้ก่อนเซฟสุดบอกเลย ให้กินก็ให้กินไม่ให้กินก็น้ำเปล่าได้ครับเพื่อเมีย แม่งผมนี่มันควรได้รางวัลผัวดีเด่นวะว่าปะ

"เชรดดดดดดดเสือปริ้นซ์กูเชื่องสัส"

"เออนั่นดิกูแม่งอิจฉา!!ไอ้เวร น้องเขาทำอะไรให้มันแดกวะ "

"หึๆสัสรีบไปรีบมา"

"อย่านานอย่าทำอะไรนะครับเพราะพวกกูยังนั่งอยู่นี่นะ"

"ไอ้เพื่อนเวร ถ้ากูนานเกินไปรบกวนพวกมึงไสหัวรวมทั้งร่างกายของพวกมึงกลับไปด้วยนะสัส ไม่ต้องบอกนะว่าเกิดไรขึ้น"

"55555555"

“เชี้ยปริ้นซ์มึงมันทั้งหี้ยทั้งหื่นอะ”

“เออเหมือนพวกมึงแหละ จบนะเป็นอันรู้กัน”

“ครับพ่อ อย่าเสียงดังนะเดี๋ยวขากูอดเสือกไม่ได้”

ห้องครัว

"อุ้ยยยยพี่ปริ้นซ์มากอดทำไม"

ฉันยืนคิดอะไรเพลินพร้อมกับคนตัวสูงที่เข้ามากอดจากข้างหลัง

ฟอดดดดดด

"ขอกินเหล้ากับเพื่อนที่ห้องได้ปะ"

ผมพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้นเมียผมนี่แม่งก็ตัวฉิบหายได้กลิ่นตัวแล้วแม่งปลุกอารมณ์

"พี่ว่าไม่กินเราละกินเราดีกว่า"

"บ้าจะกินก็กินเลยเปิ้ลไม่ว่าอะไรหรอกทำขนมเสร็จแล้วจะไปอาบน้ำนอนแล้ว"

"ขนมทำแล้วไม่กินหรือไงไอ้ดื้อ"

"ไม่อะทำคลายความโมโหเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยกินแช่ไว้"

"โมโหแล้วทำขนมเนี้ยนะ"

"ใช่ไม่อยากให้อารมณ์รุนแรงอีกต้องหาอะไรทำ"

"โอ๊ยไอ้ดื้ออออเอ๊ย"

เออผมก็เพิ่งรู้ว่าโมโหแล้วหาไรทำมันหายเหรอวะก็เพิ่งเมียยผมทำแต่ก็เหมือนเธอจะอารมณ์เย็นลงหื้มเห็นแก้มเธอแล้วมันเขี้ยว

งับบบบบ

"โอ๊ยยยยยยยย พี่ปริ้นซ์กัดแก้มเปิ้ลอีกแล้วนะ"