7-1 ฤกษ์สละโสด
1027 คำ
7
ฤกษ์สละโสด
พีระพงษ์คิดว่าการพบใครสักคน สามารถพูดคุยกับเขาได้ถูกคอ หน้าที่การงาน ชีวิตประจำวันก็คล้ายคลึงกัน หายาก...
ตัวเขายังไม่ใช่คนกินง่ายนอนง่าย เวลาเข้านอนต้องเงียบเชียบที่สุด ห้องมืดสนิทแล้วยังจะใส่ผ้าปิดตานอน มีเสียงหน่อยหนึ่งก็ลุกตื่น นอนต่อไม่ได้ เขาเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร นั่นทำให้ไม่มีสาวคนไหนได้รับอนุญาตให้นอนในอ้อมแขนของพีระพงษ์
แต่อิงฟ้า... นอนนิ่งเงียบเป็นแมวน้อย ขนาดว่าเมาไม่รู้เรื่อง เธอไม่พลิกตัวแม้สักครั้งเดียวระหว่างการนอนยาว หลับตานิ่งจนถึงเช้า
ไหนจะการที่เขาไม่ชื่นชอบการเข้าสังคม เขาไม่ใช่คนพูดเก่งหากว่าไม่สนิทสนม ยิ่งถ้าไม่ได้คุยกันเรื่องงาน สานสัมพันธ์วาบหวามบนเตียง ซึ่งเขาคงไม่มีเวลาไปร่วมกิจกรรมกับพวกหล่อนบ่อย ๆ เพราะงานยุ่งสุมหัวทุกวัน
แม่สาวน้อยสุดแรร์ของเขา Rare จริง ๆ
หนึ่งในร้อย หนึ่งในพัน ถึงคุณอาไม่ได้คาดหวังเรื่องแต่งงานมีครอบครัวเป็นเรื่องเป็นราว เพียงแต่...
‘ดู ๆ ไปก่อน’
พี่ชายอย่าง ‘เจตนิพัทธ์’ รู้เรื่องของอิงฟ้าแล้วเพราะว่าน้องชายเล่าให้ฟัง
พี่ชายคนเดียวของบ้านไม่สนับสนุนความสัมพันธ์ของเขาและสาวน้อยที่อายุห่างกันมาก ยังไม่อยากให้มีปัญหามากมายตามมา เรื่องครอบครัวของอิงฟ้า แค่ได้ยินก็น่าเวียนหัว
พีระพงษ์ใช่คนห้ามปรามได้ที่ไหน
เสร็จธุระจากห้องประชุมในช่วงแปดโมงเช้า นักธุรกิจหนุ่มอดีตเจ้าหน้าที่ประเมินราคาอสังหาริมทรัพย์ ประเมินสถานการณ์เรื่องของอนาคตอันใกล้ของเขาเป็นที่เรียบร้อย หยิบเสื้อเชิ้ตหล่อเหลาสีขาวไปเปลี่ยนในรถยนต์ สีเดียวกันกับเธอเมื่อเช้านี้ ซึ่งถึงแม้ว่าเธอจะไปทำงานเอง เขาคอยส่งข้อความหาทางไลน์ว่าถึงที่ทำงานหรือยัง กินข้าวหรือยัง อิงฟ้าคงใจอ่อนกับเขาบ้างไม่มากก็น้อย
เมื่อบึ่งรถมาถึงตึกระฟ้ากลางกรุง จับจองที่จอดรถข้างตึก พอรู้ว่าเธอทำงานที่บริษัทนี้ จากที่เคยมาส่งซอยข้าง ๆ อย่างมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ทรงผมเป็นทางการถูกจับให้ฟูฟ่องขึ้นเล็กน้อยอย่างวัยรุ่น ไม่ให้เรียบจนเกินไป ด้วยกลัวจะดูไม่ดี ดูแก่เป็นพ่อของเธอได้ในสายตาของเพื่อนร่วมงาน
ร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาสีดำสนิทหยุดยืนรออยู่ข้างรถยนต์สีแดง พนักงานออฟฟิศของแต่ละบริษัททยอยกันลงมาจากลิฟต์ในอีกไม่นาน เดินผ่านประตูอัตโนมัติพร้อมแอร์เย็นฉ่ำ ออกสู่อากาศร้อนภายนอกอาคาร
เหล่าสาวน้อยใหญ่มองพ่อหนุ่มขายาวชะลูดเป็นตาเดียว ขณะที่พีระพงษ์กำลังมองหาแม่สาวน้อยคนสวยของเขา ถอดแว่นดำออก สะบัดยิ้มให้รุ่นพี่ที่ทำงานของอิงฟ้า โบกมือให้สาว ๆ ส่งเสียงร้องวี้ดว้าย หัวเราะคิกคักชอบใจอีกต่างหาก
