รักกลางรอยแค้น

บทที่ 10

พอทั้งคู่ประตูออกมาก็เห็นศรัญย์ชัยนั่งรออยู่ และศรัญย์ชัยก็จัดการให้ขึ้นเรือออกจากเกาะข้ามฝั่งเข้าไปจดทะเบียนสมรสที่ อำเภอ โดยที่ทั้งสามไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ มีเพียงนายอำเภอที่กล่าวแสดงความยินดีกับคู่สมรสคู่ใหม่ ที่มาประเดิมจดทะเบียนสมรสกันแต่เช้า และเห็นว่าทั้งคู่ช่างเหมาะสมกัน ราวกิ่งทองใบหยก หน้าตาดีทั้งคู่ขนาดนี้ถ้ามีทายาทตัวน้อยๆ คงหน้าตาน่ารักน่าดูทีเดียว

“เก็บไว้คนละแผ่นนะครับ ผมขออวยพรให้คุณสองคนมีความสุขมากๆ กับชีวิตแต่งงานนะครับ” นายอำเภอยื่นทะเบียนสมรสให้ทั้งสองคน หลังจากที่ถามเรื่องการจัดการสินสมรส ซึ่งทั้งสองตกลงกันที่จะไม่สนใจกับเรื่องนี้ ศรัญย์ชยาคิดในใจ วันนี้เธอกลายเป็นนางศรัญย์ชยา คลากสันไปแล้ว ขณะที่เดรโกได้แต่ร้องร่ำๆ อยู่ในใจ ลาก่อนชีวิตเพลย์บอยที่แสนสนุก และเตรียมปวดหัวกับโจทก์เก่าอีกหลายรายที่เขายังไม่ได้บอกเลิกรา

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มขอบคุณอย่างจริงใจ

“พวกคุณคิดจะไปฮันนีมูนที่ไหนกันครับ” นายอำเภอถาม แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากคู่บ่าวสาวมีเพียงรอยยิ้มตอบกลับมาเท่านั้น ก็ใครจะไปคิดทันเล่า ขนาดจะแต่งงานกันยังตัดสินใจ เมื่อเช้านี้เอง

“คงยังไม่คิดหรอกครับ ต้องจัดงานแต่งงานก่อน” พระเอกหนุ่มเป็นฝ่ายตอบแทนเสียเอง “ขอบคุณมากนะครับนายอำเภอ”ชายหนุ่มยกมือไหว้และทั้งสามก็ก้าวเดินออกไป

“เอ่อ แล้วเรื่องจัดงานแต่งงานล่ะ ตกลงกันไว้รึยัง” ศรัญย์ชัยถามหลังจากที่ขึ้นบนเรือข้ามฟากเรียบร้อย พระเอกหนุ่มก็หงุดหงิดใจไม่น้อยเหมือนกันที่ต้องคอยมาวุ่นวายเรื่องนี้มากเกินไป

“เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง” เดรโกบอก “ผมต้องบอกไปทางโน้นก่อน” เดรโกหมายถึงครอบครัวที่อังกฤษ “คงจะอีกครึ่งเดือนหน้า”เขาบอก

“เอางั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกันเรื่องรายละเอียดอีกที ก็แล้วกัน” เขาพูด และคิดว่าได้วันมาเมื่อไหร่ คงให้ลูกน้องในบริษัทที่อยู่ฝ่ายอีเว้นท์เตรียมงานให้ทั้งหมด เพราะคงต้องให้ยิ่งใหญ่ สมกับเกียรติของทั้งคู่ และบริษัทของเขาเองก็ทำงานเกี่ยวกับด้านนี้อยู่ด้วย หากจัดเล็กๆ คงไม่เหมาะเป็นแน่

“ดะ... เดี๋ยวค่ะ เราต้องจัดงานแต่งงานด้วยเหรอ” ศรัญย์ชยาถามอย่างสงสัย นึกว่าจะแค่จดทะเบียนสมรสกันแค่นั้น

“อืม” เดรโก เป็นฝ่ายตอบเอง มารดาเขาคงดีใจจนเนื้อเต้นแน่ที่ในที่สุดเขาก็แต่งงานได้ คงเซอไพรส์ไม่น้อยและคงไม่ยอมหากเขาจะไม่จัดงานแต่งงานขึ้น

“ที่จริงไม่จัดก็ได้นะ ยังไงเราก็จดทะเบียนกันแล้ว”

“ไม่จัดก็ดีเหมือนกันนะ คนอื่นจะได้ไม่รู้ว่าผมยังไม่แต่งงาน เวลาไปจีบสาวเขาจะได้ไม่สงสัย” เขาพูดแกล้งยั่วไปอย่างนั้น

“ถ้านายทำอย่างนั้นนายตายแน่ ถ้างั้นก็จัดงานให้ยิ่งใหญ่ ให้คนรู้ไปทั้งประเทศเลย” เสียงพูดประชดอย่างคนเอาแต่ใจ เรียกเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูของสองหนุ่ม แล้วศรัญย์ชัยจึงแยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์ที่ท้ายเรือ พอเรือเข้าไปใกล้เกาะแล้ว ศรัญย์ชยาจึงนึกออกว่าเมื่อคืนตนเองนอนกับเดรโกทั้งคืนแล้วริตาล่ะ

“นี่ นาย แล้วยัยริตาล่ะเมื่อคืนริตาไปไหน” ศรัญย์ชยาตีแขนเดรโก หลังจากที่เพิ่งนึกได้ว่าเพื่อนสาวหายไปทั้งคืน

“อยู่กับนายวัต” อีกคนตอบแกนๆ นึกดีใจที่ศรัญย์ชัยไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ถ้าขืนอยู่มีหวังรู้เรื่องนี้ไปอีกคน คนที่เสียหายคงเป็น ริตา

“ห๊า อะไรนะ” อีกคนตะโกนอย่างตกใจ เมื่อคืนเธอลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปได้ยังไงก็ไม่รู้

“เบาๆ ซี่” เดรโกลากศรัญย์ชยามากอด แล้วเอามือปิดปากหล่อนไว้ เพราะเห็นว่าศรัญย์ชัยที่แยกออกไปคุยโทรศัพท์อยู่หันมามองอย่างแปลกใจ ทำเอาคนร้องถึงกับดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด

“เมื่อกี๊คุณว่าอะไรนะ ยัยตาน่ะเหรอ แล้วเพื่อนคุณทำอะไรเพื่อนฉันไปแล้วรึเปล่าเนี่ย พวกคุณมันบ้าที่สุด” หญิงสาวกระซิบด่า หลังจากที่เขาคลายอ้อมแขนออก

“เงียบเถอะน่า” เดรโกบอกอย่างที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปมากกว่านั้น

“เงียบได้ไงนั่นมันเพื่อนฉันทั้งคนนะ”

“นายวัต คงไม่ทำอะไรหรอกน่า” เสียงตอบเบาๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเพื่อนเหมือนกัน ศรัญย์ชยาจึงผลักเขาออกไปและถอยมาอยู่กลางลำเรือเตรียมลงจากเรือ เมื่อเรือเทียบท่าที่เกาะ ร่างบางรีบเร่งก้าวออกมาเพื่อและวิ่งเข้าไปที่บ้านพักด้วยความ เป็นห่วงเพื่อนสาว โดยไม่สนใจสองคนที่เดินตามมา อีกคนจะรีบมารั้งตัวเธอไว้ กับอีกคนที่ยังไม่วางโทรศัพท์จากปลายสาย แต่เดินตามมาด้วยความสงสัย

....................................