อิงฟ้าเพิ่งโบกมือลาเพื่อนร่วมงานที่เอาแต่สะกิดถาม นั่นคุณอาเหรอ!? ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเรื่องคนอื่นเต็มประดา แถมมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง พรุ่งนี้อาจมาขอช่องทางติดต่อขอโซเชียลคุณอาจากเธอ
“มา... นานแล้วหรือคะ?” เสียงหวานถามตรงข้ามใจคิดเหน็บแนมเขา
คิดว่าเป็นดาราเกาหลีหรือไง! ให้ตายเหอะ ดูเขี้ยวคม ๆ นั่นสิ น่ากุดออกมาทำเครื่องประดับ ดูซิ จะยังยิ้มร่าเริง หน้าบ้านเป็นกระด้งอยู่ไหม
‘น่าหมั่นไส้คนมั่นหน้า พ่อคุณผิวขาวผ่องยืนสะท้อนแสงแดด ล่อสายตาสาวออฟฟิศละแวกนี้เสียเหลือเกิน’
เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าเธอกำลังนินทาเขาในใจ ยืนฉีกยิ้มแฉ่งตอบหน้าตาเฉย
“มารอได้สักพักตั้งแต่บ่าย ๆ แล้ว อามาเดินเล่นหากาแฟกิน นั่งทำงานครับ ที่จอดรถแถวนี้มันค่อนข้างหายากนะ ต้องแย่งชิงกันกลางเมือง รถติดอีกต่างหาก”
“ฟ้าเลือกได้มากที่ไหนล่ะคะ ได้ทำงานที่นี่ก็บุญท่วมหัว”
“ไม่ได้ว่าอะไรครับ อาอยากมารับฟ้าอยู่แล้ว แค่บอกว่าที่จอดรถหายาก รถติด”
“โธ่... อาพีขา... เดือดร้อนอาจะแย่” เธอพูดเสียงสูง ช้อนสายตาขึ้นเอ่ยทีเล่นทีจริง “อาพีคิดอะไรกับฟ้าเปล่า มารับส่งฟ้าทุกวันเนี่ย”
“คิด” ตอบทันที ร่างสูงชะลูดโน้มตัวลง ยกมือป้องปากกระซิบ “ฟ้าให้อาเป็น... ไหมล่ะ?”
“เป็นอะไรคะ? FWB... แฟน?”
“คนขับรถ... อ้อ คนขับรถส่วนตัว สิ้นเดือนอย่าลืมจ่ายค่าจ้างด้วยล่ะ”
“ไม่มีเงินแล้ว...”
“มีสิ ต้องมี อิงฟ้ารวย...” เสียงหัวเราะหยอกล้อหญิงสาวที่สะบัดหน้างอน ขึ้นรถยนต์ฝั่งคนนั่งไปทำให้เขาหุบยิ้มไม่ลง
คนขับรถส่วนตัวของอิงฟ้าไม่มีวี่แววอารมณ์เสียกับการจราจรแสนติดขัดกลางเมืองกรุง จับมือนุ่มนิ่มฆ่าเวลาไป ส่งสายตาหวานหยดย้อยแข่งกับไฟท้ายรถละลานตาข้างหน้า ยังกับว่าเธอตอบรับเป็นแฟนกับเขาแล้ว
อิงฟ้าไม่ได้ปฏิเสธความรู้สึกเหล่านั้น เขาจริงจังกับเธอหรือเปล่าเธอคงไม่สามารถตัดสินได้ในระยะเวลาสั้น ๆ ยังเผลอคิดถึงอุ้งมืออันอบอุ่นของรุ่นพี่ที่เคยจับจูงมือเธอ ส่งยิ้มหวานให้เธอ ไปเรียนหนังสือด้วยกัน พาเธอไปกินข้าวเช้าด้วยกัน พาเธอมาส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัยเป็นประจำ อยู่ดี ๆ เขาก็หายไป ก่อนจะสะบัดมือคุณอาออกอย่างไร้เยื่อใยตอนเสียงโทรศัพท์ดังถี่ รถยนต์จอดสนิทดี คนขับรถทำหัวเสียใส่ปลายสายที่โทรหาไม่เลิกรา โทรศัพท์สั่นรัว ๆ เหมือนเมียโทรตามกลับบ้าน ถกเถียงอย่างรำคาญ
‘งานยุ่งครับ อย่าโทรจิกเยอะเลยนะ ผมไม่มีเวลาหรอก คุณไม่มีงานการทำหรือไง?’
‘ไม่มีธุระไม่ต้องโทรมาแล้วนะครับ ไม่งั้นผมจะบล็อกไปเลยนะ’
- ผู้เขียน
